Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Portret met Sybilla

PORTRET MET SYBILLA
‘‘Mijn moeder was 19 jaar en moest trouwen” zeiden we langs onze neus weg. Moest trouwen betekende in die tijd voortijdig in verwachting zijn. Wij wachtten op de reactie.
“Ja, ik moest trouwen,” zei mijn moeder met een woedende blik naar ons en ging verder met haar uitleg aan de luisteraars die haar verhaal niet kenden.
“Het moest van mijn schoonmoeder.” Ze zweeg en wachtte het commentaar af.
Verbaasde blikken opgetrokken wenkbrauwen, “waarom?”
“Haar man Cor, vertelde ze, ”was een zaak begonnen en woonde met zijn zus Rina in de woonruimte achter de winkel. Rina stond in de winkel hij deed de inkoop en bediende klanten aan huis. Zijn moeder werd ziek, Rina moest thuiskomen, hij Cor zou een meisje voor de zaak zoeken.” Bij dat schrikbeeld herrees moeder uit haar ziekbed, ”dat nooit” riep ze. Haar zoon, ongetrouwd onder een dak met een vrouw. Hij moest maar trouwen, met het meisje dat hij pas zeven maanden kende. “Dat was ik besloot ze, en pas twaalf maanden later kreeg ik mijn eerste kind.”
Vlak voor de baby geboren werd was er een dienstbode voor dag en nacht in huis gekomen Dat was Sybilla uit Duitsland, Emmerich net over de grens.
Over drie dingen vertelde Sybilla later was ze stomverbaasd geweest: Frau Wilderbeek was maar twee jaar ouder dan zijzelf en had net zo veel te zeggen als haar man. Frau Wilderbeek had haar Sybilla laten weten: Ik ben de baas in de winkel, en jij bent de baas in huis.
En Frau Wilderbeek wilde alleen thee bij het ontbijt, geen koffie. Dat laatste punt had haar nog het meest verbaasd, wie dronk er nu warm water met een smerig smaakje.
Met handen en voeten, grensduits en haar werklust had Sybilla al gauw een plek veroverd als onmisbare huisgenoot.
Moeder was verbaasd geweest over Sybilla, die was gekomen als een dame met valies en tas gekleed in een donkerblauw wollen pak, zelfde kleur handschoenen en een hoed formaat slagschip. Het was die dag 30 graden boven nul.
Kinderen kwamen en de jaren gingen, Sybilla verdween en trouwde met een man uit haar geboorteplaats, kreeg een kind en werd weduwe, kwam met haar blauw wollen pak kleinere hoed en zoontje van 2 jaar, naar het huis dat al van een dienstbode voorzien was, maar door de gestage aanwas van kinderen, met voor-en najaarsschoonmaak wel wat extra handen kon gebruiken en zo verdiende zij wat geld om haar karige pensioentje op te krikken. Tomas haar zoontje vond zijn plekje in de kluwen andere kinderen
In 1942 werd haar gevraagd niet meer te komen. Het deed ze pijn, vader en moeder. Klanten bleven weg als zij met Duitsers heulden. Zo werd het door de Hollanders gezien.
November 45, daar was Sybilla weer in blauwwollen pak met hoed en Tomas. Ze had van de Britse bezettingsautoriteiten een uitreisvisum gekregen geldig voor een week. Een familielid van haar man was gestorven en woonde in Holland. Voor de begrafenis was ze eerst naar ons gereisd. Iedereen was blij dat iedereen er nog was; ervaringen werden uitgewisseld. Zij was Emmerich ausgebombt en met Tomas in een klein gehucht terecht gekomen, had alleen wat kleine spullen kunnen redden en gelukkig haar wollen pakje, waarmee ze passend gekleed naar de begrafenis kon, dit in tegenstelling tot Tomas die er ongemakkelijk uitzag in zijn met stukken verlengde kleren. Moeder keek naar Tomas, fors bijna het postuur van een man en dacht, het pak.
“HET PAK” verafschuwd door vader en door moeder zo langzamerhand gehaat.
In de Hongerwinter was er een man langs gekomen, had voor vrouw en kinderen niets meer te eten, vroeg om aardappelen in ruil voor een herenpak. Vader had het pak geweigerd en wat aardappelen zo mee willen geven, hij wist dat de man geen ander pak meer had. Moeder zei:
“maar Cor jouw pak is ook bijna weg, nog een beweging en je jasje valt uit elkaar, nog een keer bukken en je broek heeft van achteren de kleur van jouw onderbroek.” Zij had de ruil geaccepteerd. Het pak paste niet het was veel te breed voor vader die maar magertjes was. Vader weigerde naar de kleermaker te gaan om het te laten vermaken. Hij werd met pak en al door moeder de deur uitgeduwd, kwam wat later terug en zei: “hij was niet thuis.” Moeder zou de kleermaker thuis laten komen. Vader zou niet thuis zijn het pak had een poepkleur, daar hield hij niet van. Zij wel, hij zou er wel aan wennen. “Nee” zei vader, “ nooit zal ik dat pak dragen het stinkt.” Het pak verdween achter in de kast. Het woord “pak” hield in het vervolg een lading dynamiet in, niemand nam het gehate P-woord meer in zijn mond.
Nu stond hier Tomas, zijn lichaam gesnoerd in veel te krappe kleren.
Moeder keek vader aan en zei: “hij heeft een pak nodig”
“In de kast boven hangt er nog een”, zei vader.
“Als jij het wilt halen Cor,” zei moeder.
De komende jaren kwam Sybilla weer, maar nu alleen in de kersttijd als gast, ze werkte in een fabriek. Tomas kwam later niet meer mee hij trouwde kreeg kinderen, wij zagen hem voor het laatst op de begrafenis van Sybilla. Ze had gewoond op een paar kamers. Het enige raam in haar huiskamer keek uit op de begraafplaats, waar haar man al die tijd een plaatsje voor haar had vrijgehouden en waar ze nu rust.
Jaren later nodigde de vrouw van Tomas ons uit, haar man zou niet lang meer leven, had het over zijn jeugd waarvan hij een flink deel van zijn leven met ons had doorgebracht.
Zij vroeg ons als verrassing te komen op zijn verjaardag, haar man wist van niets.
En zo vallen wij de Wilderbeeken met partners het huis van Tomas binnen en het is een fijne dag. Herinneringen worden opgehaald. En Tomas heeft het over het mooiste geschenk dat hij ooit kreeg. Het pak, dat van hem ( een ongelukkige uitgegroeide puber) een man maakte, zijn familie, op de begrafenis van zijn tante, had paf gestaan, de kleine jongen was een man geworden en leek sprekend op zijn vader die, zo wist Tomas een knappe man was geweest.
Tomas vertelt, er waren in de laatste oorlogsjaren voor Sybilla twee vijanden geweest, de bommen en de motten. Allebei hadden ze het op haar blauwwollen pakje voorzien. Ze moesten evacueren toen hun huis was gebombardeerd, konden alleen wat kleren en papieren meenemen. En wij zien Sybilla voor ons, strompelend over de puinhopen, haar arm gestrekt voor zich uit, in haar hand een kleerhanger met daarop het pakje, met haar andere hand houd ze Tomas vast die haar hoed onder zijn arm geklemd heeft. Ze zijn gered.
Hij laat ons een foto zien, ansichtkaart formaat, zo te zien gemaakt door een professionele fotograaf. Wij zijn verbaasd hebben de foto nooit gezien. Verbijsterd kijken we naar de groep die er op staat, gekleed als voor een dure receptie. Daar is moeder haar donkere haar nog net zichtbaar onder haar chique hoed, ze zit in een strandstoel op haar schoot een klein kind. De heer die naast haar zit, gehurkt, met zijn hand leunend op de strandstoel is vader.
Voor hem de zuster van zijn vrouw, onze tante Geerte half liggend elegant leunend in het zand, de rij kleine knoopjes van haar pakje aan de bovenzijde frivool open, haar mooie ogen net nog te zien onder de breedgerande hoed uit. Onze oudste zus, die op de foto drie jaar oud moet zijn, -de foto lijkt in de zomer van 1926 genomen- port met een stok in het zand. Haar pijpenkrullen hangen onder haar hoedje vandaan. Op de achtergrond de pier van Scheveningen vaag te zien in de kalme zee, waarvan kleine golfjes, wit getand nog net de kust bereiken. Op de voorgrond Sybilla, onder haar rok uit een hoog gehakt schoentje en natuurlijk gekleed in het blauwwollen pakje.
Vanonder haar grote hoed kijken haar ogen ons aan.
Op de achterkant van de foto staat met potlood geschreven:
Portret met Sybilla.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

VerhalenvanOma

Geplaatst op

08-10-2013

Over dit verhaal

Op VerhalenvanOma.nl vindt u oma’s leukste verhalen. Of het nou een spannend verhaal is, of het nou een kort verhaal is, u vindt ze op www.verhalenvanoma.nl

Foto's

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Portret Sybilla Verhalenvanoma

Reacties op ‘Portret met Sybilla’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd