Den Slagh by Flaridingun

Ik ben Clauwaert van Holylede. Ik ben de heer van de Heerlijkheid Holy in West-Frisia bij Flaridingun.
Zou u graag vertellen over wat ik in mijn jonge jaren als ridder voor Dirk III van Holland heb meegemaakt.

Het was het jaar 1017 en ik overnachtte aan het hof van Flaridingun tijdens een veldtocht langs de rivier de Merwede. Er was wat onrust in het gebied nadat de graaf was begonnen met het heffen van tol op de rivier, tot woede van de bisschop van Utrecht en de Duitse keizer.
Het was daar dat ik de beeldschone Rosafiere ontmoette, ik was op slag verliefd.

Tijdens een wandeling naar de kerk vroeg ik hoe het haar verging en al snel raakte we in een uitgebreid gesprek. Ze vertelde hoe ze als kind uit Dordrecht moest vluchten nadat haar vader, neef van Dirk, tien struikrovers had opgehangen in Kyfhouck en Lynde. Hij had ze laten hangen tot ze uit elkaar vielen tot woede van de bewoners.
Dirk had ze naar het ambacht Cralingen gestuurd en uiteindelijk kwamen ze hier terecht, in de kleine burcht van Dirk III hier in Flaridingun.
Helaas moest ik de volgende dag vertrekken naar Den Houck van Holland. Het afscheid was zwaar maar ik zou terugkeren, alleen wist ik dat zelf nog niet.

Het was inmiddels maart 1018 en de bischoppen van Luik en Utrecht kondigden aan niet content te zijn met de tolheffing van de opstandige Dirk en toen het ons ter oren was gekomen dat de Duitse keizer ingelicht was spoedde wij ons met een leger naar het gehucht aan de rivier.

De slag.
De legers van Godfried van Lotharingen en Adelbold van Utrecht waren per schip vertrokken vanuit Tiel en waren nu onderweg. Wij lagen achter de dijk, klaar om aan te vallen terwijl bijna alle inwoners van Flaridingun naar het noorden vluchten, het moeras in.
Toen de strijders eenmaal aan land kwamen ontstond er grote paniek want men dacht van achteren aan gevallen te worden en drukte elkaar bijna dood in het moeras waar ze sowieso al nauwelijks doorheen kwamen.
We maakten gebruik van de chaos en stormden de dijk over. De verliezen aan de kant van Godfried en Adelbold waren groot. Toen werd ik teruggeroepen naar de burcht.
"Clauwaert!" sprak Dirk, "Arme Godfried staat er alleen voor: Adelbold is met zijn leger weggevlucht en de helft van Godfrieds kippen zijn erachteraan gerend. Dit is het moment, we gaan hem arresteren."
Dus ik en de graaf reden terug naar Den Groote Vetten Oord en reden door het geslaag van zwaarden en geschreeuw van soldaten heen.
"Godfried!" schreeuwde Dirk. "Gij hebt uw eigen neef verraden, lafaard!"
"En dat zegt u," antwoordde Godfried, "u, degene die zijn eigen keizer verraadt door hem geld af te troggelen."
Dirk was na die opmerking Godfrief bijna te lijf gegaan maar ik kon hem er af praten.
"Kom, ridder Clauwaert," zei Dirk, "neem hem gevangen!"
Vol zelfvertrouwen sprak ik daarop: "Godfried van Lotharingen! Wees verstandig en stuur uw manschappen weg en rijdt met ons mee!"

Hij was verstandig en reed mee naar de burcht. Zonder aarzelen besloot Dirk een tweekamp te organiseren. Als hij de bad-guy was dan zou God Godfried laten winnen. Hij had alleen nog niemand om tegenover hem te zetten. Omdat hij zelf zich niet vuil wou maken koos hij voor de ongewone optie een ridder te opperen.
"Clauwaert!" riep hij. Ik schrok me kapot... Ik? Een gewone boerenknaap uit Byerland die per toeval hier terecht kwam moest het tegen hertog?

De tweekamp.
"Hebt ge nog laatste woorden, schildknaapje?" riep Godfried spottend.
"Zwijg!" riep ik in een poging te intimideren, "zal ik u niet wreken dan zal God dat alsnog wel!"
Godfrieds steigerende paard was toch wel iets intimiderender.
De strijd begon.
Godfried was sterk. Zijn lans stak vaak nog net niet door mijn maliënkolder heen. Na twaalf steken stootte hij mij van mijn paard en ik viel verzwakt ter aarde. Ik kon nauwelijks nog staan.
"Ha ha!" riep Godfried, "het lammetje zakt door zijn beentjes."
Deze opmerking raakte me vreemd genoeg hard en ik wilde al bijna opgeven. Maar toen rende zij naar buiten. Rosafiere! We maakten oogcontact en kreeg weer kracht. Haar schitterende blauwe ogen laadde mij weer helemaal op en ik greep naar mijn zwaard. Wel anderhalf uur vechten we tot ik mijn kans schoon zag.
Ik stak hem in zijn buik en bloed stroomde over de binnenplaats heen.

Graaf Dirk was uitzinnig. Zo uitzinnig zelfs dat hij mij een stuk land liet uikiezen waar ik mocht gaan wonen. Ik koos iets dichtbij Roasafiere en liet een kasteeltje bouwen net buiten Flaridingun: Holierhouck.

En dat is waar ik nu nog woon met mijn vrouw Rosafiere en mijn zoon Rovere en dochter Sellaerne.

Stormachtig bleef het.
De rust was nog niet wedergekeerd want in 1046 besloot de zoon van Hendrik II, keizer Hendrik III de nieuwe graaf van Holland, de al even opstandige Dirk IV, in te dammen.
Ditmaal kwam het niet tot een slag want bijna al Hendriks soldaten verdonken of verwaalden in het moeras. Ze hebben Dirk wel te pakken gekregen; bij Dordrecht werd hij in de val gelokt en vermoord.