Slaaptrein

"Dat gaat naar Den Bosch toe....."
Brief aan de Nederlandsche Spoorwegen.

Op 28 juni j.l. vertrokken wij middels ons nationale vervoersbedrijf, de Nederlandsche Spoorwegen, naar Italië voor een welverdiende vakantie.
Daartoe hadden wij een reis geboekt bij NS-Travel.
De auto-slaaptrein leek ons een uiterst verfijnde manier van reizen, zeker als de twee kleine kinderen meereizen.
Dan ook meteen maar 1e klasse, want als je het doet moet je het goed doen, dachten wij.
Tot zover niets dan lof over het NS personeel.
Het station in 's 's-'s-Hertogenbosch was nagenoeg niet te bereiken door alle goede en verkeerde aanwijzingen, opbrekerijen en onduidelijke of onzichtbare bordjes in de stad.
Tenslotte, na enkele overtredingen van de Nederlandse verkeerswet kwamen we toch ter plekke.
Buitengewoon sympathiek vonden wij, dat de trein drie kwartier later vertrok, omdat er in de file bij Zaltbommel nog een aantal passagiers vastzaten.
In opperbeste stemming, na Den Bosch enkele malen vervloekt te hebben, zochten we naar de juffrouw, die zolang onze kinderen wel zou opvangen, zoals in de folder was vermeld. Maar de juffrouw was waarschijnlijk, net als wij, met vakantie. De kinderen begrepen dat wel en klommen in de bagagerekken. Maar, na een prima reis kwamen we aan in Bologna. De hitte was er om te snijden, 35 graden in de schaduw.
Onderweg was ons duidelijk geworden, dat deze manier van reizen veel oudere mensen aanspreekt.
Echter in Bologna werden de meesten van hen teleurgesteld, omdat je daar zèlf de auto van de trein moet afrijden. Ruim een uur moesten we wachten tot de wagons met de auto's aan de terminal werden aangeschoven.
Op het bovendek balancerend in het smalle gangboord, klemde de mensen zich vast aan de auto's, vooral spiegels en dakrails bleken een goede veiligheid te zijn.
Met holle ogen, zuchtend en vooral zwetend kwamen tenslotte toch de auto's eraf.
Dit hadden we overleefd, de heenreis zat er op.
Aan het einde van onze vakantie, op 12 juli j.l., wisten we dus zo ongeveer, wat ons te wachten stond. Oprijden om 16.00 uur, dan ruim drie uur wachten op de perrons tot de trein zou vertrekken.
Het vakantiegevoel werd ons daardoor aardig ontnomen. De irritaties namen toe, temeer omdat velen van de passagiers al uren in de auto hadden gezeten voordat ze in Bologna aankwamen.
Weer het zelf oprijden en met ware doodsverachting als circusartiesten balancerend je terugweg vinden naar de veilige grond. Iemand kroop op de knieën uit pure angst naar beneden te storten.
De kinderjuffrouw was nog steeds op vakantie. De steward bleek een allervriendelijkste stagiaire te zijn, luisterend naar de naam Martijn.
Tenslotte vonden we ons slaapcompartiment. In de trein heerste dezelfde temperatuur als buiten. Airco had in de folder gestaan, maar dat was niet te voelen.
"Stil maar", zei ik tegen de kinderen, "als de trein gaat rijden, wordt het vanzelf wel koeler."
Inderdaad ging de trein rijden, maar het werd niet koeler. De met fraaie knoppen aangegeven koeling bleek niet te werken.
"Eerst maar even plassen." zei mijn vrouw tegen de kleine. Ze waren echter snel weer terug, want de WC's deden het niet. Tevens bleek, op mijn zoektocht naar een wel-functionerend toilet, dat de vuile was van de heenreis, in grote zakken werd opgeslagen in de wagondoorgangen, zodat het een hele klauterpartij was om in het volgende treinstel te komen. Merkwaardig, dacht ik, dat een zo groot bedrijf geen wasserij in Rimini heeft. In ieder geval konden we in de wastafel de polsen nat maken om enige verkoeling te vinden.
Maar ook die illusie werd de bodem in geslagen, want de kraan was er wel, maar er kwam geen water uit.
Tenslotte kwam Nss-er Martijn met zijn meest vriendelijke blik ons vertellen, dat onze hele wagon geen water had, wegens een defect. Namens de Spoorwegen, maakte hij zijn excuses. Wat kreeg hij het zwaar te verduren, de arme jongen, maar hij hield zich
groot. Toch moet je met schone handen de lenzen uit je gezicht verwijderen, kinderen poepen en plassen vaker dan volwassenen, bejaarden moesten met grote druk op de blaas telkens weer de berg was over klauteren, naar de volgende wagon. Daar was het natuurlijk dringen voor de toiletten. Wat moesten we nodig en wat was het heet.
De verlossende idee kwam van mijn vrouw, die voorstelde in de restauratie te gaan zitten. Op de heenweg, was het daar zelfs vrij koud geweest, omdat de airconditioning maar twee standen kende. Aan en uit. Maar alles was beter, dan deze rijdende bakplaat.
Dus weer over andere vuile wasgoedbergen nog een wagon verderop naar de restauratie.
Daar werd ons het allerlaatste sprankje hoop ontnomen, want de airconditioning was stuk. De moed zakte nu volledig in de schoenen. De keel heb ik schor gezongen om het moreel nog een beetje op te vijzelen. Dat lukte vrij aardig, want ik kan helemaal niet zingen.
In de restauratie was de temperatuur zo hoog, dat we ons als een franse uitgelopen brie begonnen te voelen. De ramen kunnen daar niet worden geopend, en gordijntjes tegen de zon waren er niet.
Beleefdheden waren verdwenen en we gingen niet meer voor elkaar opzij in de smalle gangetjes. Met ellebogen vochten we ons de wc's in ten kosten van de zwakkeren.
We begonnen ruzie te maken en de kinderen gingen met elkaar op de vuist. Bejaarden lagen welhaast in katzwijm op de banken.
Bezweet bracht iedereen de nacht wakker door en die enkeling, die wel in slaap was gevallen werd gekweld door nachtmerries.
Dit was nog eens een eersteklas reisje.
Maar we overleefden ook deze reis weer en vervuild kwamen we in Den Bosch terug.
Hadden we in Bologna de circusartiest uitgehangen, hier in 's 's-Hertogenbosch bleek het nog veel erger te kunnen. Anderhalf uur wachten voordat de auto's eraf konden, en we voelden ons al zo vreselijk versleten. Wat hebben we gelachen, toen bleek dat de auto's achteruit er af moesten worden gereden, en deze keer moesten we het zelf doen.
Doordat veel passagiers tijdens de reis geprobeerd hadden verkoeling te vinden door voor de open ramen te gaan staan, waren er even zoveel passagiers die een stijve nek hadden. En probeert U maar eens achteruit te rijden meteen stijve nek. Vloekende grootvaders en huilende oma's staarden desolaat voor zich uit.
Wanhoop in Den Bosch !
Iemand riep: "Dit is gvd de eerste en de laatste keer, dat ik zo reis."
Ik wou nog zeggen het van de zonnige kant te bekijken, maar denkend aan de temperaturen, waaraan we blootgesteld waren geweest, hield ik me maar in.
Persoonlijk kon ik een ter plekke aanwezige Michael Schumacher omkopen, om onze auto eraf te rijden.
Wat een opluchting, als je weer in je eigen auto zit en Den Bosch uit bent
"Dat gaat naar Den Bosch toe" begreep ik vroeger niet, want wat moet je tenslotte in Den Bosch, maar nu weet ik dat het een strafexpeditie is voor mensen, die menen dat ze recht hebben op een onvergetelijke reis.
Zoete lieve Gerretje,


(Noot: Na het lezen van dit verhaaltje vond de NS nodig om on een deel van de reissom terug te betalen.... ik bedoel maar....schrijven kan best lucratief zijn....