Discussie over het ontstaan van het zonnestelsel 3

Aan H.L.3
G.:
Na de e-mail over het teleurgesteld zijn, heb ik mij in mijn reactie daarop zeer nederig gedragen en ben ik in mijn antwoord diep door het stof gegaan. Dat gedeelte van mijn e-mail zal ik hier niet plaatsen maar wel mijn reactie op de aantijging dat ik de natuurwetten niet respecteer.
Ik schreef hem het volgende:

Aan H.L.
Maar wat ik wel natuur- en scheikundig onmogelijk acht, is hoe kleine vallende sterren/ meteorieten, dan wel 'planetensimalen' kunnen ontstaan uit uiterst fijn stof in een ijle omgeving door botsingen en versmeltingen. Dit zou toch in proefopstelling bewezen kunnen worden of ontkracht, waarom is dat nog nooit gebeurd, voor zover ik weet. En vooral hoe kunnen kleine meteorieten ontstaan die uit alleen ijzer bestaan, (je hebt allerlei soorten) uit een 'homogeen' stofmengsel (Dit geldt ook voor de manen rond de grote planeten.)
H.L.
Hier wat antwoorden.
Meteorieten en ook planeten ontstaan uit oorspronkelijk uiterst fijn stof.
Stof met ijsmantels plakt onder de omstandigheden die zich voordoen in de
Proto-planetaire schijven.
Er zijn heel veel laboratoriumonderzoeken geweest die dat bevestigen.
G.:
Het is mij bekend dat iedere regendruppel zich graag vormt rond een stofdeeltje en dat in ieder hagelkorrel, die laagsgewijs wordt opgebouwd ook steeds een stofje zit. Smog is een extreem voorbeeld van dit verschijnsel, daar hoeft geen laboratorium aan te pas te komen.
Nu ik het toch over hagelkorrels heb, ook dit is een mooi voorbeeld van het mechanisme dat de basis vormt van mijn theorie.
Hagelkorreltjes zijn oorspronkelijk stofjes met een ijsmanteltje, ze vallen naar beneden, in principe valt alles in een wolk constant naar beneden maar opgaande stromingen in de wolk verhinderen dat, zo ook worden kleine hagelkorrels weer omhoog geblazen en dan groeit er een nieuw laagje om. Het wordt daardoor zwaarder valt weer en valt door of wordt weer omhoog geblazen enz. Een verschijnsel daarbij is dat de eerste hagelkorrels die de grond weten te bereiken steeds de grote zijn die een stroming veroorzaken om daarmee de kleinere korrels te laten volgen. Die eerste hagelkorrels kunnen aangroeien tot pingpongbal grootte, maar zijdelings aan elkaar plakken van korrels komt niet voor, voorzover mij bekend. Volgens de natuurkunde van H.L. zou dit regel moeten zijn, zeker in aanmerking nemend dat de afstanden tussen de deeltjes in de gaswolk van H.L. onvergelijkbaar veel groter moet zijn geweest. We gaan verder.

Zeer aannemelijk zijn de kometen wel zo gevormd, hetgeen waarschijnlijk datgene is wat wordt waargenomen door ‘H.L’, maar waar overigens geen of nauwelijks ijzer in voorkomt. Hetgeen door mijn verhaal ook niet anders zou kunnen. Want kometen zijn gevormd uit achtergebleven materiaal en ijzer laat zich niet voldoende afremmen door botsingen met waterstofdeeltjes.
Maar gegeven de situatie dat twee planeetsimalen, van enige omvang, niet uiterst langzaam elkaar naderen waardoor ze kunnen plakken, maar met een snelheid die in de ruimte wel meer wordt aangetroffen dan blijft van geen van beide niets anders over dan een uiteenspattende stofwolk.
Toen de komeet Shoemaker-Levi 9 Jupiter naderde om er vervolgens in te duiken werd dit hemellichaam al tijdens die nadering door de zwaartekracht van Jupiter in stukken getrokken. Kortom zo kunnen protoplaneten niet ontstaan, ze hebben, althans volgens mij, nooit bestaan.
In een van de vele professioneel wetenschappelijke bedenksels, heb ik gelezen, zijn de kometen in de nabijheid van de zon gevormd en later naar de van Oortwolk verdreven, als dat waar zou zijn, hetgeen ik niet geloof, zouden ze ijzer moeten bevatten, maar dat doen ze niet.
Wat men zich ook moet afvragen waar kwam al dat water vandaan om elk stofdeeltje, waar de planeten op die wijze door zouden zijn opgebouwd. Zuurstof zou het meest voorkomende element moeten zijn in ons zonnestelsel en dat is het zeker niet.
H.L
De overgang van ‘kiezel-formaat’ steentjes tot planeten komt doordat er in de proto-planetaire schijf instabiliteiten zijn waardoor het materiaal zich ophoopt op bepaalde plekken en daar snel kan aangroeien. Dat is berekend en twee jaar geleden ook waargenomen met de ALMA-telescoop.
G.:
Die instabiliteiten worden hier gesteld niet aannemelijk gemaakt en wat bepaalt die plekken.
Alle deeltjes die zich in eenzelfde baan rond een hemellichaam bevinden, draaien even snel rond. Snel zullen deze deeltjes elkaar niet opzoeken, zwaartekracht kan nauwelijks, zeker in het begin, geen rol spelen.
Berekenen kun je alles, als je maar de gewillige aanname's invoert. Nogmaals men ziet wat men wil zien en er is, daar, waar men met Alma waarnemingen doet, iets anders aan de hand, met Alma zie je geen stervorming op vijf miljard lichtjaren afstand.
H.L.
IJzermeteorieten zijn de restanten van grote meteorieten die aanvankelijk vloeibaar waren,
(Zoals ook alle manen en planeten). De zware elementen zakten naar het centrum
(Net zoals bij de aarde gebeurd is). Toen van die meteorieten door botsingen de buitenlagen werden afgeslagen bleef de ijzerkern over = ijzermeteoriet.
G.:
Dus die aan elkaar geplakte stofjes in hun ijsmanteltjes hebben geleidelijk aan een omvang gekregen waarbij de geklonterde massa steeds onbeschadigd is gebleven en zodanig groot is geworden dat de zaak spontaan ging smelten, dat is behoorlijk groot. De massa moet zo groot zijn geworden dat de zwaartekracht de zwaardere elementen naar het centrum zakten. In dit stadium moet iedere meteoriet, want zo noemt H.L. ze nog in dit stadium, door een enorme oceaan zijn omgeven.
Nadat deze meteorieten ongestoord dit stadium bereikten begonnen zij onderling te botsen. Net zolang tot alles buiten die zware ijzerkern verdwenen was. H.L. wekt hier de indruk dat je zo één ijzermeteoriet overhoudt, maar dat zal hij niet bedoelen, hij veronderstelt waarschijnlijk dat het hele hemellichaam in wording, zo werd versplinterd. Ik wil hier geen waardeoordeel over geven, maar ik heb mijn bedenkingen over de natuurkunde in deze ontstaanswijze.
H.L.:
U kunt hieruit het volgende leren:
Als U ergens niet van gehoord hebt betekent dat niet dat het het onbekend of niet onderzocht is!
Integendeel, de meeste stappen in de vorming van sterren, planeten, manen enz zijn grondig onderzocht (waarnemingen, laboratoriumtesten, berekeningen), omdat astronomen die raadsels willen oplossen.
G.:
Dat ik niet alles weet, wil ik graag toegeven maar wel meer dan menig specialist. Bovendien verbiedt dat mij niet om over de aangedragen oplossingen van de sterrenkundigen na te denken, zeker omdat zij elkaar op allerlei punten tegenspreken of andere oplossingen hebben voor dezelfde problemen.

Met wat de sterrenkundigen willen ben ik zeker eens, het oplossen van raadsels en ik ben ook erg goed in het oplossen van raadsels.

Met vriendelijke groet Guido