Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Bruid van de zon

BRUID VAN DE ZON

Het vroege zonlicht toverde taferelen op de witte muur tegenover haar pallet. De bovenste takken van de struik, die half voor de vensteropening groeide, bewogen in de zachte bries en de bladeren maakten schaduwschilderingen op de gladgestreken wand. Soms waren het wilde paarden die erop draafden, soms dansende geesten wanneer het hard waaide. Vandaag waren het vogels, loom zwevend over de met stro bedekte muur, vastgehouden door de mest van de beesten en klei uit de rivier, gewit met kalk uit de groeve. Vogels vandaag, dacht ze, ja het waait bijna niet en bij een dag als deze horen geen rennende paarden of geesten, vandaag was haar dag en daarbij hoorden de sierlijke vogels.
Ze was ongeveer zestien jaar oud, haar naam was Nur.

Nog te vroeg om al op te staan. Ze rekte zich uit en de korte tuniek, die haar sierlijke lichaam nauwelijks verborg, toonde hoge borsten, een slank middel, licht gewelfde buik, slanke armen en handen, en lange prachtig gevormde benen. De kleur van haar huid was als die van honing, behalve waar die bedekt was door haar kleding wanneer ze buiten wandelde of werkte; die stukjes huid hadden de kleur van ivoor.
Haar blauwzwarte haar voor de nacht in een dikke streng gevlochten.
Nur was niet ijdel, maar wist dat ze mooi was ... ze had het vaak in de ogen van Xan gezien. 'Je ogen zijn als gepolijst lava, glanzend en zwart', zei hij vaak. Ah Xan - de bouwer en de maker, de man aan wie haar hart behoorde. Ook de man die vandaag zo'n grote rol in haar leven zou gaan spelen.

Ze had Xan haar hele leven gekend; de stad was groot, zeker, maar door zijn werk en ook haar nieuwsgierigheid, zagen ze elkaar vaak. Ze keek toe wanneer hij een tekening op een kleitablet kraste van een bouwwerk dat hij wilde laten maken. Zijn vader en haar vader hadden ook hun woning gebouwd: drie vertrekken en een apart keukengebouw, trappen naar de terrassen, want wie woningen op een berg wil bouwen bouwt trappen en Xan was er, na zijn vader, nu een meester in. De slaven werkten graag voor hem, hij was een strenge maar rechtvaardige man en zorgde ervoor dat de manden, waarmee ze in de steengroeve werden neergelaten, stevig en veilig waren. Soms ging Nur met hem mee naar de groeve en at samen met Xan en de werkers, grof brood (en ja, kleine stukjes steengruis van de molenstenen erin), dadels en vaak wat gezouten vis.

Haar vader was een belangrijke man in de stad. Hij was verantwoordelijk voor de kuddes, lama's en alpaca's. Moeder maakte van de wol de fijnste tunieken; spierwitte wol gebleekt in urine. Omdat zij er zo goed mee kon werken, met dat lange rechte haar van de lama's, de soort die Suri heten, werd ook zij Suri genoemd. De standing van haar familie maakte het noodzakelijk dat Nur moest worden geschoold. Van de priesters leerde zij over de stand van de sterren, de seizoenen, de stand van de zon op de langste dag van het jaar en over de twee Oppergoden die alles in de stad en het land regelden. Nur was ervan overtuigd dat de mangod precies op Xan moest lijken; de vrouwgod op haar moeder. Ze vond de beelden, die een steenhouwer van hen had gemaakt niet echt mooi, maar dat zei ze tegen niemand. Ze bewonderde wel de gouden ornamenten die eraan hingen; de brede hals- en borstplaten, zo mooi bewerkt met voorstellingen van dieren, vogels en sterren, van serpenten en lelies. De armbanden en gevlochten rieten hoofdtooien met kleurige stenen erin.
Ze wist dat zij vandaag ook goud zou dragen en een hoofdtooi met kleurige stenen.

Nur was ongeveer elf jaar oud toen haar eerste maanstonde zich aankondigde. Van die dag af kreeg ze tunieken die ook haar borsten bedekten. Mee naar de groeve kon niet meer en ze moest nu haar dagen vullen met het vlechten van stro en riet, manden, sandalen, het plukken van dadels en vijgen, en, wanneer ze het heel erg vriendelijk vroeg, mocht ze met haar jongere broer naar de rivier, baden en vissen. De gevlochten mand was altijd vol wanneer die twee thuis kwamen. Nur liet haar hand stil in het water hangen en kon vliegensvlug iedere vis, die daar langs zwom, grijpen.

Nog steeds volgde ze de vooruitgang van de bouwwerken die Xan tekende en uitvoerde. De stad werd in de jaren steeds groter en ook de Grote Tempel werd steeds uitgebreid en mooier gemaakt. Hoog op de berg, de stenen trappen ernaartoe breder en langer, tot het plateau met de offersteen, een solide blok lavaglas, gepolijst tot de zon zich erin kon spiegelen. Twee keer per jaar werd er geofferd: tijdens de zomer- en de winterzonnewende. De priesters in hun prachtige gewaden, hun gezicht beschilderd, en omhangen met het goud van de man- en de vrouwgod. Zij waren op die dagen de verpersoonlijking van de goden en de hele stad liep ervoor uit. Er werd gebeden voor goede oogsten, want de stad werd zo groot en er waren zoveel monden te vullen, voor regens, of juist voor droogte. Er werd gesmeekt dat ziektes deze winter niet veel mensen, vooral kinderen, zouden treffen, en dan werd de mooiste lama gekozen om geofferd te worden; altijd een vrouwtje, altijd een witte.
Na het offer werd er gegeten, er werd mede gedronken en voor de kinderen waren er kleine brokjes honingraat die dropen van die heerlijk zoete lekkernij. Xan, de maker, had van bamboe fluiten gemaakt in verschillende lengtes bij elkaar gebonden. Hij kon er prachtige tonen mee maken.
Wanneer hun ogen elkaar dan ontmoetten glansden ze.

Nur was ongeveer 15 jaar oud toen ze Xan vroeg of zij samen misschien wel een huis zouden kunnen bouwen. De vrouw in haar wist dat hij voor haar voelde wat zij al zo lang voor hem voelde. Hij glimlachte en kuste haar licht op het voorhoofd. Of ze het zeker wist, vroeg hij, en haar stralende ogen spraken voor haar. Haar ouders hadden zich geen geschikter metgezel voor hun dochter kunnen wensen en plannen werden gesmeed. Om de band te bevestigen verraste Xan zijn aanstaande met twee gladgepolijste granieten molenstenen, zodat Nur niet langer hoefde te klagen over die nare stukjes steengruis in haar brood.

Besloten werd dat de band zou worden gesmeed op de dag van de zomerzonnewende, na het gebruikelijke offer. Dat betekende dat nog een aantal manen gewacht moest worden, immers de winter was daar. Geen zonlicht op de muur tegenover haar pallet, de vensteropening was bespannen met een lamahuid om de koude wind tegen te houden. In ieder vertrek stond een comfoor met gloeiend houtskool, want de winterperiode bleek ongewoon koud. Het kaarden van de wol, het spinnen en het weven vond nu plaats in het keukengebouw, waar het aangenaam warm was. Nur en Suri werkten iedere dag aan de uitzet die elke bruid meenam naar haar nieuwe huis. Dat het er niet fris rook omdat de potten met urine ook in de keuken stonden, dat deerde de beide vrouwen niet. Op zonnige dagen werd dons van zwanen en eenden verzameld om als vulling voor beddengoed te dienen, tezamen het de heerlijk zachte wol van de alpaca's. Tunieken voor Nur en Xan, lendedoeken, windsels voor de benen, omslagdoeken, poncho's, geweven van de zachte wol van zowel witte als beige alpaca's in een patroon van zigzag randen om boord en pols. Het hadden zulke gelukkige manen moeten blijven.

De wintermanen werden ongekend zwaar voor mens en dier gelijk. De sneeuw lag in dikke lagen over de stad, de wind huilde om de huizen en eten werd schaars. Nooit hadden de ouderen een dergelijke ijzige periode meegemaakt. De jonge kinderen en de oude mensen stierven eerst; zwak door weinig en eenzijdig eten, altijd koud, een raspende hoest, een vreselijke benauwdheid. Zij die op het lage gedeelte van de bergen woonden waren de eerste slachtoffers. De bevroren en rotsachtige berg bood nauwelijks plaats om iedereen een graf te bezorgen; ezels werden gebruikt om de doden buiten de stad te brengen waar ze in een diepe rotsspleet werden geworpen. Ook Nur's vader werd op die manier naar zijn laatste rustplaats gebracht.

De priesters lazen de sterren in de koude winternachten. Zij baden voor de man- en de vrouwgod, probeerden te doorgronden waarom zij dit vreselijke onheil naar het volk hadden gestuurd. Maar meer nog vroegen ze zich af hoe ze zich voor de toekomst konden beschermen tegen nog zo'n catastrofe. Toen de sneeuw eindelijk smolt en de ziekte leek te zijn uitgewoed, kregen zij hun antwoord.

Als een luie kat rekte Nur zich uit. Ze had honger en verlangde opeens erg naar de feestelijkheden van de dag, háár dag. Ook de dag van de zomerzonnewende. Xan had haar verteld dat ze vanaf deze dag altijd gelukkig zou zijn. Hij beloofde haar eeuwige liefde en geluk. Snel een natte doek genomen om haar gezicht en handen te verfrissen en naar het keukengebouw, waar Suri haar een ontbijt had gemaakt van brood, dadels, olijven, wat witte kaas en een beker mede. Het volk van hoog op de berg had de trappen versierd met dennentakken en bloemen.
Voor de zomerzonnewende, ja, maar ook voor de belangrijkste dag van haar leven.

Suri legde haar wang tegen die van Nur, kuste haar voorhoofd. Nur's ogen werden groot.
'Huil je?' Ze veegde een traan van haar moeders wang.
'Je bent toch blij voor me?'
'Ja kind, ik ben blij voor je, blij om jouw belangrijke dag, maar ik wou dat ik je bij me kon houden.'
Nur zag de schaduw in de ogen van de moeder niet.

Wat zag ze er prachtig uit! Ragfijn linnen viel in zachte plooien van haar schouders tot op haar voeten; een gordel van gouden schakels om haar middel. Haar handpalmen en voetzolen oranje gekleurd met het sap van de herfstbladeren van de kattenstaart, gemend met sap van zure vruchten. Ze zou bloot- voets de trappen naar de zon opgaan, met Xan naast haar.

Zo gingen ze, beiden in stralend wit. Zijn ogen hadden haar al verteld dat ze er prachtig uitzag met het lange haar los, reikend tot haar middel, als een blauwzwarte cape, glanzend onder de uitbundige zon. Op het plateau wachtten de priesters. Xan nam haar handen in de zijne.
'Lief meisje, de priesters willen met je spreken. Ze hebben al met mij en je moeder gesproken en wij weten nu dat deze dag voor jou eeuwig zal duren'.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

18-01-2016

Over dit verhaal

Was ze Azteek of Maya? De geest van die tijd verlangde haar offer

Geef uw waardering

Er is 12 keer gestemd.

Social Media

Tags

Mytischoffer

Reacties op ‘Bruid van de zon’

  • Prachtig verhaal.Ik voelde al een soort hint toen de priesters hun antwoord kregen. Toch vond ik het slot wat onverwacht triest, maar het hoorde wel bij het verhaal. Echt goed!

    Gevene - 31-01-2016 om 16:46

  • Dit verhaal was een tweede voor een schrijfwedstrijd. Deze werd afgewezen, maar mijn andere, "Een man voor haar dromen" werd wel geaccepteerd. Ben best een beetje trots. Het komt t.z.t. in een bundel. Dank je voor je reactie; maakt een koude dag lekker warm.

    Irene O. - 31-01-2016 om 21:01

  • Ik heb mijn verhaal even teruggelezen en zie DAT HET NIET AF IS ... that sucks, er missen een paar zinnen.

    Irene O. - 01-02-2016 om 00:00

  • Die zinnen waren niet onmisbaar. Het verhaal liep goed, en het eind was verrassend genoeg.

    Gevene - 01-02-2016 om 11:01

  • Heel mooi verhaal !

    SabineD - 24-03-2016 om 17:30

  • Dank je Sabine. Ik ben blij dat je me gevonden hebt.

    Irene O. - 24-03-2016 om 20:47

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd