Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Simon

De regen tikt op de ramen, precies op de maat van de secondewijzer van de klok aan de muur. Bijna is het tijd om de auto te starten en te rijden. Het kan maar zo zijn dat het vandaag de laatste keer is. Want vandaag voelt het anders. Ik weet niet precies hoe en waarom, laat staan hoe ik het moet omschrijven. Het heeft met Simon te maken, dat is een ding dat zeker is. Misschien neem ik vandaag defenitief afscheid van Simon. Misschien dan, want het kan elk moment afgelopen zijn maar Simon is een bikkel. Al gauw gaven de doktoren Simon geen kans, maar hij overleefde. We zijn nu vijf jaar verder en mijn zoontje is er nog steeds.

Het is lastig te accepteren dat Simon waarschijnlijk nooit volwassen zou worden, laat staan voor zichzelf zou kunnen zorgen en een fatsoenlijk bestaan op kan bouwen. Mijn vrouw heeft nooit kunnen accepteren dat Simon waarschijnlijk altijd ziek zal blijven. Ik eigenlijk ook niet, mijn zoon, Liesbeth's zoon, onze zoon. Simon, waarom is het jou niet gegund? Waarom mag jij niet opgroeien zoals de meeste kinderen die het fijn hebben? Simon, ben jij sterk genoeg om op te groeien? Simon, hoe lang houd je ons nog in spanning? Het is altijd maar Simon, Simon, Simon en nog een keer Simon. Al vijf jaar slaap ik slecht, al vijf jaar hoop ik op beterschap, al vijf jaar leef ik in onzekerheid. Zes jaar geleden trouwden Liesbeth en ik, sinds de derde verjaardag van Simon zijn we gescheiden, maar we zien elkaar nog regelmatig, want bij ons allebei draait het leven om dat van Simon. Het is gewoon het beste dat we elkaar ook niet constant zien, omdat wij alleen maar over Simon kunnen praten.

Simon heeft namelijk de ziekte van Dawson en is dus ten dode opgeschreven. Ook heeft hij 24 per dag, zeven dagen per week hulp om zich heen. Daar zit ik dan, woensdagochtend, is het bijna half zeven. Liesbeth en ik kijken elkaar aan. We weten dat het niet goed voor Simon is dat hij zo lang blijft leven want zijn situatie zal nooit meer verbeteren, laat staan dat hij zal gaan meedraaien in onze maatschappij. Hij takelt zo snel af. Het wordt van kwaad tot erger, Simon zit al in het derde en laatste stadium dus nemen zijn lichaamsfuncties steeds meer af. Het is een lange lijdensweg voor ons allemaal. We kijken elkaar aan, proberen elkaar op te peppen terwijl wij allemaal weten dat Simon elk moment uit ons leven kan verdwijnen. Dan is hij uit zijn lijden verlost, maar zijn wij ons kind kwijt.

In de wachtkamer zitten wij te wachten op het moment dat we Simon even kunnen zien. Relatief gezien houd Simon zich sterk, want hij is nog steeds bij bewustzijn. Hij doet zijn ogen open en draait met zijn hoofd, alsof hij ons aankijkt. Maar dan kan niet, want Simon is door de ziekte blind geworden. We blijven praten richting Simon, ook al kan hij amper iets terugzeggen. Ik twijfel zelfs of hij wel kan horen. We hebben het over leuke dingen, het is allemaal zo geregiseerd. Het doet gewoon pijn. Hoe kan ik het leven nou positief inzien als ik weet dat ik elk moment mijn kind kwijt kan raken? Wilt Simon nog wel dat zijn hart klopt? Het speelt allemaal door mijn hoofd.

Soms, soms lig ik in bed en droom ik over een wonder. Namelijk dat Simon ineens beter is en gewoon kind kan zijn. Dan maken we samen veel lol, spelen we in de tuin of gaan we naar het stadion om naar de voetbalwedstrijd te kijken. Ik zie hem al juichen op de voorste rij met een vlaggetje in de hand. We lachen er wat van af en Simon doet het goed op school. Hij wordt dan succesvol, heeft een goede baan en is gelukkig. Dat zijn de fijnste nachten. Maar dan gaat de wekker en wordt ik weer geconfronteerd met de realiteit.

Dit is wat mijn leven beheerst, ik wordt er helemaal gek van. Maar toch ben ik trots. Trots dat mijn zoon ondanks zijn ziekte toch een strijder is. Stel je toch eens voor als hij niet ziek zal zijn. Dan was hij een heel eind gekomen. Maar helaas zullen wij dit nooit meemaken, Simon overlijdt namelijk op 16 Januari, één dag voor zijn zesde verjaardag.

Simon ik mis je nog steeds elke dag.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Dylan Klooster

Geplaatst op

29-05-2013

Geef uw waardering

Er is 5 keer gestemd.

Social Media

Tags

Dood Kind Liefde Verdriet Ziekte

Reacties op ‘Simon’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd