verdriet

1. Verdriet

Ik kan me niet veel van vroeger herinneren alleen maar stukjes die net als een incomplete puzzel nooit volledig worden getoond in me hoofd. ik kan wel alle gevoelens herinneren die er waren tijdens me jongere jaren geluk, woede, angst, haat, liefde maar wat me vooral is bijgebleven is VERDRIET, en niet omdat ik vaak viel nee ik was gewoon lomp maar vanwege de mensen die ik verloren heb waar ik om gaf en nog steeds om geef ook al zijn ze er niet meer. en dan heb ik het niet alleen over de overledenen, maar ook over mezelf de jongen die ik ooit was, vast in een lichaam die door het verdriet van vroeger weggestopt moest worden om ook maar een kleine kans te hebben om te kunnen overleven op deze ronde bol die wij thuis noemen. als je als een kind een dierbare op een jonge leeftijd verliest moet je kiezen, of hard blijven en doen of je jezelf staande kan houden in een wereld die je in de gaten houdt, of compleet ineenstorten en je gevoelens de loop laten gaan en voor altijd gemarkeerd te worden als de zwakke. zo dacht ik er tenminste over als een kleine jongen, zonder er echt over na te denken. hoe dan ook je blijft er altijd last van houden er is altijd een deel dat aan je blijft knagen als een muis die in je plafond zit die je maar niet weg kan krijgen. ik ben zelf nog bezig met het verwerken van iets wat ik niet weet wat het is, omdat ik zelf wel weet dat het niet mijn schuld is, maar ik me hoe dan ook altijd verantwoordelijk zal blijven voelen. en omdat het me zo erg bezig houd zal ik het nooit willen nog kunnen accepteren. helaas gaat dat soms zo, en ik weet niet of er meer mensen zijn die hetzelfde gevoel hebben. en mocht dat zo zijn en je leest dit verwacht dan geen antwoord, aangezien ik er zelf nog niet eens uit ben hoe het precies zit. maar mocht je er zelf achter komen hou het dan voor jezelf want het is iets wat ik zelf moet uitzoeken. aangezien ik het als een doel heb gesteld iets waar ik echt over na kan denken terwijl ik er volgens mij nooit echt uit zal komen. een wat ik denk een perfect doel is om naar te streven. helaas had ik de pech het buitenbeentje te zijn diegene die je kan pesten omdat je weet dat hij niks terug zal doen en zichzelf groot houdt ook al gaat hij van binnen helemaal kapot zonder ook maar enig gevoel te laten zien, dus je kan wel zeggen dat ik vanaf begin aan al wist dat ik op mezelf moest vertrouwen en niet om de zogenaamde medemensen om me heen. de enigste personen waar ik echt naar luisterde en respecteerde waren mijn familie
En nadat mijn opa overleed, één van de belangrijkste personen in mijn leven begon het vertrouwen langzaam over te gaan naar wantrouwen, ik wist niet meer hoe en wat vanwege het verlies een man die ik zolang als ik me kan herinneren voor me klaarstond me naar school bracht me ophaalde en dan broodjes voor me maakte. een plek om te schuilen als buitenbeentje en me echt als een kind kon gedragen totdat mijn ouders van werk af kwamen en ik naar huis ging om vervolgens de volgende dag weer terug te zijn bij me opa. nadat hij overleed raakte ik een schuilplek kwijt een veilige haven, ik zat vaak gewoon thuis naar de muren te kijken en begon me gedachtes op iets anders te focussen, ik begon te gamen, want de herinnering alleen aan me opa en het verlies zorgde ervoor dat ik bijna kapot ging. maar ik hield me sterk voor me familie, voor mezelf voor iedereen die dacht me te kunnen pesten omdat ik volgens hun gedachten zwak zou zijn. ik kan helaas geen echte details geven omdat ik het eerlijk gezegd heb weggestopt nadat ik klaar was met de basisschool, en helaas werd mijn standvastigheid alleen maar erger op de proef gesteld aangezien ik al zonder zelfvertrouwen naar de middelbare school ging, en vier van mijn ergste opeenvolgende jaren van me helen leven tot nu toe heb beleefd. maar helaas kon ik het nu niet wegstoppen of vergeten. gelukkig had ik nog mijn hond spider een mooie blonde labrador die mijn hele leven veranderde door er alleen maar voor me te zijn. me beste vriend één van de enigste die ik alles vertelde en die ook echt luisterde. ik weet natuurlijk het is een hond hij luisterde niet echt maar het voelde wel zo, alsof hij me begreep en met me mee voelde. ik had hem sinds dat ik vier was als ik het me goed kan herinneren en hij heeft bijna alles met me meegemaakt en ik met hem. de dag dat ik hem ook verloor was officieel alle hoop weg de enigste met wie ik nog kon praten helaas hebben we hem in moeten laten slapen, maar ik ben dankbaar want zonder hem had ik de middelbare school waarschijnlijk nooit overleefd, ik was zeker weten gek geworden. en daar zat ik dan een jongen die voor hem bijna alles verloren was dat hij dierbaar had. ik had me familie natuurlijk nog maar zoals ik al eerder zij alles veranderde na de dood van me opa. ik begon meer op mezelf te worden en stootte me familie af, en spider was dus nog de enigste bij wie ik me hart kon luchten na een lange dag. ik weet nog dat ik altijd of met hem op de grond lag en hem knuffelde of dat we samen op de bank lagen om tv te kijken of op bed beide langzaam in slaap vielen. ik weet ook nog dat ik altijd naar hem keek als hij sliep en bij mezelf dacht wat zou hij denken droomt hij en zo ja waarvan. ik kan met zekerheid zeggen dat spider en me opa mijn drijfveer zijn in het leven ook al zijn ze er helaas niet meer om het zelf uit mijn eigen mond te horen. ik doe me best maar het is heel erg moeilijk zelfs nu ik dit zo schrijf beginnen de tranen in mijn ogen te lopen en daardoor weet ik hoe belangrijk zij waren voor mij, en ik zal ze altijd koesteren in mijn hart en herinneringen. ik zal later nog terugkomen bij spider want zijn te korte leven heeft andere emoties versterkt helaas weet ik niet of dat wel zo goed was maar ik weet wel dat het niet zijn schuld was, maar mijn eigen want ik kon het niet accepteren en dat zal ik ook nooit doen. in het volgende deel zal ik over angst gaan praten want dat is het gevoel dat het sterkste was tijdens mijn nieuwe fase in het leven ook wel genoemd middelbare school of in mijn woorden hel op aarde.