Tedere lente

De meimaand van 2017 was slechts drie dagen oud, en ik liep nog steeds een beetje op de wolken toen ik mijn verhaal over de tedere lente schreef:
Tedere lente
Over de lente wist ik eigenlijk weinig te vertellen, het was waarschijnlijk zoals andere jaren, zo kreeg ik het vermoeden wanneer ik de fotoreportages van mijn Facebook vriendinnen bekeek.
Er waren jonge zwanen, een nest met meerkoetjes, eendenkuikens die achter moedereend aanzwommen. Er werden runderen verliefd op elkaar en iedereen in dichtersland was verrukt bezig met de ontwakende toestand van de natuur te omschrijven.

Ik ging met mijn USB-stick in mijn binnenzak op weg naar Mentrum, over het fietspad langs het Oosterpark, bij een hotel hing een grote Amsterdamse vlag met drie kruisjes. Het was fris, druilerige regen, maar daardoor was het rustig op straat. Ik had mijn nieuwe wijnrode pilotenjasje aan, de eerste jas die ik sinds vijftien jaar had gekocht en die me veel aantrekkelijker maakte dan mijn oude donkerblauwe winterjas, die ik al die jaren had gedragen.

De casemanager was een vriendelijke vrouw geworden, ze kon aan mijn ogen zien dat ik van de liefde had genoten, want ik kon de lust niet langer van de liefde scheiden. Ik overhandigde haar de USB-stick en vertelde haar dat er een heel verhaal op stond.
“Wat goed van u meneer Gosse!” zei ze en ik zei dat ik een nieuw recept voor medicijnen nodig had. “ Ik zal het doorgeven meneer Gosse.” zei ze behulpzaam terwijl ze met glinsterende ogen mijn tedere schoonheid bewonderde.

Ook de mensen op straat lieten een glimlach zien wanneer ze me langs zagen fietsen in mijn stoere nieuwe jas. Toen ik thuiskwam leek het alsof de USB-stick het hulpverlenersapparaat in werking had gezet, want direct ging de telefoon en sprak ik iemand van het integratieproject “Roads”, voor een oriëntatiegesprek over dagbesteding. Ik had ze al meerdere malen gezegd dat ik geen dagbesteding nodig had, dat het meer iets was voor mijn ex-vriendin Ella Fiona, maar misschien konden ze me helpen om het schilderen en schrijven wat meer te structureren.

Een kwartier later werd ik opgebeld door de blonde vrouw van woonbegeleiding. Ze had met mijn casemanager gesproken en zou me inschrijven bij een maatjesproject om een maatje te zoeken die met mij naar Artis wilde gaan, omdat ik het moeilijk vond om alleen tussen de gekooide dieren te lopen. Niet vanwege de dieren, maar vanwege de mensen die de dierentuin bezochten. Ze maakte een afspraak om me weer thuis te bezoeken. Ik vertelde haar dat het dan wel wat minder intensief moest zijn, omdat ik niet op alle vragen antwoorden wist.

Tenslotte had ik mijn donkere vijfentwintig jaar jongere lustvriend op de datingsite laten weten dat ik hem een plaatsje in mijn hart wilde geven, en dat hij alle touwtjes in handen had wanneer hij vaker met me wilde afspreken om onze lichamelijke genegenheid te delen onder het maanlicht van de Amsterdamse nacht. Hij had nog niet geantwoord omdat hij het naar eigen zeggen superdruk had, maar alleen al de verwachting dat hij ooit zou antwoorden maakte voor mij de lente net zo teder als de natuur ons probeerde in te fluisteren.