Melissa

Verhalen worden meegedragen in het hoofd van de schrijver. Je zou daarbij kunnen denken dat het brein als een soort kast met laatjes is; elk laatje met een etiketje erop, bij voorbeeld: fantasie, spanning, romantiek, detective, kinderverhaal.
In mijn hoofd staat op het laatje fantasie-kinderverhaal, en die schrijf ik ook het vaakst, maar heel af en toe kom ik een klein, diep verborgen, laatje tegen waarop geen etiket zit. Wat ik erin vind doet me een verhaal schrijven over iets dat echt gebeurd is, maar dat toch ook een kinderverhaal is. Een verhaal voor tienermeisjes, wellicht.
Toen ik deze keer het verborgen laatje ontdekte en opende, kwam er een herinnering uit aan iemand die ik een paar jaar geleden ontmoette: een heel erg mooi en heel erg lang meisje Kom met me mee en ontmoet Melissa.



Het verhaal dat ik jullie wil vertellen gaat over een meisje dat ik ontmoette terwijl ik op vakantie was in een land ten zuid-oosten van Europa. Een land waarin de mensen een taal spreken die vreemd klinkt in Europese oren, maar toch mooi is, zeker wanneer in die taal gezongen wordt. Het is een prachtig land en mensen van over de hele wereld reizen er heen om te kunnen genieten van de ruige bergketens, de zee en het strand, of van de vele ruïnes van steden waarin eeuwen geleden mensen van een vroegere beschaving leefden.

Het was juli en het was heet. Het hotel was volgeboekt. Mensen uit diverse vreemde landen vierden er hun vakantie en je hoorde veel onbegrijpelijke talen spreken. Het was zo'n soort middelgroot hotel waarin je, na een paar dagen, de meeste gasten wel leert kennen. Het begint met een knikje, dan een goede morgen of een eet smakelijk, en voordat je het weet ben je met hen in gesprek; ja, soms met handen en voeten. Het was ook op deze manier dat ik het meisje leerde kennen. Ik zag haar vaak in het zwembad stoeien met haar twee vriendinnen. Hun leeftijd? Ik schat 15 of 16 jaar. Ze speelden en dolden er als kinderen van elke leeftijd.

Je zult wellicht willen weten waarom dat ene meisje zo mijn aandacht trok. Wel, hoe had ik het kunnen missen -- terwijl zij in het zwembad stond met haar schouders en hoofd boven water, moesten de twee anderen watertrappen om boven te kunnen blijven. Zij was zo veel groter dan de andere twee.
Was dat het enige wat mij opviel, dat ze zo lang was? Oh nee, wanneer ze zwom, haar lange donkere haar als een sluier in het water gespreid, bewogen haar lange benen zich zoals die van een balletdanser bewegen op een theatervloer. Ze leek dan op een bewegend schilderij, zo gracieus dat het je blik gevangen hield.

In het zwembad was dit meisje een en al gratie en plezier. Het viel daarom zo op hoe ze veranderde wanneer ze uit het water kwam: ze kromde haar rug en trok haar schouders op, haar gezicht omlaag. Weg was de gratie. Dit meisje wist niet hoe ze met haar lengte moest omgaan; zeker 1.86 meter had ze geen idee wat ze met al die centimeters aan moest. Ze wist niet hoe prachtig ze was. Ik had medelijden met haar. Ikzelf ben ook lang maar ik heb geleerd dat de best manier om met een lang lichaam om te gaan is: rechte rug, schouders naar achteren en kin omhoog.

Op een morgen, nog te vroeg voor het ontbijt, zat ik bij het zwembad. De zon maakte het al behoorlijk heet, en ik genoot van het rustige moment. Ik staarde in het water dat in kleine en grotere kringen schitterde door de waterstraal uit de snuit van een metalen dolfijn in het bad. Het spel van licht was bijna hypnotisch.

Een plons aan de andere kant van het zwembad, een vroege zwemmer dacht ik en was niet blij dat mijn moment verstoord werd. Toen kwam zij in beeld, zwemmend met trage slagen, zoals ik haar al vaker had zien zwemmen. Ze moet gedacht hebben dat ze alleen was, want ze begon een soort dans te doen in het heldere blauwe water; een lang been recht naar beneden zodat haar grote teen op de bodem haar stabiliteit gaf, bewoog ze haar armen zo dat ze op een zwaan leek. Het maakte me ademloos.

Terwijl ik haar dans door half dichtgeknepen ogen bekeek, leek het tafereel te veranderen. Alsof ik haar zag door een derde oog ... liep daar een jonge vrouw op een plankier, de zwarte japon die ze droeg uitwaaierend om de prachtige lijnen van die robe te tonen, een langzame pirouette, glijdende passen, de schaduw van een glimlach om de rode mond. Mensen applaudisseerden voor haar en ze leek dat als vanzelfsprekend te vinden.

Ik had een flauw gevoel, overal kippenvel, kil hoewel de zon op mijn armen brandde. Ik realiseerde mij wat ik had gezien, het was dan ook niet de eerste keer dat ik een visioen had: vandaag zag ik de toekomst van het meisje.

Bij het zwembad op de dag erna, terwijl de drie meisjes in het water lol hadden getrapt, kreeg ik de kans om met hen te spreken, wel niet met alle drie, want alleen het lange meisje sprak Engels, een nogal erg aarzelend Engels. Toen ze uit het zwembad kwamen klopte ik op de lege ligstoel naast me en was blij dat ze mijn ongesproken uitnodiging aannamen. Met z'n drieën naast elkaar, het meisje deed weer erg haar best om kleiner te lijken.

We praatten over vakantie vieren, over de vriendschap tussen hen drieën, waar ze woonden, hoe ze heetten - ach je weet wel, gewoon die dingen waar je over praat wanneer je met vakantie bent - over school en wat hun plannen voor de toekomst waren. Geen van de drie had enig idee, en het was toen dat ik tegen Melissa zei: 'Jij zou mannequin moeten willen worden'.
Grote donkere ogen werden nog groter, een brede glimlach en toen lachte ze, hard en lang; de vriendinnen giechelden. Ze vond het waarschijnlijk het aller idiootste wat ooit iemand tegen haar had gezegd. Mijn gezicht bleef serieus, mijn ogen in haar ogen.

'Waarom zegt u zulke dingen?' vroeg ze met een verlegen lach.
'Omdat ik het heb gezien', zei ik, 'ik heb jouw toekomst gezien, ik kan dat soms -- in de toekomst kijken, of in het verleden'.
Ik vertelde haar dat de meest succesvolle modellen lang zijn, en slank zoals zij en dat hun gezicht vaak een soort innerlijke schoonheid uitstraalt, net als zij.
Ik gaf haar mijn zwarte zonnehoed met brede rand en zei haar dat ze die op moest zetten. Ik trok de rand naar beneden over een deel van haar gezicht, zodat alleen haar mond en kin te zien waren. Oh mijn hemel, wat zag ze er prachtig uit, haast mysterieus.

'Neem die hoed mee naar binnen', zei ik, 'en ga naar de receptie. Daar hangt een grote spiegel en probeer die hoed uit in verschillende standen en, denk eraan, rug recht, hoofd omhoog, schouders naar achteren'. Ik moest nogal lang wachten tot ze weer terugkwam, haar ogen stralend als zwarte diamanten.
'En', vroeg ik, 'heb je goed naar jezelf gekeken? Heb je gezien wat ik zag, Melissa?' Ze knikte verlegen.
'Kan je nu geloven dat je inderdaad een model kunt worden? Dat je eens beroemd zal zijn en shows zal lopen in grote steden als Parijs en New York?' Ze knikte.
Ik zei haar dat ze altijd zwart moest dragen. Dat vond ze maar niets, ze hield zo van kleuren.

Ze luisterde aandachtig toen ik haar vertelde dat ze eerst haar school moest afmaken, goed Engels zou moeten leren spreken, dat ze dan een professionele modefotograaf moest vinden voor haar fotoboek -- je hebt het geluk dat je in de grootste stad van het land woont.
Die avond maakte ik een paar foto's van haar; ik was er zeker van dat er een dag zou komen waarop ik zou kunnen zeggen: Melissa, ja die heb ik gekend.

De drie vriendinnen en hun chaperonne vertrokken de dag erop. Melissa stond recht toen ik hen gedag ging zeggen, om haar nooit meer te zien, behalve dan in modebladen.




Laten we nu eens kijken wat er gebeurde nadat Melissa thuisgekomen was - geloof me, ik heb geen glazen bol, maar ik weet zeker hoe het verder zal zijn gaan.

In de grote stad ging Melissa weer naar school, ze deed extra haar best tijdens de Engelse lessen. Twee jaar gingen voorbij. Vlak voor haar eindexamen bezocht ze een studio en de fotograaf, die al heel veel mooie vrouwen voor zijn lens had gehad, was zo verrukt van haar onschuldige schoonheid, dat hij boven zichzelf uitsteeg. Het resultaat was een fotoboek met ongekend mooie afbeeldingen van Melissa, die oosterse schoonheid die zwart droeg.

Melissa leerde hoe ze haar haar het mooist kon maken, haar make-up, accessoires en haar zwarte hoed goed te gebruiken, Die hoed werd haar handelsmerk, ze ging nooit uit zonder.

Modellenbureaus werden bezocht, haar fotoboek werd bestudeerd en al snel kwam de eerste opdracht voor een online dameskledingcatalogus, meer fotosessies volgden - nog steeds bescheiden, maar de modewereld begon haar te kennen; fotosessies in het buitenland volgden, ze was te zien op een gigantisch reclamescherm vlak bij het hoofdstation van de stad. Iedere dag konden vele duizenden mensen naar haar kijken en haar schoonheid bewonderen.

Op een zwoele dag in september arriveerde een dame met de Oriënt Express; de limousine die haar ophaalde reed langs het reclamebord en de rest ... is geschiedenis, zoals men dat zegt. Het modeblad van de Franse dame was het eerste dat foto's van Melissa in de creaties van beroemde Parijse ontwerpers toonde. Nog geen jaar later schreed Melissa over het plankier in New York. Iedere ontwerper wilde dat zij hun creaties zou dragen; ze werd snel beroemd in de hele modellenwereld en verdiende veel geld.

Eens werd ze gevraagd voor een interview in een internationaal magazine, en men vroeg haar of model worden altijd haar grootste wens was geweest.
'Nee', zei ze, 'ik wist pas dat ik een model zou kunnen worden nadat ik een gesprek had met een dame bij het water'.