Klaar met die klus!

Mijn vrouw is een lieverd, een schat, een engel, kortom een plaatje die je niet zo snel zou weg willen gooien omdat het een uitgelezen stukje papier is. Zij heeft altijd wel iets nieuws dat het vermelden waard is. Deze keer was de oorzaak van haar eigenwijsheid het feit dat zij wel wist hoe zij een bus met puhr ( spreek uit als peur) open moest maken. Dat had ze immers vroeger in de bouw waar zij werkzaam was al zoveel keren moeten doen.

Ja, tante, maar toen was puhr gif en had je andere materialen, nu gaat alles veel makkelijker. En waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Dat moet je maar aan vrouwlief vragen. Zij wilde achter een nieuw dakgootje plaatsen en het dak weer teren om het bij te houden, ze blijft maar klussen die tompoes van me, maar goed, ze wilde wat gaten dichten met die rommel puhr genaamd en ik vroeg haar zoals altijd heel beleefd “Zal ik je helpen schatje?”

Nee, natuurlijk niet, maar dat wist ik al. Ik vraag het altijd, want mocht ze ooit zeggen dat ze alles altijd maar alleen moet doen kan ik altijd zeggen dat ik mijn hulp heb aangeboden maar dat zij zelf niet wilde. Even vooruit kijken mensen….
Zie ik haar aan het aanrecht klootviolen met die bus en ik hoor haar mompelen dat er een gaatje ingeslagen moet worden in het tuutje.
“Welk tuutje?” vraag ik verbaasd achter mijn boek vandaan.
Ik zag haar bezig met een satéprikker en nog wat attributen om een gaatje te prikken in die bus, vroeg haar heel onschuldig:
“Heb je al geschud?”

Ja, dat had ze allang. En dat had ze nou net niet moeten doen, maar daar kwam ze achter toen ze ineens met een kleine schroevendraaier een gaatje kreeg in het tuutje, ik hoorde een hoop gesis en zag in de keuken één grote massa lichtgroene slagroom de bus uitlopen met een snelheid die Fanny Blankers Koen nog niet op haar recordlijst had staan.

Het gutste werkelijk alle kanten uit, behalve waar het moest zijn. In het gaatje bij de dakgoot. Dus het aanrecht, de bak, haar handen alles zat onder. En die bus bleef maar gaan, wat een rotzooi zeg.

Zij rende naar buiten riep dat ik haar moest helpen ( ik wist ook niet met wat) maar rende achter het sissende geluid aan, sporen van licht groen achterlatende stapte zij op de ladder, alles zat onder de puhr incluis zijzelf. En de dakgoot natuurlijk. Zij schepte de groene smurrie met haar handen bijeen en propte zoveel mogelijk in gaten bij de goot. De rest lag al op de grond, langs de wagen, in de keuken, in de gootsteen. Het restant zat aan onze handen want ik was zo bijdehand om een krant te pakken en die smurrie op de krant te gooien van het aanrecht af toen vrouwlief riep dat ik moest wachten tot het zou gaan harden, kon ik het zo oppakken, nu zou het blijven plakken als kauwgum.

Dat was net te laat, ik was al aan het scheppen gegaan met die zwemflappen van mij. De krant bleef al aan mijn handen plakken en mijn humeur ging van zonnig naar bewolkt, temeer daar het plaksel erger werd omdat die groene smurrie uit ging zetten in mijn handen. Goed gedaan liefste. Toen zij naar beneden kwam keek ik beteuterd naar onze handen en die zaten vol met groene troep, ik voelde mij net E.T die in de koektrommel gezeten had.

“Hoe krijg ik die rommel er nou af?” vroeg ik vertwijfeld terwijl ik de krant aan alle kanten stuk scheurde, maar plak is plak bij die baggertroep.
“In de schuur staat nog terpentine laten we het daar maar mee proberen, ik heb het helemaal verkeerd gelezen, had niet moeten schudden. Eerst doorprikken, dan spuit erop en dan pas schudden,” verzuchtte zij en samen liepen wij als twee ouwe klusmariekes vol groene handen en krant naar de schuur.

Het spul begon al rekbaar te worden en ik kan je vertellen we hebben nog heel lang velletjes groen van onze handen af moeten halen voordat wij eindelijk weer onze echte huid zagen. Wat een rommel is dat zeg. Dat gebruiken ze in de bouw werd mij verteld. Maar als je de gebruiksaanwijzingen er zo klein opzet dat het nog niet te lezen is met twee brillen ( terwijl mijn vrouw nog leest zonder bril) denk ik dat het tijd wordt dat vrouwlief rijp is voor een brilletje om te lezen.

Doch eerlijk is eerlijk, zij heeft weer netjes de goot gemaakt, de tweede fles puhr ging goed, het aanrecht is weer schoon na meer dan twee uur poetsen en schrobben en krabben ( de vloeken weggelaten) Maar de vrouw die ik ken, die nooit iets fout doet wat klussen aangaat heeft mij nu eindelijk na vijf jaar wat vuur gegeven om te schieten. Altijd ging alles goed bij haar als we aan de klus gingen, of het nou om tegels leggen ging, of een volledige schutting zetten, ik was altijd degene die iets molde. Of de schop in twee delen scheppen, een hamer voor de helft laten zweven, een schroevendraaier mollen.

Altijd lukte het mij wel om iets kapot te maken, per ongeluk hoor. Zelfs een decoupeerzaag is mij gelukt om deze te laten overlijden tijdens het zaagwerk. Bij vrouwlief nooit iets van dit alles. Die zegt altijd: Je moet het materiaal het werk laten doen.”
Oké dan, maar als ik amper een spijker in de muur kan slaan zonder een stukadoor erbij te halen om het gat te dichten kan je van mij niet verwachten dat ik ineens alles kan wat een ander al een heel leven in zich heeft.

Mijn vrouw de klusser heeft een foutje gemaakt met een bus puhr, ik kan ook geen groen meer zien, althans niet die kleur groen. Maar ’s avonds bij de tv zaten wij ongemerkt nog stukjes puhr van onze vingers te trekken. Wat een takkezooi is dat zeg.
Maar niet om het een of ander, we hebben er achteraf wel vreselijk om moeten lachen om dit stomme gedoe en voor de volgende keer als ze weer ergens een gootje wil aanmaken moet ze maar eens goed de aanwijzingen op die bussen lezen, want ik hou mijn hart vast als ze straks het dak gaat teren met vloeibare teer. Moet er niet aan denken dat ik straks een standbeeld op het dak heb staan in de vorm van mijn vrouw.

Heb ik wel gelijk een naam voor het huisje "DE UITKIJK”