Familieperikelen

Lars’ handen trilden toen hij met het dienblad naar binnen liep, maar hij wist niet waarvan. Vreugde? Woede? Verbijstering?
Toen hij de woonkamer binnen liep, probeerde hij niet naar zijn kleine broertje te kijken. Vanzelfsprekend lukte hem dat niet. Jake leek weg te willen kruipen in de bank. Hij staarde naar zijn handen, die krampachtig op zijn schoot waren gevouwen. En hij had zíjn shirt aan! Sylvia had het uit zijn kast gepakt, en met Sylvia kun je niet praten. Als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft, doet ze het ook.
Hij wist nog niet goed wat hij van Jake moest denken. Aan de ene kant haatte hij hem. De littekens op zijn armen, schouders en rug zouden nooit verdwijnen. En nu kwam Lars erachter dat hij vuur kon besturen. Vuur! Hij had simpelweg met één enkele handbeweging de vlammen kunnen doven toen zijn vader besloot dat het een goed straf zou zijn om petroleum over hem heen te gooien en hem in de fik te steken. Maar Jake had niets gedaan. En dan had hij ook nog eens de kop van hun vader. Lars had heel erg de neiging om het dienblad naar zijn hoofd te gooien, met hete thee, kopjes en al.
Maar het was zo moeilijk om hem te haten zoals hij daar zat, doodsbang, kwetsbaar. Gewoon een klein jongetje. Lars vroeg zich voor het eerst af wat er gebeurt was in die vier jaar dat ze elkaar niet meer hadden gezien.
Direct na zijn ontslag uit het ziekenhuis had hij zijn bankrekening geplunderd en was op zoek gegaan naar een kamer. Hij had er eentje weten te huren en was op zoek gegaan naar een baan. Uiteindelijk had hij er een gevonden als verkoper in een ijssalon. Daar had hij ook Sylvia ontmoet. Van het een was het ander gekomen en al snel waren ze samen gaan wonen. Lars was voor het eerst in zijn leven echt gelukkig geweest.
En nu dit weer.
‘Krijgen we nog thee of hoe zit dat?’ vroeg het kleinste meisje. Met haar blinde ogen en witblonde haar had hij haar eerst aangezien voor een geest. Hoe werd ze nou ook al weer genoemd? O ja. Anna. En dat andere meisje was Bird. En de lange jongen met dat donkere uiterlijk was Sylvia’s kleine broertje, Luke. Goed onthouden.
‘Natuurlijk.’ Lars gaf iedereen een kopje. Jake mompelde iets dat zowel ‘Het spijt me,’ als ‘Bedankt,’ kon zijn. Luke keek nieuwsgierig naar zijn thee, voordat hij er voorzichtig van dronk. Hij had nu verband om zijn hoofd, hoewel hij had geprotesteerd (‘Het is maar een klein schrammetje!’). Bird lag bewusteloos op de bank. Ze was nog niet bij kennis gekomen sinds ze hier was.
Lars pakte zijn thee en ging ook op een stoel zitten. Het had een pijnlijke stilte kunnen veroorzaken, als er niet een vrouw met de naam Sylvia in de zaal had gezeten. ‘Vertel op,’ zei ze ongeduldig tegen haar broer. ‘Ik wil alles weten. Hoe zijn jullie daar weg gekomen? En hoe stuurde je die mail?’
Luke zuchtte even en zette zijn thee neer. ‘Dat is een lang verhaal,’ zei hij zacht. ‘Maar het komt hierop neer...’
Naarmate het verhaal verder vorderde viel Lars’ mond steeds verder open. Toen Luke uitverteld was, had iemand zonder problemen een strijkijzer in tussen zijn lippen kunnen stoppen.
‘Dus,’ zei Sylvia. ‘Kort samengevat: jij hebt de hele zooi verkloot, vervolgens heeft Jake het haar van zijn vader in de hens gezet, daarna heeft Anna het wachtwoord naar buiten gegeven, waarna Bird de dag moest redden.’ Ze schudde ongelovig haar hoofd. ‘Iedereen heeft dus iets nuttigs gedaan, behalve jij?’
‘Eh, ja, daar komt het wel op neer,’ zei Luke met vuurrode wangen. Sylvia stompte hem tegen zijn arm. ‘Ik plaag je maar, hoor.’ Ze keek bezorgd naar Bird. ‘Komt het goed met haar?’
Anna knikte. ‘Ja hoor. Haar kleuren zijn stabiel, en haar geest ziet er goed uit. Ze is gewoon uitgeput.’
‘Mooi,’ Luke klonk alsof hij niet anders had verwacht. Vervolgens keerde hij zich naar Sylvia. ‘Hoe gaat het met moeder? En met vader?’
‘Nou, om eerlijk te zijn...’
‘Goed,’ zei Anna, terwijl ze opstond en zich naar Jake toe keerde. ‘Jij redt je hier wel even alleen, toch?’
Jake keek schuchter naar haar op. ‘Tuurlijk, maar wat ga jij...’
‘Ik ga een privégesprek houden met Lars,’ ze wees naar Lars. Die keek verbaasd terug. ‘Met mij?’
‘Met jou, ja.’ Ze sleurde hem mee aan zijn shirt. Voor een klein meisje was ze verbazingwekkend sterk. Of eigenlijk meer vastberaden.
‘Luister, het heeft geen zin om dit te ontkennen, want ik weet dat jij en Jake broers zijn,’ zei Anna zodra ze alleen waren. Lars’ mond viel open.
‘Hoe –’
‘Verbanden leggen,’ zei ze kortaf. ‘Ieder aura zendt draden uit, die met elkaar verbonden zijn en een eigen frequentie aangeven waaraan je kunt zien hoe de mensen verbonden zijn, bla bla bla. Het enige wat ik niet kan zien zonder in jullie hoofd te moeten inbreken,’ vervolgde ze. ‘is waaróm hij bang lijkt te zijn als jij in de buurt bent, en waarom jouw aura zo veel verschillende kleuren laat zien.’ Ze trok haar wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar, wachtend op een antwoord.
Even wist Lars niks om te zeggen. Zijn mond ging open en dicht, maar er kwam geen geluid uit. Uiteindelijk wist hij uit te brengen: ‘Hij heeft mam laten doodgaan en mij laten verbranden.’
‘En daar ben jij nogal kwaad om,’ concludeerde Anna. ‘Kun je iets meer vertellen?’
Lars kromde zijn handen tot vuisten. ‘Een paar jaar geleden kwam ik thuis toen ik... toen ik...’ Lars haperde. Toen haalde hij diep adem en ging verder. ‘Toen ik mam dood op de vloer aantrof. Over haar hele lichaam miste ze stukken van haar huid.’ Lars schudde zijn hoofd om de tranen te verdringen.
‘Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gestaan, als verdoofd. Op een gegeven moment hoorde ik geschreeuw uit de schuur komen. Ik liep erheen en zag dat pap tegen Jake stond te schreeuwen en te trappen. Jake zat stil op de grond, met zijn knieën opgetrokken en zijn armen over zijn hoofd. Dat was de druppel. De stoppen sloegen door en voordat ik het wist, was ik met pap aan het vechten. Ik had bijna gewonnen toen hij de petroleum en de lucifers zag staan.’
Lars haalde beverig adem. Anna keek hem onderzoekend aan. ‘En jij zegt dat dat Jake’s schuld is?’
‘Niet dat hij de lucifers zag staan,’ gaf Lars toe. ‘Maar wel dat hij me verbrandde. En dat mam nu dood is. Hij had moeten ingrijpen.’ Woede welde in hem op.
Anna tikte bedachtzaam tegen haar kin. ‘Aha,’ zei ze. ‘Hoe oud was hij?’
Die vraag overviel Lars. ‘Wat?’
‘Ik vroeg,’ zei Anna met nadruk. ‘hoe oud Jake was.’
‘Tien,’ zei Lars vragend. ‘Maar wat heeft dat ermee te maken?’
‘Tien,’ herhaalde Anna. ‘Kun je iemand van tien serieus de schuld geven van een moord?’
Lars staarde haar aan. Zo had hij er nog nooit over na gedacht.
‘Hij houdt van je,’ vervolgde Anna. ‘Hij houdt zo verschrikkelijk veel van je dat hij zichzelf op dit moment zit te vervloeken om het feit dat hij bestaat. En hij vindt dat hij niet het recht heeft om blij te zijn dat hij je weer ziet, en hij voelt zich vreselijk omdat hij dat wel is.
‘Hoe weet je –’
‘Ik ben helderziend. Ik weet dat soort dingen,’ ze haalt diep adem. ‘Luister, ik kan je niet verplichten om je over je wrok heen te zetten, maar als ik jou was zou ik dat wel doen.’ Ze keek hem streng aan. ‘Je hebt eigenlijk geen enkele reden om je broer nog langer te kwellen.’
Lars keek verbaasd toe hoe Anna zich omdraaide en wegliep.

‘Nou, om eerlijk te zijn...’ Sylvia haalde diep adem en Luke spitste zijn oren. ‘om eerlijk te zijn is pap al negen jaar dood.’
Luke verborg zijn gezicht tussen zijn handen. ‘Dood,’ herhaalde hij zacht.
Sylvia keek intens verdrietig. Het was geweldig om zijn zus eindelijk weer te zien. Hij snapte nu wat Anna had bedoeld met ‘zijn gevoel van veiligheid’. Hij voelde zich voor het eerst in jaren rustig.
En nu hoorde hij dat zijn vader dood was.
Maar dat was niet het ergste.
Hij was niet eens verbaasd.
Het was bijna alsof hij al wist dat zijn vader dood was.
Sylvia zei nog wat, maar Luke hoorde haar niet meer. Opeens vielen alle puzzelstukjes samen en zijn herinneringen werden helderder. De reden waarom hij gebroken was...
Huilend zat hij over de man heen gebogen. Zijn hand zat nog altijd om het lemmet van de dolk geklemd die hij in de hals van het lichaam had geboord. Hij had geen keus gehad. Dit was de meest menselijke oplossing geweest, doodsteken in de plaats van toekijken hoe hij doodgemarteld werd. Maar het deed zo’n pijn. Om zich heen hoorde hij gelach.
Hij rukte de dolk uit de hals van de man en drukte zijn hoofd tegen zijn borst. De man hief zijn niet-gevilde hand op en drukte die even tegen zijn wang. Hij glimlachte en leek nog wat te willen zeggen, maar er kwam alleen maar bloed uit zijn mond. De man rochelde nog een laatste keer voordat hij voor eeuwig zweeg. Het werd zwart voor de ogen van de jongen.
Hij had nog een laatste gedachte voordat hij negen jaar lang niets meer zou denken.
Ik heb mijn eigen vader vermoord.