De Academie - Luke
Ziedend sloot Luke de deur. De lege kom met soep trilde in zijn hand, een hand die voor het eerst sinds jaren niet van angst, maar van woede trilde.
Het beeld van het doodsbange jongetje bleef maar voor zijn netvlies hangen. De doodsangst in zijn ogen, maar meer nog zijn aura. Hij had nog nooit zo’n gebroken aura gezien. De kleuren van pijn, schaamte en schuldgevoel hadden alles bedekt, met daartussen vage lijnen zwart, als oude littekens. De aura’s van de kinderen hier hadden er altijd blind uitgezien, alsof ze sliepen. Geestdoden, zo noemde Bird ze. Mensen zonder wil.
Was hij ook zo geweest? Dat moest wel. Hij kon zich nauwelijks nog herinneren wat er gebeurt was in de afgelopen jaren. Dat was een teken van wilsverlies, maar het was tegelijk ook een opluchting. De ellende die hier plaatsvond... hij snapte niet hoe het Bird gelukt was om bij haar verstand te blijven.
Bird. Hij had haar nodig. De opmerking over zijn familie had hem voor het eerst sinds jaren emotie laten voelen. Ze hadden hem verraden, was Luke verteld. Ze hadden hem verstoten toen ze erachter kwamen wat hij was. Luke kon dat niet bevestigen, noch kon hij dat ontkennen. Hij wist niet meer hoe hij op de Academie terecht was gekomen. Het ene moment had hij in zijn bed thuis gelegen en het volgende moment had hij in een cel gelegen, gebrandmerkt en al. Zijn rechterhand ging onwillekeurig over het nummer dat in zijn arm gebrand was, zoals bij iedereen hier.
In het begin had hij geweigerd mee te werken. De eerste keer dat hij een oefen-schietgevecht had meegemaakt was hij in het midden blijven staan, had geweigerd zich te verroeren. Hij was niet van plan geweest om te worden zoals de anderen, met hun blinde aura’s.
Plotseling was hij achter een bunker getrokken. Toen hij omkeek, woedend, had hij tot zijn verbazing een meisje van vier jaar oud gezien. Ze keek hem met dringende ogen aan. In het licht van de schietzaal hadden die een paarse kleur gehad, die ze altijd behielden. Haar aura was anders geweest. Rebels, met een laagje wit, alsof ze iedereen probeerde te foppen. Haar haar had de kleur gehad van een tijgeroog.
‘Niemand zal het raar vinden als ik een nieuweling begeleidt,’ had ze kort gezegd. ‘Les één: als je rebels wilt doen, doe het dan op een andere manier dan door je als schietschijf op te stellen. Les twee: speel mee. Doe alsof je gebroken bent. Dat is de beste manier om te overleven.’
Dat was zijn eerste ontmoeting geweest met Bird. Hij had haar raad niet opgevolgd. Elke kans die hij kreeg gebruikte hij om te laten zien dat hij niet te breken was. Natuurlijk werd hij gruwelijk gestraft, maar hij was doorgegaan. Slagen hadden hem niet kunnen breken, noch hadden de sadistische woorden dat gekund.
Wat had hem gebroken? Wanneer had zijn wil het begeven? Vaag begon het terug te komen. Geschreeuw, maar het was niet duidelijk waar het vandaan kwam. Bloed aan zijn handen, gepijnigde ogen…
Zijn geheugen blokkeerde. Daarna werd alles zwart. Het volgende wat hij zich herinnerde was Bird’s stem. ‘Wat is er gebeurt met de wens om je familie weer te zien?’
Toen was het herstel begonnen. Het was ongelofelijk hoe snel hij de afgelopen jaren van zich af had geschud. In één enkele dag was hij bijna volledig hersteld. Zijn ogen waren nu geopend en hij had ingezien wat voor een vreselijke dingen hier gebeurden. De jongen was de laatste druppel geweest.
Luke verdrong de herinneringen. Hij moest zich focussen op het hier en nu. Om te beginnen moest hij die jongen, die Jake heette, Bird en zichzelf hier weg zien te krijgen. En 5123 natuurlijk. Haar kon hij zich niet zo goed herinneren, maar de een helderziende kon hij niet achterlaten.
Mensen met het Zicht waren heel zeldzaam. Het Zicht was meer dan in de toekomst kijken, hoewel ze dat tot op een zekere hoogte konden. Niet te ver vooruit, want de toekomst is variabel, en het was vaag, had hij gehoord. Nee, dat was niet de echte gave. De echte gave was het kijken, de dingen zien zoals ze zijn. Een helderziende was de ultieme Auralezer, Gedachtenkijker, Waarheidslezer, Verbandenlegger, Telepathiemeester, Ruimteziener en Geheimenvinder in één. Buitengewoon waardevol.
Luke schudde zijn hoofd. Hij moest haar niet redden omdat ze een helderziende was, maar gewoon omdat ze ook een mens was.
Luke sloot zijn ogen en liet zijn geest wegdrijven. Hij zocht naar Bird’s aura. Bijna onmiddellijk vond hij de typerende kleuren van verzet. Natuurlijk liep hij op een blokkade, waarschijnlijk opgezet door een andere para. Maar hij wist hoe hij door die dingen moest komen. Hij liet zijn aura op de hare aansluiten.
Luke? Hoorde hij haar zeggen.
Ja, ik ben het, antwoordde hij. Waar ben je?
Ik weet het niet. Waarschijnlijk in gevangenen cel 16.
Luke vloekte door de Telepathielijn. De verraderscel. Natuurlijk weer de cel het strengst bewaakt werd.
Word je zwaar bewaakt?
Hij kon Bird haast met haar ogen zien rollen. Nee, ik zit hier met de deur open te wachten tot je me komt halen. Natuurlijk word ik zwaarbewaakt, gast!
Plotseling bedacht Luke zich iets. Hoe wist je dat ik het was?
Duh. Ik herkende je aura, ten eerste, en ten tweede ben jij de enige die door die blokkade heen had kunnen komen.
Dus jij was degene die die blokkade had opgeworpen.
Nope. Dat was 3273. De enige die haar kan verslaan met Telepathie ben jij.
Goed punt. Is 5123 ook bij je?
Ze heet Anna, en nee, ze is niet bij me. Ik zie haar aura in de cel naast die van mij.
Luke knipperde verbaasd met zijn ogen. Zo dichtbij?
Yep. Die vreselijke Chef begint arrogant te worden. Opeens voelde hij een hevige golf bezorgdheid. Ik kan Jake niet vinden. Ik moet er niet aan denken wat die gast met hem doet.
Het was duidelijk wie ze bedoelde met ‘die gast’. Ze bedoelde de Chef, Tristan Fisher.
Nu niks meer.
Wat?! Luke hoorde haar stem in zijn gedachten omhoogschieten. Weet je waar hij is?
Ja, op dit moment zit hij in Chef’s privévertrekken. Hij heeft hem...
Het lukte hem niet om de laatste woorden uit te spreken. Bird vuurde een heel salvo aan vloeken af in zijn gedachten. Hij kapte haar af.
Luister, weet je een manier om hier weg te komen?
Bird was even stil. Hier weg komen zal niet zo moeilijk zijn, zei ze tenslotte. Het moeilijke is om hier weg te blijven. De Academie is in leven geroepen door de overheid. We kunnen onmogelijk wegkomen.
Paniek kreeg Luke in zijn greep. Is er dan helemaal niets dat we kunnen doen?
Weer was Bird stil. Ik kan maar één ding bedenken. En ik weet nog niet eens zeker of dat wel zal lukken.
Zeg op.
Media. We kunnen de media vertellen wat hier gebeurt. We kunnen ze bewijs sturen via de computer. Dan zullen er mensen in opstand komen. Ze zullen alles moeten sluiten.
Klinkt goed. Laten we het doen.
Zo makkelijk is het niet, zei Bird. Ik weet niet of ze ons zullen geloven. Als ze dat niet doen, hangen we. Letterlijk waarschijnlijk, in jouw geval.
Luke overwoog even zijn mogelijkheden. Het ziet er niet naar uit dat we veel keus hebben, zei hij uiteindelijk. Maar hoe kom ik bij de bestanden? Ik kan niet met een computer omgaan.
Bird vloekte. Ik ook niet. Anna ook niet, want die is blind. De enige die ik kan bedenken, is Jake. Maar die kan onmogelijk in de computerkamer komen.
Fuck.
Zwaar fuck, ja. Daarbij zou hij de wachtwoorden niet kennen. De enige die daarachter kan komen is Anna.
Dus er is alsnog geen oplossing, zei Luke moedeloos.
Jawel. Tijdelijke Versmelting.
IJs druppelde in Luke’s bloed. Dat is levensgevaarlijk, zelfs als je het met twee doet die elkaar kunnen aanraken.
Jij kunt Jake vasthouden, en Anna is een helderziende. Voor haar gelden de normale regels niet.
Luke was lang stil. Het is niet dat we een keus hebben of zo. We doen het.
‘Oké.’
Dat was wel de laatste reactie die Luke verwacht had. ‘Begrijp je wel wat je zegt? Je zou dood kunnen gaan in de versmelting. Mijn ziel zou die van jou voor altijd kunnen opslokken. Je begeeft je in een groot risico.’
‘Als ik dit niet doe is er een veel groter risico.’ De tanden van de jongen waren op elkaar geklemd. In zijn aura flikkerde heel even de kleur van verzet. ‘Jullie zouden allemaal dood kunnen gaan. Dat riskeer ik niet. Ik ga akkoord met de Versmelting. Hoe moet het?’
Luke wist niet of hij nu opgelucht of bang moest zijn. ‘Hou mijn handen vast, dan gaat de verbinding makkelijker, heb ik gehoord.’
Gehoorzaam pakte Jake zijn handen. Bij het lichamelijke contact haperde hij even, maar drukte zijn handen toch stevig.
‘Sluit je ogen en wacht totdat je een derde aanwezigheid voelt.’
De jongen sloot zijn ogen. Bijna onmiddellijk voelde Luke hoe er een derde geest tegen die van hun opbotste.
‘Laat je geest in me glijden. Nu.’
Nu! schreeuwde Luke in zijn geest.
Hij voelde de twee zielen één worden met de zijne, hun kennis en ervaringen in hem vloeien. Het was geweldig.
Toen het klaar was stond hij op en legde het hoofd van de jongen voorzichtig neer op het kussen. Hij was bewusteloos, of liever gezegd, bewustheidsloos.
Luke liep weg. Het was tijd om een aantal mails te versturen. En niet alleen naar de media.
In Anna’s geest lag het e-mailadres van zijn familie opgeslagen.
Ingezonden door
Geplaatst op
12-07-2013
Geef uw waardering
Er is 4 keer gestemd.Social Media
Tags
SerieReacties op ‘De Academie - Luke’
-
Leuke serie! Hoeveel verhalen komen er nog??
Patros-Fibros - 13-07-2013 om 12:16
ongewenste reactieHey! Er komen nog minstens twee verhalen. Eéntje staat er nu op.
Fantasywriter - 20-07-2013 om 21:22
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Tips voor een Oost-Afrikaans avontuur: een gids voor ontspannend safari plezier
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000