Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

de vlucht

Ik kijk naar beneden. Het is donker en ik kan niet veel van de duisternis onderscheiden. Ik weet dat Jake al beneden is met de tas. ‘gewoon springen ik vang je wel’ klinkt zijn stem onder me. Ik schat dat ik op 4 meter hoog zit. Ik wil gaan springen als ik me bedenk hoe kan hij me nou vangen als ik hem vanaf hier niet kan zien. Dan kan hij me toch ook niet zien. Ik durf niet meer. Ik weet dat ik moet springen. Er is geen weg terug.

Als ik terug ga wacht daar nog meer kwelling en mishandeling op me. Ik bal mijn handen tot vuisten en knijp mijn ogen stijf dicht. Ik springen. De tijd lijkt even stil te staan. Ik klem mijn kaken stijf op elkaar zodat ik niet kan gillen. Ik weet dat de bewakers ongeveer nu het dode lichaam moeten vinden. En alarm slaan. Ik verwacht de harde grond te raken. Maar zoals beloofd vangt Jake me op. Ik ben nu heel dicht bij hem. zijn warme adem blaast langs mijn nek. Ik voel zijn hartslag door ons sweaters. Hij is net zo bang en vol adrenaline als ik ben. ik neem de tas over en begin te rennen. Richting het woud. De vrijheid. Ik ren niet in volle sprint. Ik weet dat ik daar te snel moe van word.

We verdwijnen langzamerhand in het groen. Ik kan de sterren al niet meer zien. Als ik om hoog kijk, kijk ik tegen het bladerdak van de bomen aan. Ik spring over een uitgestoken wortel. ‘welke kant moeten we op?’ vraag ik Jake. Ik hijg wegens het lucht te kort. Jake antwoord door me in te halen en voor me te rennen. Ik let niet echt goed meer op jake. Ik kijk meer naar de grond om er voor te zorgen dat ik over elke boomwortel en struik stap. In mijn oog hoeken zie ik een snel bewegende gedaante en weet dat dat Jake is.

Plots staat hij stil. Ik bots bijna tegen hem op. ‘wat is er?’ mijn stem schiet omhoog. Ik raak in paniek. Hebben de bewakers ons gevonden? Jake zegt niks en wijst alleen naar voren ik kijk langs hem en zie een hoog stalen hek. De draden zijn kruislinks. ‘Daar kunnen we zo overheen klimmen toch?’ Jake knikt. Hij draait zich naar mij en steekt zijn rechter hand uit. Jake is rechtshandig. ‘Geef mij die zware tas maar weer.’ Ik laat de rugzak van mijn rug glijden en geef deze aan hem als ik langs hem loop. Ik leg een hand op het staatdraad en trek mijn hand meteen terug. Een elektrische schok maar mijn zicht even troebel en doet mijn lijf shocken. Jake pakt me meteen vast en zorgt dat ik overeind blijf staan. ‘Gaat het ?’ vraagt hij bezorgd. Ik neem een hap lucht en knik voorzichtig.

‘we kunnen er dus niet ver heen.’ Ik kijk in jakes ogen als ik me een manier van ontsnappen probeer te verzinnen. Zijn ogen lijken net zilveren schijfjes in het licht van de maan. Ik pak uit een zijvak van de rugtas een mes. Jake had het mes mee genomen uit de keuken toen we een kleine voorraad proviand aan het in slaan waren. Het mes was groot en scherp. ‘wat ga je doen?’ Jake kijkt een beetje geschokt. ‘ik ga een gat in dat hek snijden.’ Ik doe mijn best mijn rug te rechten en me zo sterk mogelijk over te laten komen. Ik weet ook wel dat ik dan een enorme lading elektriciteit over me heen zou krijg voor ik een maak een gat heb. ‘ben je gek?’ Jakes ogen werden groter en zijn mond viel een klein stukje open.

‘ik ben niet gek, alleen wanhopig’ ik forceer een glimlach. Ik zet het mes tegen het hek en en maak een zagende beweging. Er zit een ritme in de schokken. Om de 15 seconde voel ik weer een stroom stoot door mijn lijf beuken. Mijn hart raakt van slag van het verkeerde ritme. Ik concentreer me op mijn ademhaling om mijn hart zo rustig mogelijk te houden. Ik blijf een zagende beweging maken. Mijn zich schokt mee elke keer als er een stroomstoot door mijn lijf giert.

Als ik een ‘plong’ hoor stop ik. Ik zet een stap achteruit en kijk naar mijn werk. Tot mijn wanhoop heb in nog maar één draadje los gemaakt. Jake legt een arm om me heen. Ik geen hem overal stroomstootjes. Ik doe mijn best mijn ademhaling gecontroleerd te houden. Mijn hart heeft nog niet het juiste ritme gevonden. ‘laat het mes maar los en ga even op de grond zitten’ aan de stem te horen weet ik dat het Jake is. Maar verder laat mijn brein me in de steek. ik doe wat hij vraagt. Na een tijdje stil te hebben gezeten hoor ik weer een ‘plong’ ik kijk naar het hek en zie dat Jake ook al een draadje heeft door gesneden. Hij gaat meteen verder met de volgende. Mijn hart klopt weer in een normaal ritme en als de volgende ‘plong’ komt neem ik het weer van Jake over. Dit keer gaat het sneller en ook ik doe er twee achter elkaar.

Ik weet niet hoelang we bezig zijn geweest maar we hebben eindelijk een gat groot genoeg voor ons om er door heen te kruipen. Ik stop het mes terug in de tas en ga eerst. Jake geeft mij de tas en klimt erna ook door het gat.

Net op het moment dat we denken verder te kunnen gaat het alarm van de school af. ik schrik van het harde geluid en de lichten. We beginnen te rennen richting de bomen. Als we beschut zitten achter de bomen mindert Jake vaart. Ik ga ook langzamer. ‘wat is er’ vraag ik hem. ‘we kunnen beter een stuk nu rechts gaan, ze verwachten als ze het gat vinden dat we als maar rechtdoor gaan.’ Een slimme opmerking. Ik knik instemmend Jake gaat voorop en rent in een lichte tred verder. We blijven goed beschut achter de dikke laag bomen. De bomen staan zo dicht op elkaar dat ik de sterren en de maan niet meer kan zien.

Zo rennen we de hele nacht door. Als dunne strepen licht door zich door het bladerdak heen weten te wringen stop Jake en stelt hij voor om een pauze in te lassen. Eindelijk even zitten. Mijn benen branden van het lange rennen. Mijn rug voelt aan of deze vol blauwe plekken zit. als ik met mijn rug tegen een boom stam geleund geniet van mijn rust vallen mijn ogen langzaam dicht. Ergens in mijn achterhoofd weet ik wel dat ik wakker moet blijven omdat we verder moeten maar mijn lichaam wil alleen maar toegeven aan de slaap.

Ik lig in mijn bed in de academie starend naar het plafon. Ik wacht tot iedereen slaapt zodat ik weg kan glippen. Ik deelde mijn kamer met nog vier andere meiden. Waarvan twee tweedejaars waren en de andere twee eerstejaars. De tweedejaars gingen altijd weg. Opzoek naar gezelschap maar de eerste jaar nog altijd onwetend sliepen gewoon. ik zeg mezelf nog minuten te wachten voor ik mijn bed uit zou glippen. Opeens gaat de deur van onze slaapkamer open. Ik lig boven in een hoogslaper. Bang dat de persoon zou zien dat ik nog wakker ben sluit ik mijn ogen en doe net of ik slaap. Mijn hart klopt snel. Maar ik hou mijn ademhaling rustig. Ik hoop dat de persoon snel weg gaat en me met rust laat. Maar deze hoop is tevergeefs. Een hand glijd onder mijn lakens opzoek naar mijn lichaam. De koude hand raakt mijn rechterbeen net boven mijn knie. De hand begint te strelen, langzaam steeds hoger. Ik hoor een fluister stem zeggen; ‘wakker worden schatje, vandaag is het jou beurt.’ Er gaat een rilling door mijn rug. Het is de grootste smeerlap die ik ken. Iedereen vind hem geweldig maar ik veracht hem. zijn gladde praatjes, zijn overdreven macho kleding en altijd maar denken aan seks.

‘niet vanavond’ zeg ik tegen mezelf. Ik laat het niet gebeuren. Zijn hand is bijna bij mijn intieme gedeelte. Ik kan niet meer doen of ik slaap. Ik sla zijn hand weg en draai tegen de muur ver bij hem vandaan. ‘flikker op!’ het kan me niet schelen of de eerstejaars wakker worden of niet. Liever heb ik wel dat ze wakker worden en zien wat er allemaal gaande is op deze academie. ‘gaan we hard to get spelen Lana?’ een valse grijns en pret oogjes verraad dat hij grootse plannen voor me heeft. ‘hou die gore poten van je thuis. Ik ga gillen.’ Dreig ik. Ik weet ook wel dat er niemand op af zou komen. ‘en die kleintjes wakker maken? Dat is niks voor jou Lana.’ Zijn grijns word breder. Hij is er helemaal van overtuigd dat hij me vanavond kan hebben. Hij weet mijn voet vast te pakken en trekt me naar zich toe. Ik heb niks om me aan vast te grijpen en begin te gillen. De twee eerstejaars schieten overeind en kijken ons angstig aan. ‘scheer hier weg’ Sist Dylan naar de meisjes. Ze vluchten hun bed uit en rennen de gang op. Ik kijk ze met grote ogen na. Hoe kunnen ze? Hoe kunnen ze me zo in de steek laten. Dylan begint te lachen. ‘Je hebt niemand die je komt helpen.’ Ik spuug in zijn gezicht. ‘ik red me eigen wel’ alleen Jake zou me te hulp komen schieten, maar of hij me kan horen vanaf de jongens afdeling? Dylan veegt zijn met zijn mauw zijn gezicht schoon. Zijn grijns is verdwenen hij kikt me woedend aan. Met twee handen pakt hij mijn voet vast en trekt me naar de andere kant van het bed. Hij geeft nog een ruk aan mijn voet en ik val van het bed. Waarom moest in nou het enige bed hebben zonder hekje ervoor. Dylan springt boven op me en ik gil het uit woest om me heen aan het slaan en krabben. Hij grijpt me bij beide polsen en drukt me tegen de grond. Hij zit nu boven op me en zijn pret oogjes zijn terug. Hij heeft gewonnen dat weet ik. Maar toch zal ik niet op geven. Hij buigt voor over en steekt zijn tong ruw in mijn mond. Ik wil bijten maar gaat niet. Ik wil gillen maar mijn gil verdwijnt ergens achterin mijn keel.

Ik hobbel wat heen en weer. Ik merk dat ik niet meer zit. ‘waar ben ik?’ ik open mijn ogen, alles lijkt omhuld door een zacht groen licht. Ik hobbel nog steeds. ‘goedemorgen schone slaapster.’ Jake stopt met lopen en ook het gehobbel stopt. Ik besef dat ik op de rug van Jake zit. Ik glij van zijn rug. Hij draait zich naar me toe en veegt met zijn duim een traan van mijn wang. ‘hij kan je nu geen kwaad meer doen.’ Zegt hij zacht. Zijn ogen zijn niet meer zilver van kleur. Ze zijn nu weer hun oorspronkelijke kleur Blauw. Zijn wenkbrauwen zijn donker van kleur terwijl zijn haar donkerblond is. Ik zie lichte wallen onder zijn ogen en besef dat hij waarschijnlijk nog niet geslapen heeft. ‘heb je me die hele tijd gedragen?’ door mijn verbazing schiet mijn stem iets omhoog. Jake knikt alleen en gaat weer verder met lopen. ‘we moeten zo snel mogelijk een grote afstand maken tussen ons en de academie. Als ze ons vinden zijn we dood.’ Ik volg hem. ik denk na over zijn woorden. Ik weet niet of hij wel beseft dat dat niet geheel waar is. Een veel logischere mogelijkheid zou zijn dat ze Jake vermoorden en mij mee terug slepen naar de academie. Een rilling maakt dat ik even stop. Ik wil niet terug, nooit meer.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

sharingan

Geplaatst op

26-10-2012

Over dit verhaal

het is een raar onderwerp maar als ik een onderwerp in mijn hoofd heb dan moet ik het ook opschrijven, ik hoop dat jullie het wat vinden.

Geef uw waardering

Er is 14 keer gestemd.

Social Media

Tags

Liefde Verkrachting Vluchten

Reacties op ‘de vlucht’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd