Requiem: Hoofdstuk 32

32



Na de mail die Feliciano Díaz had ontvangen van Gerekko Dai had hij zich even in het haar gekrabd. Vreemde man die Japanner, maar een genie op zijn terrein. Software en programma’s hadden voor die kerel uit de Nieuwe Wereld geen geheimen. Gerekko zou zorgen voor het middel om de Chip Coding Device te saboteren. Hij vroeg Feliciano wel om de mankracht om het middel dat hij zou uitdokteren ter plaatse te installeren. Dat wou zeggen dat hij een ICT-deskundige nodig had en daarnaast een paar mannetjesputters die op het gepaste moment zich toegang konden verschaffen op een plaats waar men normaal gezien niet zomaar binnen kon wandelen. De CCD bevond zich in een hoog beveiligd kantoor in het centrum van de Kelder. Automatisch dacht hij aan Iléna Federova. Zij was een vrouw die haar mannetje kon staan, zeker op het gebied van Aikido waar zij in uitblonk. Hij had zowel naar haar als naar de andere leden van zijn cel via gecodeerde mail een klein berichtje gezonden om een samenkomst te beleggen in het Gewonnen Goed.

De drankjes waren geserveerd en de vier waren voor de zoveelste keer te samen om te beraadslagen over de verdere stappen die Feliciano met Gerekko had besproken.

‘Iléna, ik heb een man of vrouw nodig die na diensttijd binnengeraakt in de Kelder waar de CCD staat. Dus iemand met speciale vaardigheden. Jouw aanwezigheid op dat moment zou de slagkracht, indien nodig, ook van nut kunnen zijn. Ken jij iemand die aan die voorwaarden zou kunnen voldoen?’ Iléna nipte aan haar drankje en keek met haar grijsgroene ogen even bedenkelijk rond naar haar vrienden van de Weerstand, die op hun beurt aan het meedenken waren over de vraag van Feliciano.

Edmond Foster zou zijn gewicht wel in de schaal willen werpen als het om een krachtproef ging, maar dit vereiste meer gekwalificeerde eigenschappen waarover hij niet beschikte. Hij voelde zich een beetje als het vijfde wiel aan een wagen in de cel van vier. Feliciano kwam altijd met zijn weetjes uit het ICSA op de voorgrond. Iléna was qua verleidster voor potentiële mannelijke doelwitten en Aikido-beoefenaarster een goede aanwinst voor de cel. Lucy Nicholson had de leiderskwaliteiten die nodig waren voor een cel, misschien zelfs om op grotere schaal iets te organiseren. Edmond wou zich nuttig maken, maar op tot op dit moment had hij zichzelf nog niet kunnen bewijzen, wat hem enigszins frustreerde.

Iléna slikte het laatste restje door van haar drankje. ‘Ik ken een tweetal dat voldoet aan deze vereisten. Je neemt ze alle twee of de zaak gaat niet door. Zij werken altijd te samen, maar ze zijn de beste insluipers die ik ken.’ Iléna kende veel van die mensen die op de grens van de wet balanceerden. Noch Feliciano of de andere leden van de cel vroegen hoe het kwam dat zij zo’n connecties had. Het feit dat ze er op deze momenten beroep op konden doen was voor hen voldoende. Daarbij bleek het meestal om mensen te gaan die haar vertrouwen niet beschaamden. Ze zag er dan misschien heel lief uit, maar sommigen die haar hadden proberen te misleiden, waren van een koude kermis thuis gekomen. Als compensatie voor hun acties had ze hen elke hoek van de kamer laten zien, wanneer ze haar mening over vertrouwen en respect duidelijk had gemaakt. Het bleek voor hen een uiterst pijnlijke ervaring te zijn waaruit ze meestal hun les trokken en de volgende keer mooi ja, mevrouw zeiden als zij iets vroeg en het zonder fout ook waar maakten!.

‘Oké, laat hen weten dat we beroep op hen willen doen. Ik laat je nog de datum weten. Gerekko Dai is bezig met “zijn ding”. Van het moment dat ik het groen sein van hem krijg, geef ik een seintje en zetten we alles vast.’ Feliciano dacht nog even na. ‘Iléna, zijn ze duur, dat duo van jou?’



……..



In het huis van de senator was het heel druk. Haar campagneleider Rick Stanton had een receptie georganiseerd waarbij de meest invloedrijke industriëlen uit de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap waren uitgenodigd. Hij liep van hot naar her, instructies gevend aan het bedienend personeel. Hij moest zorgen dat alles op rolletjes liep en daar kwam heel wat planning bij te kijken.

Het aperitief waarvoor men gekozen had, was gemaakt op basis van roze champagne met een paar frambozen met een frisse tint van mint. Men mocht deze niet te vroeg uitschenken, anders zou de champagne te vlug opwarmen en zouden de vruchtjes te slap worden. De vele hapjes waren juist klaar, het cateringbedrijf kende zijn vak. In de ruime keuken was men nog bezig om de laatste stuks op plateaus te leggen. Dat had hij ook nog even gecheckt. Ook de inkomsthal had hij reeds gecontroleerd. Daar stonden een aantal mensen klaar om de mantels en bijhorigheden in de vestiaire te bergen. Iedereen was op zijn paasbest gekleed. Het moest vlekkeloos zijn anders was dit een smet op zijn blazoen. Hij draaide zich zo vlug om, er juist nog aan denkend dat hij nog de toiletten moest checken, dat hij bijna de senator zelf omver liep.

‘Kalmte alleen kan je redden, Rick. Alles ziet er piekfijn uit. Zorg zeker dat de glazen van onze gasten gevuld blijven. Die mensen hebben toch allemaal hun chauffeur mee, dus we moeten ons geen zorgen maken dat ze ongelukken veroorzaken die ons in een slecht daglicht zouden stellen. Let er wel op dat de chauffeurs iets te eten krijgen, maar geen alcohol. Er is frisdrank genoeg voorzien voor hen. Oké, dat was het, ik denk dat het ongeveer het moment zal zijn dat de eerste gasten zullen arriveren. Ik zal mij maar naar de ingang begeven om iedereen welkom te heten zoals het een goede gastvrouw betaamt,’ glimlachte ze. Met een waardigheid van een koningin schreed ze in haar adembenemende rode japon met diepe decolleté naar de dubbele deur die ondertussen wijd openstond en waarlangs iedereen moest binnenkomen.

Op een teken van Rick werden de eerste glazen gevuld en begon in de hoek van de zaal die voor de gelegenheid was ingericht een strijkersensemble te spelen. Iets lichts van Mozart om te beginnen, dat kon iedereen wel smaken bij een glaasje champagne. De senator zou een drankje krijgen dat niet-alcoholisch was, maar dat in uitzicht niets verschilde met de alcoholische versie. Een kwestie van het overwicht te bewaren op zij die beneveld zouden geraken op deze receptie.

Vanavond was een van de belangrijkste momenten in het leven van de senator. Ze moest zoveel mogelijk van haar gasten warm maken voor haar zaak. Via hen zou er ook invloed uitgeoefend worden op andere groepen die dan weer invloed hadden op… enzovoort. Het was net een sneeuwbal op een helling. Als de sneeuw maar goed plakte kon hij niettegenstaande als een klein bolletje begonnen, beneden als een imposante en krachtige reuzenbol sneeuw de nodige impact geven. Haar gasten had ze met zorg gekozen. Niet alleen waren ze één voor één allemaal invloedrijk in hun eigen branche, maar het waren ook allemaal mensen die er hun hand niet voor omdraaiden om langs minder gangbare manieren fortuin te maken. Zakenmensen kenden maar één God en dat was geld en de macht die ermee gepaard ging. Voor hen smaakte dit nog beter dan het beste glaasje champagne, zelf met een framboos erin gepresenteerd.

De Amerikanen maakten als eersten hun entree. Je kon ze van ver horen komen, luidruchtig en heel opvallend. Hun gezichten en lichaam waren getekend door een leven van alcohol en ongezonde eetgewoontes gepaard aan lange nachtelijke uren. De ringen op hun vingers en hun met edel metaal opgetuigde dames die ze meezeulden flikkerden heel rijk als levensgrote neonletters. Ze voelden zich direct thuis en de senator verwees hen na een korte welkomstgroet naar de hapjes en de drankjes. Het was wel een voordeel dat haar landgenoten als eersten waren gearriveerd. De sfeer zat er direct in en het strijkorkest probeerde met een ietsje levendiger zigeunermelodie wat boven het rumoer van de luidruchtige Amerikanen te geraken.

De tweede linie was een mengelmoes van Europese en Afrikaanse zakenlieden. De stijve Europeanen, die straks na een drankje wel wat losser zouden komen en dan de kleurrijke Afrikanen waarvoor ze eigenlijk het meest schrik had. Was het een vorm van xenofobie, een vrees voor alles wat vreemds is, een racistisch tintje wat ze zichzelf nooit zou toegeven, maar die er onderhuids toch aanwezig was? Iedereen had wel een presentje mee voor haar, waarvoor ze iedereen met evenveel enthousiasme bedankte en het pakje dan aan de mensen van Rick Stanton doorgaf. Misschien als ze er morgen zin en tijd voor had, zou ze wel eens kijken of er iets moois tussen zat die in het interieur van haar huis paste. De rest zou met het juiste label geklasseerd worden en pas bovengehaald worden en zijn plaatsje krijgen gedurende de periode dat die persoon haar weer eens met een bezoekje zou vereren. Een kwestie van op het gepaste moment de ijdelheid van die persoon te strelen.

Binnen het uur was bijna iedereen aanwezig buiten de paar eeuwige telaatkomers. Ze bemerkte - zoals ze reeds wist - dat velen onder hen elkaar kenden en direct contact zochten bij een drankje en een hapje. Deze sfeer van samenhorigheid en informaliteit zou haar doel goed dienen. De wereld was klein en de mensen die de werkelijke macht in handen had waren hier vanavond allemaal te samen in dezelfde zaal. Ze spraken allemaal dezelfde taal. De taal van geld en macht. Wat kon het leven toch mooi zijn, dacht de senator.

De champagne vloeide als nooit droogstaande rivieren en de hapjes werden naar binnen gewerkt alsof de zakenmensen de laatste twee dagen gevast hadden in het vooruitzicht op deze receptie. Misschien was dit wel voor sommige onder hen het geval. Ze moest vooraleer iedereen boven zijn theewater geraakte de nodige gesprekken voeren.

Zo plantte ze haar zaadjes in alle staten en in alle landen. Via hun industriëlen die direct hun voordeel zagen in het plan die ze voor ogen had, kon ze rekenen op fondsen die ze nodig had voor haar plan. De CB-chip was een dure aangelegenheid zeker om het op grote schaal te vervaardigen. De brainwashing, de nieuwe programmering en de fijnere afstelling bij de uitverkorenen soldaten, daar ging wat tijd in als je het goed wilde doen. De Afrikaanse delegatie kon haar zeker helpen in de opleiding van haar leger. Er waren hier zelf vanavond een aantal landen vertegenwoordigd van continenten die befaamd waren om hun guerrillakampen.

Een voor een werden de vertegenwoordigers na de hors-d’oeuvres in haar werkkamer uitgenodigd waar ze haar voorstel uiteenzette. Het was een voorstel waar de gast in kwestie veel geld aan kon verdienen, maar daarvoor was een zekere inzet nodig. Een bedrag met een aantal nullen die haar fondsen zouden spijzen om alles mogelijk te maken wat ze voor ogen had.

De avond was nog jong en ze had al zeker een tiental beloftes losgeweekt en de chequeboekjes werden met regelmaat en gretigheid bovengehaald. Ze beloonde hen met het gepaste respect. Iedereen moest echter bij akkoord een contract ondertekenen waarbij de voorwaarden werden uitgestippeld dat bij een terugtrekking van hun beloofde steun ze de senator voor vijftig procent van het beloofde bedrag zouden moeten vergoeden. Om dit te vermijden had ze zich goed voorbereid. Een Amerikaan was geen Europeaan en een industrieel uit Zuid-Afrika was nog geen zakenman uit Nebraska. Ze kende haar pappenheimers en was goed ingelicht door haar mensen. Ze kende de zwakheden van ieder van hen en soms moest ze even een toespeling maken op haar geheime kennis over hun zwakheden en hun geheimen - die dan weer voor haar niet zo geheim waren - om hen weer op het goeie spoor te helpen. Kennis was ook een soort macht, eentje waar zij de kracht niet van onderschatte.

Nadat ze iedereen, zonder uitzondering persoonlijk had gesproken was het tijd om te vieren. Het cijfer dat ze in haar hoofd had, was in ruime mate overschreden. Morgen zou ze op haar rekening zien wie zich niet aan de afspraken hield. Deze mensen zouden nadat ze haar hadden vergoed volgens de gestipuleerde punten in de overeenkomst een schielijk ongeval overkomen. Haar plan zou een financieel succes worden en niet te vergeten, het zou haar de macht over de beide Werelden in handen spelen. Ze had haar contacten op de juiste plaatsen en die zou ze gebruiken zonder rekening te houden met hun persoonlijke instemming of tegenwerpingen.

Ze had de stemmen niet nodig van de bevolking en de steun van gelijkgestemde zielen in de senaat was met sympathie onthaald. Diegenen die het anders zagen zouden onder de kracht van haar macht moeten wijken of anders…Ze dacht plots aan Jack. Jammer, hij zou trots op haar geweest zijn. Jammer dat hij haar had teleurgesteld. Ooit had ze gedacht dat hij aan haar zij zou staan. Nu besefte ze dat er maar plaats was voor één persoon aan de top. Zeker als ze de macht die ze zou hebben, willen behouden. Daar was voor niemand anders plaats. Zelfs niet voor liefde. Sorry Jack!



……..



Zijn wonde deed weer pijn. Hij had ze in een openbaar toilet even gecontroleerd en zag dat deze begon te ontsteken. De huid rond de snede was rood en voelde heel warm aan. Jack wist dat de dokter de zaken verkeerd had ingeschat.
Hij veronderstelde dat er vuil in de wonde was geraakt, toen hij in het hol van Michael om zijn leven aan het vechten was of misschien had de dokter toch de waarheid niet verteld. Jack voelde zich snel verzwakken.

Zijn lieve senator had hem in de steek gelaten. Zover ging haar genegenheid en niet verder. Hij wist al een tijdje dat ze niet in staat was om echte liefde te voelen voor iemand of iets. Jack grijnsde pijnlijk. Ze zou wel een toontje lager zingen…als hij nog even de kans kreeg. Het enige waarin hij nu nog in moest slagen, was Stephen March te bereiken om hem de nodige info te geven. Hij zou zijn huid duur verkopen. Jack Sterlington zou de wereld niet verlaten zonder zijn stempel te hebben gezet op de toekomst van de Wereld en zeker op de plannen van de senator.

Jack wist dat Stephen March in het Oji verbleef. Toen hij het hotel informeerde hoorde hij dat Stephen zijn kamer nog niet had opgezegd maar dat hij de laatste dagen niet meer in het hotel was gesignaleerd. Op zijn vragen werd met een zekere terughoudendheid gereageerd door de bedienden van het hotel en hij wilde niet verder aandringen. Hij zag in de spiegels in de ontvangsthal dat hij er verschrikkelijk bleek uitzag. Iemand zou de Veiligheidsdienst kunnen alarmeren en dat was op dit moment het laatste dat hij nodig had. Waar was Stephen March nu? Volgens zijn laatste info was hij gesignaleerd met Yukiko Mitsukai, Ji Lang, Jérome Shumbwa en Gerekko Dai . Hij kende het adres van elk van zijn kompanen. Jacks tijd geraakte op, hij moest even zitten in de zetels in de inkomsthal van het Oji en deed alsof hij een gesprek voerde met zijn mobieltje om niet op te vallen. Even op adem komen!

Yukiko Mitsukai had ook familie verloren door Michael. Ze was een zielsverwante. Jack zou het bij haar thuis proberen. De kans dat Stephen bij haar verbleef, was de beste gok gezien hij hem niet kon spotten via zijn chip. Hij rechtte zich met moeite en onderdrukte een kreet van pijn. Hij kon niet meer terecht bij de senator en hij kon moeilijk hier een dokter aanklampen of op spoed in een kliniek binnenstappen. Dan zou hij wellicht wel de nodige zorg krijgen, maar nadien zou hij waarschijnlijk de Veiligheidsdienst op zijn nek krijgen en voor onbepaalde tijd in een of ander obscure gevangenis belanden. Misschien kende Yukiko Mitsukai iemand die hem kon helpen. Als hij haar maar kon overtuigen. Met een verbeten trek rond de mond verliet hij het Oji en stapte in de taxibot die hem naar het appartement van Yukiko Mitsukai zou brengen.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere