Het meisje Almeya, hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2 'Ontmoeting met Iris'

Na een tijdje wordt het bos wat minder begroeid en minder bomen, er zijn meer padden, bankjes en Afvalbakken. Almeya weet nog steeds niet waar ze is en loopt voorzichtig door de bosjes verder.
“Wie ben jij,” klinkt opeens een meisjes stem. Almeya schrikt behoorlijk en kijkt dan recht in de ogen van een blank meisje met donkerblonde haren en gekleed of ze een jongen is. “Waarom heb je geen kleren aan, je bent vies en stinkt!”
“Ik, ik…” stottert Alemya en kan geen woord uitbrengen door de schrik en kou.
Het meisje kijkt haar aan en dan om zich heen, zal ze haar ouders roepen denkt Almeya.
“Kom maar met mij mee,” zegt het meisje. “Ik je wel helpen.”
Almeya twijfelt want kan ze haar wel vertrouwen, als het meisje haar naar haar ouders brengt dan bellen die de politie. Dan zal ze snel weer terug zijn bij haar vreselijke pleegouders. Maar toch, die risico neemt Almeya en loopt met het meisje mee. Bij een gebouw gaan ze naar binnen, het is een grote natte ruimte net als op de camping waar haar pleegouders zijn, hier zijn douches. wc’s en wasbakken.
“Jij hier wachten, ik ga wat spullen halen oké. Echt ik kom terug,” zegt het onbekende meisje.
Almeya moet haar maar vertrouwen en gaat een douche hokje in, die doet ze op slot. Rillend van de kou en van elke geluid schrikt ze, vooral als er mensen binnenkomen.

“Mama ga alleen wat pakken dan ga ik weer,” roept Iris als ze de stacaravan van haar ouders binnen loopt.
Haar moeder kijkt haar aan, “wat neem je allemaal mee. Wil het wel weten!” Roept ze streng.
Iris pakt snel een spijkerbroek, ondergoed, sokken, t-shirt en een trui en gooit deze, uit haar raam eerst goed kijkend naar de overburen. Kleren had ze genoeg, volgens haar ouders was ze echt een buitenkind en een die graag vies wilde worden. Daarom de extra kleren!
“Neem alleen maar mijn vriendinnenboek mee,” zegt ze tegen haar moeder als ze weer in de woonkamer is. “Heb een leuk meisje ontmoet en ze is ook aardig.”
“Is goed meid, leuk dat je een camping vriendin hebt gevonden. Wat is haar naam,” vraagt haar moeder nieuwsgierig.
Iris moet na denken want ze weet het meisjes naam niet. ““Devi,” zegt Iris wat een naam was van haar Indonesische klasgenoot.
“Vijf uur terug zijn en neem maar een snoepje mee.” Roept haar moeder want Iris wilt snel terug naar haar nieuwe vriendin en loopt bijna de sta caravan al uit.
Maar dan bedenkt ze zich, “nog even naar het toilet!” Roept ze snel.
Daarna doet ze badschuim van haar vader in de broekzak en shampoo in de andere broekzak. Een schone badhanddoek en washand die er ook lagen doet ze onder haar kleren. Na het doortrekken grist ze nog een tweetal douchemuntjes uit de schaal die gelukkig naast de voordeur stond. Als eerst rent ze snel naar de kleren, daarna naar Almeya.
“Ben je er nog,” roept ze zachtjes als ze in het douchegebouw is. Het blijft stil, “hallo onbekend meisje. Ben het meisje dat je wilde helpen.”
“Ja hier,” roept Almeya en doet het douche hokje deur open.
Iris gaat naar binnen en geeft haar de douche spullen, “gebruik deze maar. Hier heb je wat kleren van mij, hopelijk passen ze je. Denkt het van wel want we zijn even groot. Ook twee douche muntjes dan kan je een halfuur douchen.”
“Geen schoenen,” zegt Almeya. “Sorry, bedankt en lief van je.”
“Ga maar douchen en dan aankleden,” zegt Iris. “kijk wel voor schoenen. Iris trouwend is mijn naam.”
“Almeya,” zegt Almeya en beide meiden schudding elkaars hand.
Iris gaat weer weg en Almeya doet de deur weer op slot en trekt dan haar vieze ondergoed en sokken uit. Onder douche is het voor haar een fijne gedachte om weg te zijn van haar pleegouders en een lieve vriendin te hebben. Het is bijna een droom voor haar als ze in de stoom van het hete water staat.
Bij een lucht trampoline kijkt Iris naar de schoenen, geen een maat die Almeya zal passen maar wel een paar laarzen. Deze weet ze te stelen samen met een zomerjas met een snelle handbeweging. Eenmaal terug in het douchegebouw geeft ze deze spullen aan Almeya, zelf blijft ze buiten het douche hokje wachten.
“Waarom liep je eigenlijk in je ondergoed en sokken,” vraagt Iris.
“Door mijn pleegouders, die hebben mij geadopteerd toen ik klein was. Van hun moest ik vanmiddag met een jongen gaan daten, zodat hun in goede ogen kwamen met zijn ouders. Die zijn rijk, wij niet maar mijn pleegouders doen wel als of ze rijk zijn. Elke keer moet ik iets doen voor hen wat geld oplevert.”
Iris hoort haar vriendin huilen, “sorry dat ik het vroeg.”
“Geeft niets, maar was het gewoon zat. Eerst opmaken, dan die stomme jurk aan en dan die stomme lelijke lakschoenen. Dan zegt mijn pleegmoeder dat ik moet gaan daten,” zegt Almeya op een zuchtende droevige toon. “Toen ik even alleen was in mijn slaapkamer in onze stacaravan ben ik weggeglipt via het raam. Gelukkig lag het bos achter de stacaravan.”
“Waar zijn je echte ouders,” vraagt Iris.
Even is het stil maar dan schuift Almeya de nekhanger onder de deur, “kijk maar.” Iris pakt de hanger en opent deze. “Dit zijn mijn echte ouders, we komen uit India. Tijdens een aardbeving zijn ze komen te overlijden, daarna voor mij weeshuizen tot dat ik geadopteerd werd.”
Iris wil niet meer vragen want ze hoort haar nieuwe vriendin weer huilen en aan haar stem te horen heeft ze het moeilijk. Als Almeya gedoucht en aangekleed heeft stapt ze uit het douche hok, de kleren van Iris passen gelukkig.
“Hier heb je mijn borstel en haar elastiekje,” zegt Iris. “Hier heb je ook een zomerjas, mijn mama zal mijn bodywarmer herkennen.”
Iris wilde eigenlijk zegen dat het haar lieveling bodywarmer is en liever niet wilde geven.

Een paar minuten later zitten beide op de schommel in de grote speeltuin, ze kletsen wat af over hun leven, school en hun ouders en Iris haar broertje. Maar opeens ziet Iris haar moeder aankomen!