Jij & ik (6)

lachend kijkt Anne me aan. “Zie je wel!” Zegt ze. “Ik zei het je! Hij vind je harstikke leuk!” Ik probeer naar haar te lachen, maar ze merkt heus wel dat ik moet vechten tegen mijn tranen. En het is heus niet alleen maar verdriet! Ik ben ook gewoon opgelucht en blij! Blij dat ik je eindelijk weer gezien heb, gevoeld heb. Ze slaat stevig een arm om me heen. “He meis”, zegt ze. “Het komt allemaal wel goed, geloof mij maar. Echt!” Ik glimlach naar haar, voor het eerst in weken durf ik een klein beetje te hopen. Te hopen op iets goeds… ze knipoogt naar me, “je word rood”, zegt ze. En dan schiet ze in de lach. Zoals altijd moet ik dan dus ook heel hard lachen. “Sssst” word er gesist vanaf ergens rechts van ons. Ik proest het uit en Anne kan haar lach ook bijna niet meer inhouden. Als de lachbui over is zegt ze tegen me: “Heerlijk om je weer zorgeloos te zien lachen!” En ik weet dat ze gelijk heeft en weet je dat kan maar een iemand voor elkaar gekregen hebben, jij! Jij hebt het voor elkaar gekregen dat ik weer lach, weer oprecht kan lachen. Maar hij is niet hier. Damm hoofd ga uit. Oke nu mis ik je. Ontzettend, ik mis je heel erg. Maar ik weet dat ik hier aan zal moeten wennen… “Hallo? Aarde aan Valerie? Is daar iemand?” Anne loopt met een hand voor mijn gezicht te zwaaien. “Waar denk je aan?” “Niets.” “Je zit te staren”, zegt ze, “dan denk jij altijd ergens aan! Mij hou je niet meer voor de gek hoor na veertien jaar!” En ze geeft me zacht een duw. “Aan wie denk je?” “wat denk je zelf gekkie? Vraag ik lachend “aan hem natuurlijk!”” ik weet ook heus wel dat je nu alleen maar aan hem kan denken.” Zegt ze lachend tegen me. Ze steekt lachend en plagend haar tong naar me uit. Ik duw haar bijna van het podium af en we schieten alweer in de lach. “Niet zo piekeren jij” zegt Anne tegen me. “Het komt wel goed, vertrouw me nou maar gewoon!” “Ja doe ik toch altijd”, zeg ik tegen haar. Maar erg overtuigend vind ik het zelf nou ook weer niet klinken… ik kijk haar aan en zeg: “echt ik vertrouw je, het komt goed!” En terwijl ik dat zeg recht ik mijn rug en denk alleen nog maar: Het komt goed, omdat ik dat wil. Omdat ik van hem hou, komt het goed. Het móet goed komen. Het moet… het moet gewoon….