Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

elke seconde verder weg

Daar was jij. achter de vuile ruit in de vuile trein. Ergens kon ik het nog steeds niet geloven dat je weg ging. je zat daar, keek naar me, en ik keek naar jou. Ik staarde en ik staarde, verdween in jou ogen. een beetje ongemakkelijk stond ik daar, niet weten wat ik moest doen. alles in mij schreeuwde om jou, ik wilde jou, ik had je nodig. Het briefje dat je tegen de ruit drukte met de tekst: “ik hou van je”, ik kon er niet meer tegen. Mijn hand ging trillend omhoog en plantte zich op het koude glas. Ik wilde jou, ik wilde jou meer dan ooit, ik wilde je vasthouden en tegen me aan drukken. Maar het enige wat ik kreeg was jou hand, die zich ook op de ruit plaatste en ons verbond. ik staarde er naar, onze handen, die de afgelopen dagen niet van elkaar af konden blijven, en nu bruut gescheiden werden door een raam in een trein. alsof ik het kapot wilde breken, zo dichter bij jou kon komen, drukte ik hard tegen het glas. Het hielp niet. ik hief mijn hoofd, keek naar jou gezicht en zag glinsterende tranen. Mijn hart sloeg een slag over en mijn armen trilden. Je huilde. Dat brak me, dat was de druppel, en ook ik liet het gaan. Je huilde en ik huilde met je mee. Samen huilden we, gescheiden door de dikke ruit. Op dat moment werden wij een, ook al konden we niet samen zijn, we voelden precies hetzelfde: pure liefde. Pure liefde en de angst om alleen te zijn, de angst om elkaar weer zo lang te moeten missen. Ver weg, was jij straks. heel ver weg. Dat wilde ik niet, dat wilde ik echt niet, en ik liet de tranen stromen. Samen huilen is altijd beter dan alleen. Ook al kun je elkaar dan niet vasthouden en knuffelen, onze handen die slechts werden gescheiden door die verdomde ruit leken door een immense kracht naar elkaar toegetrokken te worden. nog nooit had ik zo stevig mijn hand ergens tegenaan gedrukt. Nog nooit was ik zo verbonden geweest zonder samen te zijn. een straal van energie en liefde stroomde door jou hand naar de mijne en terug, en heel even was ik de wereld vergeten. Er was alleen nog jij en ik, en onze handen tegen die ruit. Eventjes, heel eventjes, voelde ik me veilig, ook al was jij daar, achter die ruit, en ik hier, op het koude perron. Maar dat gevoel van veiligheid verdween meteen toen ik het glas voelde bewegen. Nee, dacht ik, nee. ik begon te lopen, te rennen, wilde mijn hand niet lostrekken…maar had geen keus. De grond leek weg te vallen, te verdwijnen, en ik rende, ik rende en ik zwaaide, ik rende zo hard als ik kon. Tot jij uit het gezicht verdween en ik weer alleen was. Het was een feit, een feit dat ik niet wilde aanvaarden, maar het was een feit: ik liep nu langzaam over het perron naar de bushalte, en jij reed met 130 kilometer met uur steeds verder bij mij vandaan.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

jella janse

Geplaatst op

21-05-2013

Geef uw waardering

Er is 6 keer gestemd.

Social Media

Tags

Liefde Missen Verdriet

Reacties op ‘elke seconde verder weg’

  • Dit maak ik precies elke vrijdag mee wat een mooi gedicht en het gevoel er prachtig in gelegd

    bert - 04-09-2013 om 18:29

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd