elke seconde verder weg
Daar was jij. achter de vuile ruit in de vuile trein. Ergens kon ik het nog steeds niet geloven dat je weg ging. je zat daar, keek naar me, en ik keek naar jou. Ik staarde en ik staarde, verdween in jou ogen. een beetje ongemakkelijk stond ik daar, niet weten wat ik moest doen. alles in mij schreeuwde om jou, ik wilde jou, ik had je nodig. Het briefje dat je tegen de ruit drukte met de tekst: “ik hou van jeâ€, ik kon er niet meer tegen. Mijn hand ging trillend omhoog en plantte zich op het koude glas. Ik wilde jou, ik wilde jou meer dan ooit, ik wilde je vasthouden en tegen me aan drukken. Maar het enige wat ik kreeg was jou hand, die zich ook op de ruit plaatste en ons verbond. ik staarde er naar, onze handen, die de afgelopen dagen niet van elkaar af konden blijven, en nu bruut gescheiden werden door een raam in een trein. alsof ik het kapot wilde breken, zo dichter bij jou kon komen, drukte ik hard tegen het glas. Het hielp niet. ik hief mijn hoofd, keek naar jou gezicht en zag glinsterende tranen. Mijn hart sloeg een slag over en mijn armen trilden. Je huilde. Dat brak me, dat was de druppel, en ook ik liet het gaan. Je huilde en ik huilde met je mee. Samen huilden we, gescheiden door de dikke ruit. Op dat moment werden wij een, ook al konden we niet samen zijn, we voelden precies hetzelfde: pure liefde. Pure liefde en de angst om alleen te zijn, de angst om elkaar weer zo lang te moeten missen. Ver weg, was jij straks. heel ver weg. Dat wilde ik niet, dat wilde ik echt niet, en ik liet de tranen stromen. Samen huilen is altijd beter dan alleen. Ook al kun je elkaar dan niet vasthouden en knuffelen, onze handen die slechts werden gescheiden door die verdomde ruit leken door een immense kracht naar elkaar toegetrokken te worden. nog nooit had ik zo stevig mijn hand ergens tegenaan gedrukt. Nog nooit was ik zo verbonden geweest zonder samen te zijn. een straal van energie en liefde stroomde door jou hand naar de mijne en terug, en heel even was ik de wereld vergeten. Er was alleen nog jij en ik, en onze handen tegen die ruit. Eventjes, heel eventjes, voelde ik me veilig, ook al was jij daar, achter die ruit, en ik hier, op het koude perron. Maar dat gevoel van veiligheid verdween meteen toen ik het glas voelde bewegen. Nee, dacht ik, nee. ik begon te lopen, te rennen, wilde mijn hand niet lostrekken…maar had geen keus. De grond leek weg te vallen, te verdwijnen, en ik rende, ik rende en ik zwaaide, ik rende zo hard als ik kon. Tot jij uit het gezicht verdween en ik weer alleen was. Het was een feit, een feit dat ik niet wilde aanvaarden, maar het was een feit: ik liep nu langzaam over het perron naar de bushalte, en jij reed met 130 kilometer met uur steeds verder bij mij vandaan.
Reacties op ‘elke seconde verder weg’
-
Dit maak ik precies elke vrijdag mee wat een mooi gedicht en het gevoel er prachtig in gelegd
bert - 04-09-2013 om 18:29
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging