Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Door de bliksem getroffen...

Ik deed de deur achter mij dicht en rende naar de bushalte. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst niet hoefde te rennen om een bus te halen. Maar ja, ik was dan ook geen ochtend mens. Ik vond het al een heldendaad van mezelf dat ik uberhaubt ben opgestaan. Slaap is voor mij...heilig! En sinds ik niet meer thuis woonde, waar mijn moeder me elke dag liefdevol het bed uit schopte, moest de discipline dus helemaal vanuit mezelf komen.

Ik streek mijn haren een beetje glad en schikte mijn broek. Haast…zelden goed. Eenmaal aangekomen op het centraal station liep ik eerst naar de kiosk. Zoals altijd bestelde ik een koffie en omdat ik geen tijd had om thuis iets te eten nam ik er een croissantje bij. Een vriendelijk lachende medewerker van de kiosk wees me op de melk en suiker. Ik liep rustig naar het suiker/melk hoekje en net op het moment dat ik mijn kopje koffie op het kleine tafeltje wilde leggen blijf ik als verstijfd staan. Mijn ogen blijven staren naar een meisje met prachtig zwart haar en met ogen zo donker als de nacht. Haar roomwitte gelaat zorgde voor een hemels contrast. En haar lippen waren als een rozenknop die als in een lente wilde ontluiken. Een plaatje. Ik had haar nog nooit gezien, maar ik wist wie ze was. Ik heb altijd geweten wie ze was: ik heb haar vele malen in mijn droom ontmoet…

Mijn gedachten waren even stil komen te liggen. Bijna wilde ik de trein instappen waar ze in zat, maar opeens besefte ik wat een dwaas ik was. En dan? Naast haar gaan zitten? Praten? Ze ziet me waarschijnlijk niet eens staan. Ik hoor de conducteur op zijn fluitje blazen en de deuren van haar trein gingen langzaam dicht. Mijn hart zakte door de grond, daar ging ze dan. Precies op dat moment zie ik het mooiste aanblik dat ik in mijn leven heb mogen zien: het mysterieuze meisje kijkt op, zoekt mijn ogen en glimlacht. Het was een kleine glimlach. Maar het was een glimlach die wilde zeggen dat ze wist dat ik haar aanstaarde….en dat ze het leuk vond.

Ik was als verdoofd. Met opengesperde ogen en hangende mond bleef ik haar nakijken, tot ze verdween, als een stip aan de horizon. Zo bleef ik nog enkele tellen staan, met mijn bekertje koffie en croissant in de hand. En op dat moment besloot ik: ik kom elke dag op exact dezelfde tijdstip. En dat blijf ik doen tot ik haar weer zie. En dit keer zou ik wel in de trein stappen.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Kamal, vergeet je deze keer niet goed af te sluiten? De vorige keer vergat je het bovenste slotje. Je weet jongen, we zijn hier niet in dat rustige dorpje van je. Dit is Tilburg, gisteren hoorde ik van een buurvrouw dat ze al haar lege flessen hebben gejat. Voor de statiegeld!! Dat geloof je toch niet!” Dit was mijn baas, Fredje. Ik werkte naast mijn studie bij een belwinkeltje waar men voornamelijk beltegoed kwam halen. De vorige eigenaar was een Marokkaan en die nam me ook eerst aan, maar hij verkocht zijn winkeltje en deze Fredje liet me gewoon staan. Aardige vent, maar bang voor alles wat beweegt. “Nee Fredje, ik vergeet het niet. Ik ben het 1 keer vergeten, en je blijft het herhalen alsof ik het elke dag doe.”

Ik was helemaal alleen in deze stad. Ik kende er niemand. Alleen Fredje dus en Corrie, de hospita. Ik had me helemaal verheugd om hier te komen studeren en wonen. Ik zou van het studentenleven gaan genieten, ik zou alles doen wat mij thuis is verboden en ik zou vooral feesten en nieuwe mensen ontmoeten. De werkelijkheid bleek anders. Tilburg was een saaie stad. Het had niet dat gezellige drukte van Rotterdam of Amsterdam. En voor een stad waren deze mensen ook behoorlijk boers. Ook de mensen waar ik mee op school zat waren niet bepaald mensen waar ik graag de deur bij plat viel. Het waren allemaal van die balletjes die alleen hielden van frikandellen eten en bier drinken.

Onbewust gingen mijn gedachten naar dat prachtige schepsel die ik 3 weken eerder had gezien op het station. Ik ben daarna, zoals ik mezelf beloofd had, elke dag naar exact dezelfde perron gegaan, en ben alle cabines afgegaan in de hoop weer een glimp van haar op te vangen. Maar helaas. Waarschijnlijk was dit een route die ze alleen die dag nam. Misschien was ze alleen op doorreis, of wie weet reisde ze nooit met de trein. Alleen die ene dag, om mij te pesten. Ik wist dat de kans heel klein was om haar weer te zien, maar elke dag dat ik ging en haar weer niet was tegengekomen, brak mijn hart een klein beetje. Ik dacht aan andere manieren om haar te vinden, maar ik kon niets bedenken. Voor facebook heb je een naam nodig of woonplaats. Ik besefte dat ik mezelf alleen maar gek aan het maken was en dat dit waarschijnlijk kuren zijn van eenzaamheid. Ik besloot dat ik morgen voor de laatste keer zou pogen haar te vinden op het perron. Maar erg veel vertrouwen had ik niet…

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Serpico

Geplaatst op

13-02-2013

Over dit verhaal

Een verhaal van een jongeman in een grote stad die plots verliefd wordt.

Geef uw waardering

Er is 7 keer gestemd.

Social Media

Tags

Eenzamheid Liefde Romantiek

Reacties op ‘Door de bliksem getroffen...’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd