Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De afsluiting

Wolken zweven voorbij. Eenzaamheid slaat toe. Op straat wandelt een stelletje door het hoge gras naast de weg. Eenzaamheid van verlangen. Het is het verlangen wat ik mis. Mijn gedachten zweven constant weg. Ik kan niet meer helder nadenken als ik aan haar denk. Het gevoel van verlatenheid en mislukking slaat toe. Ik moet er gewoon niet aan denken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien is het dan toch het weer. Ik weet het niet. Er komt een belangrijke tijd aan, dat besef ik zelf ook. Ga eens wat doen! Maar ik kan niet worstelen met twee gedachten. Twee gedachten die mij van de wereld losmaken. Het zij zo. Je krijgt haar niet meer terug. Je weet hoe ze er aan toe is en dat ga je niet veranderen. Maar toch, het vertrouwen is er. Mijn gedachten worden gek. Twee tegenovergestelde gedachten zeilen door mijn hersenen. Wat moet ik nu toch doen? Moet ik nu actie ondernemen of moet ik alles toch laten rusten. Ik weet dat actie ondernemen fout af kan lopen. En alles laten rusten kan ik zelf niet verdragen. Misschien verwaterd ons samenzijn. Oké, ik ga het doen. Ik ga haar opzoeken. Mijn allerlaatste kans. Ik loop naar buiten. De wind blaast tegen mij aan alsof hij mij probeert terug te dringen. Mijn fiets staat al klaar om te vertrekken. De koude handvatten van mijn fiets zorgen voor een kille rilling. Dan fiets ik aan, op weg naar de afsluiting.

Oneindige treinen razen voorbij. Ik kan het doen, denk ik. Nee besluit ik meteen. Dit kan ik niet maken. In de verte zie ik mijn trein aankomen. Ik kijk nog even naar je foto op mijn mobiel. Tranen rollen over mijn wangen. Ik hoop dat ik na deze dag niet meer jij en ik hoef te zeggen maar wij. Jij hebt het ook moeilijk, dat weet ik. Daarom kom ik nu naar jou toe. Ik probeer je dan te troosten en we huilen samen elkaars verdriet weg. We vertellen elkaar de problemen waar we mee zitten en dan komt alles goed. Daar geloof ik gewoon in! Maar toch een gevoel van ongeloof. Dat het me niet lukt. Dat gevoel moet ik wegstoppen. Gooi dat maar voor trein. Kon het maar. Dat gevoel reist straks mee. Daar is de trein, op weg naar de afsluiting.

Het landschap gaat voorbij. Elke seconde die ik tel, ben ik dichter bij jou. Zenuwen slaan toe. Koude rillingen vervangen zich voor warme. Wat zal het ons brengen? Die ene ontmoeting daar straks voor ons. Bepalend misschien wel voor ons verdere leven. Voor onze toekomst. Maar dat is nog lang niet zover. Samen geluk zoeken is nu het enigste wat nu telt. Zo diep in gedachten gezonken. Ik schrik wakker van de trein. Zijn eindbestemming is bereikt, ga ik dat van mij ook bereiken? Ik weet het niet. Sta op en loop de trein uit. Het perron vol met duizenden mensen die allemaal dezelfde missie hebben. Ik word gek en krijg ineens het benauwde gevoel terug. Nee, dat mag niet. Hou je sterk. Het lukt. Kom, de frisse lucht in, op weg naar de afsluiting.

Enkele minuten ben ik al onderweg. Allerlei gebeurtenissen krioelen door mijn hoofd. Bijna word ik gek. Die ene keer. Samen, wij tweetjes. Gezellig wat praten en toch dat verlegen gevoel. Het voelde toen als vertrouwd. Alsof ik je al mijn hele leven kende. Later ontwikkelde alles. Liefde sloeg toe en we werden bijna één. Maar toen ging het verkeerd. Het ging helemaal verkeerd. Contact was verdwenen. Elke dag, weken door alleen maar aan jou gedacht. Hoe zou het met haar gaan? Dat vroeg me elke dag af. Maar je reageerde altijd kort, te kort. Ik weet dat je het zwaar had. Daarom ben ik nu ook onderweg naar jou. De dode bladeren belanden onder mijn voeten terecht. Mijn gevoelens kan ik bijna niet meer bedwingen. Wat zou toch jouw reactie zijn? Ik weet het niet. Nog een straat. De eerste keer dat ik bij jouw thuis kom. Onverwachts. Ik heb je ouders nog nooit eens gezien. Hoe zullen zij reageren? Ik word gek van al die vragen en gedachtes. Dan is het zover. Daar staat je huis. Met trillende benen loop ik naar jou toe. Ik ben er bijna. Straks herenigen we in elkaars armen. Jij in de mijne. Het komt goed. Het komt goed. Gewoon aanstalten maken, op weg naar de afsluiting.

Het geluid van de deurbel weerklinkt als een echo door het huis heen. De deurbel geeft een koude rilling door mij heen. Gestommel vanuit de woonkamer. Expres kijk ik niet even opzij of iemand door de voorruit kijkt. Bang ben ik bijna. Eigenlijk voor niets. Want wat zou er mis kunnen gaan?
De deur gaat open en er staat een vriendelijke man voor de deur. “Hallo, wat kan ik voor je doen?” “Ik ben hier voor je dochter”, zeg ik zenuwachtig. De man, wat ik aanneem dat het haar vader is, kijkt een beetje verward. “Wat is er met haar?” Ik slik even en dan stel ik me voor. Hij weet wie ik ben en nodigt mij uit om naar binnen te komen. “Ze zit boven op haar kamer, ga maar naar haar toe. Ze zal het fijn vinden dat je bent gekomen”, zegt hij glimlachend. Dan loop ik naar de trap. De tocht naar boven begint, op weg naar de afsluiting.

Ik zet dan maar een stap. Een stap naar de eeuwigheid. De stap naar geluk of verdriet. Elke trede is een stap dichter bij jou. De laatste trede is in zicht. Er komt weer blauwe lucht tevoorschijn in de hemel. Wolken verdwijnen en de vogels gaan fluiten. Nog een paar meter naar je kamer. Het tapijt voelt zacht onder mijn voeten. Ik beëindig mijn tocht. Daar sta ik dan. De deur die mij het antwoord gaat brengen. Hij staat op een kier. Licht springt eruit. Er komt geen geluid van de andere kant vandaan. Langzaam piept de deur open. Daar is ze. Ze ligt op bed. Dan loop ik naar haar toe en tik haar aan. “Hé, ik ben het”, zeg ik. Ik draai haar om en zie haar gezicht. Mijn hart bonkt tekeer en ik streel zachtjes over haar wangen. “Wakker worden, ik ben er.” Maar ze beweegt niet. Dan zie ik een kartonnen doosje naast haar liggen. Een onuitspreekbare naam staat vermeld op het doosje. Het lege tablettendoosje ligt naast haar hand. Ik kniel naast haar bed neer. Haar hand ligt roerloos in mijn handen. Ik zie dat ze een briefje in haar hand vasthoudt: ‘Ik zal altijd van je blijven houden. Was je maar hier bij mij dan konden we alles vergeten.’ Mijn afsluiting is weg. Ik loop naar buiten en vergeet alles. De wolken zweven over me heen en ik laat mij gaan. Gaan naar de eeuwigheid. Ver weg van hier.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Bluntsan

Geplaatst op

14-01-2015

Over dit verhaal

Een verhaal uit mijn hart geschreven voor school

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Eenzaamheid Liefde Liefdesveriet Verdriet

Reacties op ‘De afsluiting’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd