waarom IK??? (5)

Maanden waren voorbij gegaan zonder dat er ook maar iets bijzonders gebeurde. Het leven was mooi, alles bloeide als roze bloesem in de lente maanden. O, ze was gelukkig met hem geweest. Ze had wel geleerd dat achter alles een onweersbui zat maar toch…

Midden juni was je jarig geweest. Ze was 16 geworden. Een leeftijd waarop je volwassen word zegt men. Ze vond het onzin. Ze was immers voor die tijd ook al geen kleuter meer. Die dag had ze een zilveren kettinkje gekregen. Een hartje met streepjes aan de buitenkant. Zijn naam had er in gestaan. Prachtig gegraveerd. Met sierlijke letters echt een beetje zo’n ouderwets handschrift. Je kon zien dat iemand met ervaring het gedaan had.

Twee maanden later was de onweersbui losgebarsten. Vragen waren gekomen. Opnieuw en opnieuw. Steeds meer ging ze twijfelen. En dan weer vroeg ze zichzelf af of ze dat wel mocht. Ze was nu al negen maanden bij hem dan hoorde je eigenlijk niet meer te twijfelen, toch? ’s Avonds als ze dan in bed lag huilde ze wel eens. De vragen bleven komen. En een antwoord kreeg ze niet.

Ze wilde niet alleen een lichaam zoals hij haar gaf, maar ze wilde hem helemaal, gewoon zoals hij is. Als ze hem iets vroeg kreeg ze wel antwoord, maar echt erop ingaan deed hij niet. Echte gesprekken hadden ze dan ook zelden. Er moest hem iets dwars zitten. Iets wat hij niet kwijt kon. Ze begon erover na te denken. Het kwam steeds vaker in haar op dat hij bang was. Bang om het haar te vertellen. Hij zei niets, bang om zijn mond voorbij te praten. Bang om het geheim te moeten delen. Daar was ze al wel achter, dat hij liever iets zelf uitzocht al koste het hem nog zoveel moeite, dan nog deed hij liever zoveel mogelijk zelf. Het begon haar te irriteren. Ze was nu eigenlijk een soort tweede helft van hem dan mocht zij toch ook wel wat weten?

Ondertussen had Arne het moeilijk. Hij vroeg zich af of hij haar niet te kort deed. Haar kwijt raken wilde hij niet. Maar alles vertellen kon hij ook niet. Als ze hem dan soms met zulke vragende ogen aankeek dan moest hij zich bedwingen om niet alles ineens te zeggen. Dan keek hij gauw de andere kant op en ontweek haar blik. Ze vroeg het hem ook wel eens. Zo recht op de man af als ze was. Hij voelde dat hij het niet lang meer verbergen kon. Langzaam maar zeker vertelde hij meer. Maar wat er werkelijk gebeurt was zou hij nooit vertellen. Dat kreeg echt niemand uit hem. Zelfs zij niet. toch bleef hij het er moeilijk mee hebben. Hoe kon hij ooit alles voor haar verbergen. Hij wilde best alles vertellen. Maar hij wilde haar niet kwijt en daar was hij bang voor. Bang om haar te verliezen als ze er achter kwam wie hij was geweest. in Hakensloot kende iedereen hem, hier niet. Gelukkig niet. ze had hem niet eens aangekeken als ze het geweten had. Hij had er spijt van. Maar terug draaien ging ook nietmeer. Echte vrienden had hij niet. nooit gehad eigenlijk ook. Hij had wel gedacht dat hij vrienden had maar toen het erop aan kwam lieten ze hem stikken. Zelf had hij alles op moeten knappen en uiteindelijk was alle schuld op hem geschoven. Binnen een paar weken wist iedereen het. Op straat had iedereen hem nagekeken. Soms stond er een groep jongeren op een hoek van een straat. Uitgescholden werd hij en zelfs een paar keer inelkaar geslagen. Hij was het zat. Het maakte hem kapot. Zo vlug als hij kon had hij een huis gezocht zo ver mogelijk van Hakensloot vandaan. Hier in Eindhoven had hij een kamer gevonden in een flat. Een maand nadat hij hier aangekomen was had hij Elena ontmoet. Een vrolijke meid met prachtig bruin haar. Hij had haar gelijk gemogen. Altijd als hij aan het skaten was stond zij daar op een afstand naar hem te kijken. Eerst had hij het niet door gehad. Maar steeds vaker was zij hem opgevallen. Hij ging er op letten. Meer en meer. Op een gegeven moment had hij haar gevragen om mee te fietsen naar zijn huis. de glans die toen in haar ogen kwam te staan zal hij nooit meer vergeten. Eerst had ze weinig gezegt maar na vaker mee gefietst te hebben ging ze praten. Niet af en toe maar aan één stuk door. Ze hield haar mond niet meer. Soms werd hij daar zo moe van. Maar als ze heel even haar mond hield miste hij gelijk wat. Hij moest haar horen.

Het waren gelukkige tijden geweest voor hem. Die paar maanden die achter hem lagen. Hij had wel eens gehoord van de gouden eeuw van je leven. Als die bestond dan was dit zijn eeuw geweest. maar daar kreeg hij zijn angst niet mee weg. Zo gauw mogelijk moest hij het haar gaan vertellen. Zoals hij nu deed hoorde niet. ze zou hem willen begrijpen dat wist hij zeker. Ondanks dat het eigenlijk niet te begrijpen was. Hij had die mensen verdriet gedaan. En Eviel nog wel het meest. De meest gestelde vraag was ‘waarom’ geweest. hij had er geen antwoord op. Hij begreep het immers zelf niet waarom hij het had gedaan. Waarschijnlijk omdat hij alleen was. Dat had hij altijd gedacht dat dat de oorzaak was geweest gewoon om toch een beetje aandacht te krijgen. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks. En toch had het geen aandacht kunnen zijn. Met Eviel was het slecht afgelopen. Angst na angst was er gevolgd en uiteindelijk zelfmoord. Hij was een moordenaar. Een hele slechte. Één die het het slachtoffer zelf nog op liet knappen. Maar hoe vertelde je dat? hoe legde je uit dat jij een meid van haar leeftijd zover had kunnen krijgen dat ze zelfmoord pleegde? Dat kan je niet. hoe goed je je best ook doet. Ze zou het niet willen geloven, een ander verhaal willen horen. Maar er was geen ander verhaal dit was de waarheid. Één die hij niet veranderen kon. Één die nooit helen zal dat altijd een litteken zou houden. Als zij er niet geweest was was hij misschien wel net zover gekomen als Eviel. Vroeger had hij nooit begrepen hoe iemand zover kon komen dat hij dat deed. Nu wel er moest veel voor gebeuren maar het kon.

Elena was vragen gaan stellen. Meer en meer. Vaker en vaker. Net zolang tot hij wel meer moest gaan zeggen. Ineens was ze het zat geweest. ze was tegenover hem gaan staan. Met vlammende ogen had ze hem aangekeken. Geschreeuwd had ze. Het moest nu eens afgelopen zijn. Dit kon niet. zij hoorde bij hem, wilde hem begrijpen, helpen, alles wat nodig was. Maar dan moest hij haar immers wel vertrouwen. Ze had gegild dat hij op moest houden met zwijgen. Hij moest iets zeggen. Niet iets onzinnigs maar iets wat in hem leefde. Ze had iets geraakt. Ze zag het, gelijk stonden zijn ogen vol tranen. Iets wat haar bedaarde. Ze had het immers nog nooit bij hem gezien. Altijd was hij overal koel ondergebleven. Nuchter zoals hij was. Maar nu. Waar ze hem geraakt had wist ze niet maar dat ze hem geraakt had was zeker. Zo zacht als hij haar ineens aankeek. Hij had haar hand gepakt en om zich heen gekeken zoekend naar een plek waar ze konden gaan zitten. Bij een oude eiken boom had hij haar omlaag geduwd en was zelf naast haar komen zitten. Zwijgend had hij voor zich uitgekeken. Stil was ze geweest wachtend op wat komen zou. Ze zag een traan over zijn wang lopen. Maar deed niks. Ze bleef zitten als een standbeeld, zwijgend. Hoelang had ze zo gezeten? Ze wist het niet vijf minuten zeker. Op een gegeven moment had ze haar hoofd op zijn schouder gelegd. Hij schokte. Maar hij zei niks. Ze had omhoog gekeken. Maar hij bleef voor zich uitstaren. Na een paar seconden had hij zich omgedraaid. Hij had haar recht in de ogen gekeken. Toen had ze gehoord wat ze nooit verwacht had. Iets wat haar totaal overrompelde. Vier woorden had hij gefluisterd. Vier woorden hadden haar ziel geraakt. Vier woorden bleven door haar hoofd tollen. Vier, ‘ik ben een moordenaar’.