waarom IK??? (4)

Hé, dat is richard niet. Die jongen daar in de verte, daar naast het hek. Kijk dan toch eens, zie je het dan echt niet. Ze heeft toch niet een ander hè?

Vrolijk lachend staat elena tegen het hek geleund. Tegenover haar staat Arne. Een vrolijke jongen waar aan de buitenkant niets anders dan goed te zien is. Ach ja natuurlijk heeft deze jongen net als alle anderen een klein ondeugend trekje. Maar toch deze Arne heeft iets speciaals. Het tiert en raast bij hem. Niemand ziet dat. Hij laat het verder dan ook niet merken. Maar af en toe dan ziet ze het. Die donkere niets zeggende blik die dan de plek in neemt van de anders zo vrolijk glinsterende heldere ogen. Dan word ze soms bang zoals hij haar dan aankijkt. Alsof het haar zeggen wil ‘jij, ja jij… jij hebt dit gedaan. Zie je het niet hoe je me sart met dat gelach van je?’. dan loopt er een rilling over haar lichaam. Maar als hij dan ziet dat ze zo angstig kijkt. Dan lijkt het wel alsof ze smelten en zelf schuldig gaan staan. Dan voelt ze weer hoe veel dat ze van hem houd. Dat had ze bij richard niet. Die was altijd zo rustig. Ja lief was hij wel. en hij zorgde ook goed voor haar. Maar toch echte liefde had ze nooit echt bij hem gevoelt. Af en toe als hij haar dan aan keek met tranen in zijn ogen dan deed het haar zeer dat ze hem zo bedroog. Ook bij de dood van haar moeder. Ook toen was hij weer zo hulpzaam en lief voor haar. Ze moest wel al deed het haar pijn. Ze had het nog drie weken bij hem vol gehouden. Toen was de bom geknapt. Ze ging kort af tegen hem doen. Telkens weer voelde ze hoeveel pijn dat ze hem deed. Maar ze harde zich het deed haar niets meer. Ze had gezegt dat ze niets meer voor hem voelde. Dat ze zo niet verder met hem kon gaan. Toen had ze wel even tranen gevoeld. Ze had ze terug gedwongen. Ze ging niet janken waar hij bij stond. Dan zou hij misschien gaan denken dat ze van hem hield en dat deed ze niet.

Een jaar later had ze Arne ontmoet. Hij had haar gelijk geïntreseerd. Ze kwam hem tegen in het park waar ze wel eens ging lopen met Robine en Maartje. Ze had hem zien skaten. Zo lenig als hij dat deed. Het maakte haar jaloers, zij was niet zo goed in sport. Een beetje tennissen dat kon ze nog wel maar dat was ook het enige dat ze een beetje leuk vond. Ze was een paar keer bij hem gaan kijken. Langzaam was hun band gegroeid. Hij had op een gegeven moment door gehad dat ze voor hem kwam en had haar gevraagd om met hem mee te fietsen naar zijn huis. ze was vaker meegegaan. Onderweg praatten ze dan honderd uit. Alles vertelde ze hem. Al voelde ze dat hij dingen voor haar verzweeg. Het kon haar niet schelen. Ze wou hem beter leren kennen. Jammer dat ze hem niet eerder ontmoet had. Dan kende ze hem nu vast beter.

Arne leunde tegen het hek en trapte tegen een graspol. Langzaam rolde het ding weg. Elena keek ernaar. Ze genoot ervan als ze hem zo zag staan. Lekker nongalant. Alsof niets hem deren kon. Het straalde kracht uit. Bij haar groeide de trots dat hij van haar was. Arne keek eens naar de witte wolken die boven hun hoofd dreven. Mooie figuren als die soms maakten. Vrij dat ze waren in doen en laten. Dreven elk hun eigen weg. Net een zee vol schapenwollen schepen. Hij was er jaloers op. Diep van binnen groeide dan het verlangen om ook zo vrij te kunnen zijn. Niemand die hem in de weg zat, hem nakeek en dan het hoofd de andere kant opkeerde. Hier kende vrijwel niemand hem. Hij was hier twee jaar geleden komen wonen. Hopend dat niemand hem kende. Hij had geluk gehad er was geen haan geweest die naar hem had gekraaid. Zijn motto was dan ook: opnieuw maar zonder fouten. Hij had een hekel aan potten kijkers en zeker als ze je de hele tijd op de lip zaten. Maar zij was anders. Ze straalde vrolijkheid en vertrouwen uit. Iets wat hij wel mocht. Ze was zo vrij in alles wat ze deed. Ze deed net wat ze zelf wilde. Niemand die haar in de weg stond. Bij hem was het altijd andersom. Ze stonden hem altijd in de weg. En toch, zij maakte iets in hem open. Iets wat hij niet plaatsen kon. Telkens als hij weer die ogen zag, dan groeide er iets van binnen. Alsof zij met die ogen in zijn hart kijken kon. Zacht alsof zijn hart van boter was sneed zij het met haar blik open. Al zou hij haar kwijt raken dan zouden die ogen hem altijd blijven volgen.

Die middag was mooi geweest. Prachtig, helder en groen. Alles glom en alsof het geen einde kende, had hij haar gevragen, verkering wel, maar toch dat was een begin. Ze had niets hoeven zeggen. Alles was duidelijk. Geen woorden waren nodig voor die twee. Zoals zij daar stonden in dat groene veld. Achter dat wuivende riet. Als iemand hen daar hadden zien staan. Dan was diegene zeker gestopt. Al was het alleen maar om te zien hoeveel liefde dat zij uitstraalden. Alsof het al niet licht genoeg was. Die momenten zou ze nooit meer vergeten.