Proloog Amber & Joosje

Samen liepen we langs de zee, Lola en ik. Onze armen om elkaar heen geslagen. Het was vredig, de wind waaide, en het was vloed, de golven sloegen op het strand.
Toen we langs de pizzatent liepen, besloten we er een te gaan eten. Zij nam Mozzarella en ik Hawaï. Daarna liepen we verder. Opeens stond Lola stil. “Joosje, ik moet je iets vertellen. Ikke, ik, ik, ow, ik KAN het je niet vertellen, ik kan het niet” snikte ze. Ik keek haar aan. “Waarom niet? Wat is er gebeurt”’ En toen vertelde ze het me. Dat ROT woord, dat we in die maanden erop nog zo vaak zouden horen. Kanker. Al een poosje was Lola zwak geweest, en vaak ziek maar ze had niemand ook maar iets verteld. Tot nu. Vanochtend had ze mij gebeld. Ze voelde zich goed. Of ik meeging naar het strand. Natuurlijk zei ik ja. Die nare zaterdag was zo fijn begonnen. En zo stom geëindigd. Kanker. Die Dinsdag ervoor was Lola naar het ziekenhuis geweest. Maar ze had me er niets over willen vertellen. Nu wist ik het. De dokters hadden kanker geconstateerd. “het zit in mijn hoofd. En in mijn buik! in, in, overal eigenlijk! En Joosje… Ze kunnen er niets aan doen! Stel je voor, helemaal niets”’ huilde ze. En ik stond daar maar, op het strand. Ik wist niet wat ik zeggen moest.
En dat weet ik nog steeds niet. Kanker. Lola.
Twee dagen later lag Lola in het ziekenhuis. En een maand later keek ze mij voor het laatst aan. “Joosje?” Had ze aarzelend en langzaam gezegd. Ze zwaaide zwak. Toen viel ze buiten bewustzijn. En gingen wij weg. Wij waren mijn Vader, Moeder, Timo en Dennis. Op vakantie. Een weekje naar Limburg. drie dagen later waren we weer thuis. Lola. Ze was er niet meer. Mijn beste vriendin, al sinds we op de peuterspeelzaal naast elkaar bij juf Loes zaten. Lola. Ze was er niet meer. En sinds die dag was ik zo goed als alleen. Natuurlijk had ik meer vrienden, maar minder goede vrienden als Lola, en al snel gingen zij ook liever met anderen dan met mij om, omdat ik amper praatte en weinig plezier had. En nu… nu is het alweer bijna een jaar geleden. Een jaar zonder Lola. Nu moet ik, Joosje, dus zonder Lola naar de brugklas van het Willem de Keizer college. Lola. Ik mis haar nog steeds, een gevoel dat nooit over zal gaan.
En soms droom ik, dat we samen over het strand lopen. Onze armen om elkaar heen geslagen. Lola en ik.