Teveel ineen

Ze stapte het café binnen en liet haar blik quasinonchalant door de ruimte dwalen. De zon scheen door de hoge ramen, de naam van het café lag in een vervormde schaduw over de tafeltjes aan de rechterkant. Ze hield van de zon en toch weer niet. Niet als anderen haar zagen. De foundation op haar gezicht was te duidelijk zichtbaar in het zonlicht en maakte haar zelfbewust op een manier die ze haatte. Hoewel haar rationele kant wel beter wist voelde ze zich lelijk.
Soms staarde ze uren in de spiegel en zoomde ze in op ieder oneffen gedeelte van haar huid. De zwarte putjes in haar neus, de rode vlekjes tussen haar wenkbrauwen, de altijd aanwezige bultjes. Zelfs van een afstandje zag ze s’ ochtends het kleurenpalet dat haar gezicht was. En dan, zelfdestructief als ze was, hief ze haar handen op, voelde ze aan haar huid en zette haar nagels naast een bultje waarna ze langzaam haar vingers naar elkaar toe bewoog. Soms kwam er pus uit het bultje, vaak ook bloed of een olieachtige substantie. Als ze dan weer in de spiegel keek bevestigde de nieuwe ravage het beeld dat ze al in haar hoofd had. Ze was lelijk. En toch ook weer niet.
In de bus op weg naar haar werk speelde ze vaak het masochistische spelletje ‘wie zou ik wel willen zijn’. Niet de oude gevulde vrouw met de brede neusvleugels en de slechte permanentkleuring. Ook niet die slungelige jongen wiens huid werkelijk vol met puistjes zat en constant pulkte aan zijn grote candyskull koptelefoon. Wel dat meisje, iets ouder dan zij, met de grote ogen en de prachtige gave huid. Ze haatte meisjes met een gave huid, benijde hen. Ze maakten haar onzeker, depressief bijna.
Vandaag had ze zichzelf gedwongen haar veilige appartement te verlaten. Met haar laptop en een flesjes water in haar tas was ze op weg gegaan. Ze had een deadline en thuiswerken schoot nooit op. ‘Gratis wifi – consumptie verplicht’ stond er op het krijtbord voor de deur. Het was er nagenoeg leeg en daarom een bijzonder aantrekkelijk plaatsje. Onzeker stapte ze naar de bar waar een ongeschoren jongen glazen stond te wassen. ‘ Goedemorgen’, zei hij met een glimlach. Dat moest hij natuurlijk zeggen. Het was zijn baan om aardig te doen. ‘Een koffie verkeerd alstublieft,’ zei ze. Terwijl ze sprak hoorde ze haar eigen stemgeluid. Licht bekakt. Een beetje uit de hoogte. Het was niet opzettelijk maar een aangeleerd maniertje. Een dikke laag make-up over je gezicht en een dikke laag arrogantie over die onzekerheid. Probleem tijdelijk verholpen.
Ze liep naar een tafeltje aan de linkerkant op een kleine verhoging. Er was daar geen zon en – zoals ze het inschatte – zou die ook net niet in die hoek komen. Aan de ene kant stonden twee stoelen, aan de andere kant, tegen de muur, een houten bank met oranje gekleurde kussens. Ze hield niet echt van oranje, het stak slecht af tegen haar huid. Of andersom, dacht ze besmuikt. Jas rechts naast haar, tas links. Laptop op tafel. Geen stopcontact in de buurt maar wel stroom voor twee uur en drieënveertig minuten. Goed genoeg.
De jongen bracht haar de koffie en ze bedankte met gedempte stem. Hij liep meteen weer terug naar de bar en zij verschool zich achter haar laptop. Ze opende een word bestand – blanco – en staarde er een paar minuten naar. Toen schoof ze de koffie naar haar toe en haalde drie zakjes suiker uit het potje op tafel. Systematisch scheurde ze het eerste zakje open en deponeerde ze de inhoud over de schuimrand. De tweede keer iets sneller, de derde keer zonder naar de kop te kijken. Besluiteloos roerde ze door haar koffie. En toen kwamen de gedachten weer. De man, de adem in haar nek, de kapotte lantaarnpaal. Ze schudde haar hoofd maar de gedachte zwol aan en nam haar netvliezen over. ‘Sorry, ik heb haast’, had ze gezegd. Hij had naar haar gegrijnsd – twee gouden vullingen in zijn mondhoek en de geur van bier en mayonaise. ‘Lekker wijfie’, had hij haar genoemd. En hoewel ze bang was had ze zich ook een heel klein beetje beter gevoeld. Hij vond haar kennelijk niet lelijk. Hij had naar haar uitgehaald, zij had gereageerd als een konijn voor de koplampen van een auto. Dit overkwam haar niet. Zoiets overkwam haar nooit. Bij de eerste aanraking was de verbijstering van haar afgevallen en had ze zijn arm weggeslagen waarna ze het op een lopen had gezet. Hij was sneller geweest. Haar lichaam reageerde op de herinnering en stootte de kop om. ‘Shit,’ fluisterde ze.
De jongen keek op en pakte een theedoek. ‘Sorry,’ mompelde ze terwijl ze de doek van hem over probeerde te nemen zodat ze het zelf kon opruimen. ‘Je laptop,’ zei hij, terwijl hij de koffie opdepte. Op wonderlijke wijze lag het plasje een centimeter van de laptop. De jongen liep weg en ze opende haar mail. Haar werk had onder haar naam een mail verstuurd naar iedereen, boordevol spelfouten. Ze voelde de schaamte door haar lichaam kruipen. Vanuit haar buik naar haar tenen, die ze kromde in een verwoede poging om zich te wapenen tegen het gevoel.
Alles raakte in elkaar verstrikt, de geur van mayonaise, bier en koffie. De woorden van de jongen en de man. De damp die afsloeg van de hete koffie en het gevoel van een hard zandpad onder haar toen ze omgeduwd werd. De laptop in haar handen en de pijn in haar lichaam. Ze besefte het niet eens maar plotseling zag ze zichzelf typen. Nee. Nee. Nee. Stop.