de ring

Kwetsbaar, zo zag hij eruit.
Met zijn éénennegentig jaren, tenger en kleine blosjes op de wangen, was hij aan het einde gekomen van zijn bewogen leven.
Twee wereldoorlogen had hij meegemaakt met daartussenin de grote armoede van de jaren ’30.
Het land opnieuw weer opbouwen was ook één van zijn taken geweest.
Daarnaast een gezin door al die periodes heen slepen en vooral zwaar gebukt gaan onder de bijna niet te torsen last van het strenge geloof.
Het geloof dat van huis uit met de moedermelk werd ingedronken en daarna alleen nog maar zwaarder en somberder was geworden door zijn maatschappelijke bewegingen. In kerken was hij altijd zeer actief geweest, dat werd ook van je verlangd als je bovenmeester was van een ‘school met den bijbel’.
Zijn eigen kinderen gingen er ook onder gebukt.
Naarmate hij ouder werd maakte hij zich steeds verder los van die oude dogma’s.
Ook de veranderingen, die zich in de loop der tijd voordeden, gaven hem steeds meer die ruimte daartoe.
Hij was het voorbeeld van eenvoud en bescheidenheid, altijd geweest. Nooit aan zichzelf denkend, maar immer eerst aan de ander.
Nu was dus het moment aangebroken, dat familieleden gebeld waren met de mededeling dat vader zou sterven.
Overkomst naar het ziekenhuis was dus dringend gewenst, en de dichtstbijzijnden waren gearriveerd en zaten naast zijn bed.
Eens temeer realiseerden ze zich hoeveel ze van deze man hielden, zoals hij altijd van hen had gehouden, ondanks alles wat zich in het leven had voorgedaan.
Het puzzelboekje met de balpen lagen op zijn kastje naast het bed. Een laatste cryptogram was voor een gedeelte ingevuld.
Zijn ogen sloten zich regelmatig om steeds even later weer open te gaan en de aanwezigen aan te kijken. Er was geen ongerustheid in die ogen, integendeel zachtheid en tevredenheid was er in te lezen.
Tot het moment kwam dat ze niet weer werden geopend en hij daar onbeweeglijk lag zonder verdere ademhaling. Nu is hij gestorven, dachten zijn kinderen, de ziel heeft het lichaam achter zich gelaten.
Iemand stond op om het verplegend personeel te roepen en allen wachtten op de komst van de verdere ontwikkelingen in zo’n ziekenhuis. Zijn hand hadden ze losgelaten en op zijn borst gelegd.
Toen gebeurde het ineens, alsof even het licht weer aanging.
Hij slaakte een diepe zucht en opende de ogen met een blik van een kind, dat op schoolreisje gaat, gespannen en vol verwachting.
“Vlug,”zei hij,” waar is mijn trouwring?”
De jongste dochter haalde hem uit de lade van zijn kastje en schoof hem om zijn vinger.
Hij glimlachte en ‘holde naar de bus, bang dat die zonder hem zou vertrekken”