Vragen

Het is nog steeds augustus, maar buiten regeert al de herfst. Al vroeg dit jaar krijgen de bomen die kleuren geel en rood die bij een volgend seizoen horen. Het regent veel en vaak en je vraagt je af: wat moet je vandaag eens aantrekken om nog een beetje warmte van je kleding te kunnen krijgen. Zelfs je kat, met een dikke bontjas op het lijfje, ligt liever naast je op tafel wanneer je er zit te schrijven, zoals nu.

Je denkt aan warmte; aan een land waar je zo graag bent - wéér graag bent, nadat je het al zo'n 30 jaar 'vergeten' was. Oh, je weet: over een paar weken ben je er weer en zal opnieuw kunnen genieten van de warmte van de zon, van de mensen die je er hebt leren kennen, van die ene die iedere dag in je hoofd en in je hart woont en je vraagt je af: is het normaal dat de dagen nu zo heel erg langzaam voorbij lijken te gaan?

Je weet van het harde werken van die ene mens daar, je haat zijn bestaan als slaaf - want hoe moet je het anders noemen? Je weet niet hoe je die mens kunt steunen, anders dan aan hem te denken en te hopen dat hij niet - op een avond laat - inderdaad in slaap valt achter het stuur van zijn auto. Je weet dat er die afspraak is: un jour tu verras, maar je wilt nú nog zo graag in zijn armen liggen en je vraagt je af: hoe zal ik hem aantreffen, over die handvol weken?

Je steunt hem met de kleine gave die je hebt: je brandt je kaarsen voor hem en houdt je linker hand erboven tot de hitte ervan je pijn gaat doen. Je denkt: niet zo moe zijn vandaag lief, vind rust en slaap vannacht. Je vraagt je af: kan ik hem ermee bereiken, is het genoeg ... en de volgende dag vertelt hij je en je weet dat het wéér niet genoeg was wat je voor hem hebt kunnen doen. Je voelt de tranen op je wangen en weet dat je niet sterk genoeg voor hem bent. Je vraagt je af: wát kan ik meer doen ...

Vragen in een hoofd dat altijd heeft willen wéten.
Een hoofd dat altijd heeft kunnen denken.
Gedachten die meteen omgezet konden worden in daden
Tóen.

Nu zijn er vragen en het hoofd wil, maar kan niet weten;
het hoofd kan nog denken maar kan niets doen
Nú.

Je denkt aan die handen in de aarde... aan die vrouw die je vertelde wat er zal gaan gebeuren -- dingen die je graag wil weten en horen, maar ook de dingen die je niet wilt weten, en je vraagt je af:

zál het hém de vrijheid teruggeven - je gunt het hem zo
zál het jou de nieuwe uitdaging geven, een laatste - je wenst die zo

Op een donkere, natte en koude dag in augustus, wanneer jouw 3 kaarsen branden en je verlangen zó groot is en je vragen zo zwaar zijn dat je het uit je hoofd moet schrijven dan besef je - eens te meer - dat wat je eens schreef nog steeds geldt ..

would that the hand that wrote my destiny, had withered before it could allot my misery.