Een wereld van pijn

Ik kon het nog steeds niet geloven, het feit dat je hier naast me lag leek nog steeds een droom. Voorzichtig draaide ik me om naar de plaats waar jij lag. Je borstkas ging langzaam op en neer en al je imperfecties hadden nog nooit zo perfect geleken. Voor het eert viel het me op dat je ogen eerder groen dan blauw waren, dat je neus meebewoog als je praatte en dat je de meest verschrikkelijke huid had die ik ooit had gezien.
Nooit had ik gedacht dat iemand me zo gelukkig kon maken.

Een traan drupte op mijn kussen en vol verbazing voelde ik mijn ogen vollopen. Tranen stroomde lang mijn wangen en snel draaide ik mijn gezicht weg. Je legde een hand op mijn schouder, maar toen ik weigerde je aan te kijken besloot je voor een omhelzing te gaan. In het korte moment van veiligheid had ik de mogelijkheid mezelf meer te haten dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik haalde een keer diep adem en sprak mijn noodlot uit.
Die avond brak ik meer dan één hart.

De tranen stonden in je ogen toen je de deur opende. Voordat je wegging opende je, je mond om iets te zeggen, maar de woorden stokte in je keel. Zwijgend liep mij geluk de deur uit.

Nog meer tranen.
Ik begroef mijn hoofd in mijn kussen en nog steeds kon ik je ruiken, nog steeds zat je in mijn hoofd. Hoe kon ik toch zo stom geweest zijn?
Hoe moeilijk was het geweest om: ‘Ik hou van je ‘ te zeggen en lief te lachen. Waarom moest ik toch zo verdomde stom geweest zijn? Ik haatte mezelf er om, maar het zou kwaadaardig geweest zijn je bij me te houden, onmogelijk zelfs.
Als jij de dag was, was ik de nacht en als jij de zon was, was ik de maan. Maar hoe helderder de dag is, hoe donkerder de nacht lijkt en in jou licht leken zelfs mijn sterren niet te stralen.

Een manische lag ontsnapte mijn keel en grinnikend rolde ik mijn bed uit. Ik liep de badkamer op en draaide me om naar de grote spiegel. Je verdiende beter dan dit. Al wat naar me terugkeek waren imperfecties en imperfectie was al ik was. Mijn longen leken zich samen te knijpen en een stekende pijn verspreidde zich vanuit mijn borstkas. Ik greep mezelf vast aan de wasbak en probeerde mezelf weer in hand te krijgen.
Ik had alleen wat frisse lucht nodig, dat was alles.

Nog in gedachten verzonken stond ik boven aan het trappenhuis. Langzaam opende ik de deur en een sterrenhemel straalde me tegemoet. Maar zelfs de sterren leken vannacht minder te stralen. Langzaam liep ik naar de rand van het dak. Al zo lang ik me kon herinneren kwam ik hier om na te denken. Er was iets met de hoogte, de mensen leken zo klein, de straten zo mooi ! Ik was halverwege het dak toen mijn leven een Hollywoodfilm draai begon te maken. Voetstappen kwamen steeds dichterbij en ineens voelde ik vanachter twee armen, voor even verloor ik mezelf in jouw omhelzing. Zonder iets te zeggen leidde ik je naar de rand van het dak. Samen gingen we op de balustrade zitten, onze voeten vervaarlijk over de rand bungelend.

Je keek me recht aan met twee prachtig blauwe kijkers.
“Ik hou van je, ok en ik accepteer geen nee. Accepteer nou gewoon dat er mensen zijn die van je houden om je geven. Je moet jezelf niet zo….’
Voordat jij je gebazel af kon maken onderbrak ik je,
‘ik hou ook van jou’
Een kort moment van stille verbazing volgde. Tot mijn grote hilariteit kon ik je bijna zien denken.
Toen boog je jezelf naar voren en clueless als ik was had ik je intentie pas door toen jou lippen de mijne raakte. Een aangename tinteling verspreidde zich door mijn lichaam en vanbinnen leek ik warm te worden.

Mijn handen zette zich af en langzaam glee ik van de balustrade. Onze lippen kwamen los van elkaar en ik zag je ogen zich wijd opensperren. Met een hopeloze beweging probeerde je me nog vast te grijpen, maar je was te laat.
De wind suisde in mijn oren, maar nog kon ik je mijn naam horen schreeuwen.

Ik sloot mijn ogen en liet de wind mij dragen;

Nog nooit had ik me zo gelukkig gevoeld.