Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Pien Okkio

Het kind werd Pien genoemd maar eigenlijk heet ze Josefien. De familie heet ook niet Okkio, maar gewoon De Vries.

Vanaf het moment dat het meisje voor het eerst bewust de wereld inkeek, wisten de ouders, Henk en Inge, dat dit kind heel anders zou zijn dan haar broertje Flip. Uh, ja inderdaad, die jongen heet eigenlijk Philip.

Henk merkte het als eerste. Het zal die speciale band tussen vader en dochter wel geweest zijn, die speciale antenne die vaders met hun vrouwelijke telgen lijken te hebben, of moeders met hun zonen.
Hij zat met haar op schoot en keek vol liefde en trots naar het moois dat hij had helpen scheppen. Hij verslikte zich.
-Nou ja, Inge, moet je horen, ze gaf me een dikke knipoog en een grijns. Je had moeten zien hoe ze naar me keek. Zo ondeugend!
-Zal wel gas zijn geweest, zei de praktische moeder.
Toen dacht ze dat nog.

In de maanden die volgden werd moeder Inge ook wijzer. Dat hummeltje bleek vol streken. Kreeg ze de fles, dan lag ze als een blonde engel heel tevreden met de speen in haar mond. De fles werd niet leger. Inge probeerde de speen uit haar mond te trekken, maar de benige kaakjes hadden het latex zuigstuk zo stevig vast dat er geen druppel uit kon. Ze lag zo lekker op die schoot, vandaar.
-Pien?!
Los kwam de speen en Inge zag de oogjes twinkelen.
-Een boefje ben je, zei Inge, je wordt later vast toneelspeelster.
Een dikke knipoog was haar antwoord.

Piens liefste speeltje was Flip. Samen op de grond op een dikke deken, spelen met autootjes, blokken en poppetjes. Flip was 4 jaar, Pien 5 maanden. Alles wat Flip opbouwde of neerzette werd met een flikte trap van mollige beentjes overhoop geschopt. Alle speeltjes vlogen door de kamer en onder de kasten.
-Mam, ik wil niet meer met haar spelen. Ze schopt alles kapot. Ik denk dat ze voetballer zal worden wanneer ze groot is.
Pien lachte breed naar hem.

Voor zijn vijfde verjaardag kreeg Flip een puppy. Pien was nu een jaar oud en Flip was niet langer haar favoriet. Dat werd het hondje. Hij noemde het Noortje. Pien noemde hem 'Oortje' , want ze was vroeg met praten.
Het werd dolle pret in Huize De Vries. Puppy en meisje rollebollend over de vloer, Noortje piepend en keffend en Pien luid kraaiend. Boem! Daar ging een tafeltje om. De vaas bloemen die erop stond kapot op de vloer. Pien zat midden in de plas water en begon hard te huilen.
-Pien toch. Heb je pijn? Wie heeft dat gedaan?
-Oortje 'edaan.
-Foei Noortje, zei moeder Inge boos.
Pien gaf haar een brede glimlach.

Er ging van alles kapot. De krant werd verscheurd, bloempotten vielen van vensterbanken en moeder Inge kocht allang geen bloemen meer. Iedere keer kreeg het hondje de schuld: Oortje 'edaan mama. Flip was daar niet blij om.
-Mam, Noortje maak niet alles kapot hoor, Pien doet dat ook en ze jokt er steeds over.
De moeder woelde met haar hand door zijn krullen.
-Ja Flip, dat begreep ik na een tijdje ook. Ze moet nog veel leren.

Vader Henk zat op de rand van Flip's bed. Hij had een boekje in zijn hand.
Flio zag het plaatje en moest hard lachen.
-Wat een gek mannetje is dat en wat heeft-ie een lange neus.
Vader Henk vertelde hem van de speelgoedmaker die die pop had gemaakt omdat hij zo graag een zoontje wilde en dat een fee de pop levend toverde. Hij werd Pinokkio genoemd
-Maar die lange neus dan?
-Iedere keer wanneer hij jokte groeide er een stuk aan zijn neus.
De vader opende het boekje en begon te lezen. Flip lag doodstil in bed met zijn ogen dicht en een frons op zijn voorhoofd. De vader keer op.
-Vind je het geen mooi verhaal Flip?
-Uh, ja, maar papa, heten wij eigenlijk Okkio?
-Okkio? Wij heten De Vries. Jij bent Philip De Vries.
-Pien ook?
-Ja, onze Pien is Josefien De Vries.
-Ik wil nu gaan slapen pap.

De volgende morgen bij het ontbijt kijk Flip steeds naar Pien. Ze zat met een tevreden gezicht een boterham met hagelslag op te peuzelen. Flip at niet.
-Eet je boterham Flip, je moet zo naar school. Voel je je niet goed soms?
-Ik heb naar gedroomd en ik heb geen honger.
Ook 's middags en 's avonds had Flip geen honger. Hij bleef naar Pien kijken. Hij zag een beekje bleek.
Die avond kwam vader Henk met het boekje op Flip's bed zitten.
-Ik wil geen verhaaltje pap.
-Maar Pinokkio is een mooi verhaal Flip, daar kunnen kinderen nog wat van leren.
-IK WIL GEEN VERHAALTJE, riep Flip en begon te huilen.
Vader Henk trok zijn zoon op schoot.
-Vertel me dan maar eens wat er aan de hand is jongen.
-Het is Pien, zij is Pien Okkio want ze jokt altijd en ik w-w-wil g-g-geen z-z-usje m-m-met een l-l-lange n-n-neus.
-Flip, lieve jongen, Pinokkio is een verhaaltje. Dat is niet echt gebeurd. In verhaaltjes kan je alles zo schrijven alsóf het echt is. Pien jokt vaak ja, maar haar neusje zal er heus niet lang door worden.
-Eérlijk pap?
-Eerlijk jongen.
-Ga jij Pien dit verhaaltje voorlezen wanneer ze groter is?
-Ik denk het wel Flip.
-Ja hè, daar kan ze veel van leren. Dat ze niet zo moet jokken omdat ze anders een lange neus krijgt.

Flip sliep die nacht heerlijk. Bij het ontbijt keek hij even naar Pien, die naar hem lachte en haar vier nieuwe tandjes liet zien. Flip gaf haar een dikke knipoog en at drie boterhammen.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

22-03-2016

Over dit verhaal

Kinderen mogen niet jokken, maar ze doen het wel.

Geef uw waardering

Er is 14 keer gestemd.

Social Media

Tags

Jokken

Reacties op ‘Pien Okkio’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd