honden leven (deel8)

een honden leven(deel 8)
Haar vriendin wil natuurlijk ook haar vertelling doen. Onze jongste reu, prachtig gebouwd maar een maatje te groot volgens de rasstandaard, bleef altijd in onze ogen.
Onze oudste reu Bjelo was duidelijk het hoofd van de roedel. Zowel thuis als voor de hondenkar. Rustig, stabiel.
Passeerde hij een luid brullende herdershond, die vond dat hij niet alleen zijn eigen erf maar ook het openbare fietspad moest bewaken, dan gingen de fraai gevormde oortjes omhoog. Zijn vossenstaart vormde een nog prachtiger boog en zijn ogen keken pal langs de herder, die bij zoveel statie zijn gebrul maar inslikte. Aftrap herder.
Bjelo nam destijds ook de opvoeding van Dazzle ter hand.
Nou ja, ter poot. Kon Dazzle maar geen einde vinden aan zijn stoeipartijen; op zeker moment legde Bjelo zijn poot of kop over hem heen. Einde stoeipartij en Dazzle legde zich er letterlijk en figuurlijk bij neer. Ook later bleef hij dikke maatjes met zijn ‘hondenbaas’.
Inmiddels is onze oudste reu er niet meer. Kennelijk had Dazzle geen enkel verlangen om zijn taak over te nemen en dus bleef hij onze jongste ‘knuffelbeer’. En niet geheel ten onrechte, want o, wat kan hij zielig doen als hij alleen maar denkt dat iets onaangenaam kan zijn. Fietstuigje aan? Staart tussen de poten en een piep. Watje, denken we dan.
Sinds kort haalt Dazzle samen met mijn man bij de buren een huskydametje van negen maanden op, die mag meelopen.
Ze komt ook weleens bij ons over de vloer. En wat zien wij tot onze verrassing? Als de kleine dame maar niet kan ophouden met stoeien en lastig vallen, dan is daar die corrigerende poot of hap. Van Dazzle. En ze accepteert het.
Als ze teruggebracht wordt zijn daar haar overige honden-huisgenoten, waaronder een felle druktemaker. Op eigen terrein altijd luid blaffend, uitdagend, proberend om even te ‘macho-en’ en een knauw te geven.
En wat doet Dazzle? Hij negeert hem. Althans in eerste instantie. Wordt het hem te gek, dan volgt er een corrigerende hap, waarna druktemaker zich piepend (overigens zonder letsel) uit de voeten maakt.
En dan ontmoeten we tijdens de wandeling die volkomen verknipte Dobermann Pincher, die met opgetrokken bovenlip en blikkerende tanden, steigerend als een paard aan zijn riem staat te rukken.
Dazzle staat stil. Trots, oortjes omhoog, staart in een fraaie boog, kijkt hij pal làngs de Dobermann en geeft geen kik.
De Dobermann aarzelt en vraagt zich waarschijnlijk af of hij überhaupt wel gehoord en gezien wordt.
Mijn man en ik kijken elkaar aan. Onze jongste, toch volwassener dan wij ooit dachten. Van benjamin naar aartsvader.
Nou mag dat ook wel, hij is inmiddels dertien jaar!