Griep

GRIEP!



Griep… elk jaar gaan er wereldwijd duizenden mensen aan dood. Bejaarden, kleine kinderen of gewoon mensen met een verminderde weerstand. De mensheid is er min of meer aan gewend geraakt. Het hoort er gewoon bij en er wordt in de regel ook niet al te veel aandacht aan geschonken, behalve met varianten zoals de vogelgriep of de Mexicaanse griep. Dan is alles opeens in rep en roer en de kranten en het nieuws staan er dan vol van. Meestal loopt het met een sisser af en de mensheid kan daarna weer gewoon doodgaan aan de gewone griep en iedereen is weer gerust gesteld.
Dit verhaal gaat echter over een griepvariant die de mensheid niet voor mogelijk had gehouden. Maar laten we bij het begin beginnen!

Ben was een jongeman vol levenslust. Het was november 2024 en Ben voelde zich niet lekker en zodoende meldde hij zich ziek op zijn werk. Hij ging weer terug naar bed en ook al had hij geen koorts voelde hij zich knap beroerd. Al zijn ledematen deden pijn en voelden stijf aan. Hij slikte nog wat paracetamol, zette de radio aan om hem wat gezelschap te houden en dompelde weer in slaap.
Uren later werd hij wakker van de pijn in zijn lichaam die nu vele malen erger was dan voorheen. Moeizaam draaide hij zich op zijn zij om zijn mobiele telefoon te kunnen pakken en zelfs het kiezen van het nummer van de dokter ging hem niet makkelijk af. Hij werd in de wacht gezet en na geruime tijd kreeg hij eindelijk de assistente aan de lijn die hem vertelde dat het wel even kon duren. De dokter had het heel erg druk en hij was niet de enige met griep. Ben probeerde nog uit te leggen dat dit veel erger was dan de gewone griep en dat hij bang was dat hij iets anders onder de leden had, iets ernstiger dan de griep en dat hij zich heel ongerust over maakte. De assistente verzekerde hem wederom dat hij echt niet de enige was met deze klachten en adviseerde hem om wat pijnstillers te nemen en dat er helaas niets anders op zat dan op zijn beurt te wachten. De dokter zou zo snel mogelijk komen en met dit advies werd de verbinding verbroken.
Ben vervloekte de assistente en haar advies. Hij was niet meer in staat om uit bed te gaan en pijnstillers te slikken. Het leek wel of hij met de minuut stijver werd, en hulpeloos zakte hij terug in bed. Gelukkig stond de radio aan, want dat was nog het enige contact met de buitenwereld, aangezien hij zich niet meer in staat achtte om zijn telefoon te hanteren.
De rest van de avond en de hele nacht heeft hij liggen wachten op de dokter, die niet kwam. De pijn en stijfheid waren intussen ondraaglijk geworden en huilend wachtte en hoopte hij dat iemand naar hem zou komen kijken.
Hij had geen idee welke virus, bacterie of ziekte hij opgelopen had, maar hij was in ieder geval niet de enige als hij de radio moest geloven. Reguliere uitzendingen werden onderbroken door extra nieuwsbulletins, die van een epidemie berichtten die snel om zich heen greep. Het was een schrale troost voor Ben die intussen geen vin meer kon verroeren. De dag werd avond en tenslotte weer nacht, terwijl de immense pijn hem bijna tot waanzin dreef en met de volgende ochtend kwam de volgende schrik.
Ben hoopte dat zijn ogen hem parten speelden, maar zoals het er nu uitzag had zijn witte huid plaatsgemaakt voor een lichtblauwe tint. Ben wilde gillen, schreeuwen om hulp, maar aangezien zijn lippen niet meer van elkaar kwamen, was alleen een licht gemompel het resultaat.
Twee volle dagen moest Ben zo zijn lot ondergaan, vóór hij eindelijk wat geluid bij zijn voordeur hoorde. Er werd gebeld, geklopt en geroepen. Zijn naam werd geroepen en Ben herkende de stem van zijn beste vriend Jan. Eindelijk was er iemand gekomen om naar hem te kijken. Eindelijk zou hij gevonden worden en eindelijk zou hij geholpen worden, en tussen al die pijn voelde Ben weer een sprankje hoop en vreugde. Hij hoorde hoe zijn buitendeur ingetrapt werd en voetstappen zijn slaapkamer naderden. De deur ging open en Jan stapte de slaapkamer binnen. Hij naderde het bed, trok de deken van hem af en met afschuw in zijn ogen schreeuwde hij “jij hebt het ook…JIJ hebt het ook!” en haast hysterisch verliet hij het pand.
Ben had nu alle hoop laten varen en sterven was voor hem een welkome optie geworden. Nu de deken van hem af was gehaald zag hij dat zijn hele lichaam een paarsblauwe kleur had gekregen. Zijn teen en vingernagels waren zwart van kleur en hij was zwaar vermagert. Hij besefte nu dat als de ziekte hem niet zou doden, hem in ieder geval uitdroging en of de hongerdood zou wachten. Tranen rolden over zijn ingevallen wangen terwijl hij probeerde zich op de radio te concentreren. Wat hij te horen kreeg stelde hem alles behalve gerust.
Het scheen dat de epidemie wereldwijd in opmars was en de ziekte ongelofelijke vormen had aangenomen. De nieuwslezer berichtte van gevallen die tot op het bot vermagert waren maar desondanks nog steeds in leven waren. Het virus hield alle belangrijke delen intact. Hart, lever, nieren, milt, longen, hersenen etc. bleven wonderbaarlijk intact, terwijl de rest van het lichaam afstierf. De medische wereld stond voor een raadsel en wist zich geen raad. Dagenlang luisterde Ben naar de radio. Alle reguliere uitzendingen waren komen te vervallen voor het nieuws, 24 uur per dag.

Dagen, weken lag Ben nu al naar zijn eigen verval te kijken. Zijn ingewanden lagen intussen al open en bloot en een penetrante lijkengeur vulde de kamer. Buiten werd het ook steeds stiller. Terwijl hij vroeger altijd auto’s, trams en mensen kon horen, was er nu alleen nog maar doodse stilte. Al die tijd had hij naar de gruwelverhalen op de radio geluisterd, tot de nieuwslezer de allerlaatste uitzending aankondigde en tenslotte plaats maakte voor een monotone ruis. Ben kon alleen nog maar voor zich uit staren, totdat uiteindelijk ook zijn ogen begonnen te rotten en hij gedompeld werd in een wereld van duisternis en pijn!


Jong, oud, arm, rijk…iedereen werd getroffen door deze ziekte en zo werd de mensheid gedoemd…tot een onsterfelijke dood!




Grim Reaper