Henkie

Henkie,

Ze hadden een zoontje met een vreselijk grote bek en verwend tot in zijn merg, Henkie.
Broertjes en zusjes had hij niet, dus, lekker alleen eiste hij elke seconde van de dag, en dikwijls ook van de nachts, de aandacht op.
Niet alleen van zijn ouders, die als hysterische butlers hun uiterste best deden het ettertje in werkelijk alles zijn zinnetje te geven, maar ook de andere campingbewoners moesten aan zijn dwingelandij geloven.
Daar komt nog bij, dat hij niet leuk was om te zien, met zijn rossige sluike haar, zijn bolle besproete wangen en zijn brutale blauwe oogjes.
En steeds als hij iemand boos had gemaakt, dan verscheen er een uitdagend en provocerend glimlachje op zijn dunne lippen, wat de mensen het gevoel gaf, dat hij hun boosheid juist leuk vond.
Onze kinderen waren al heel snel op hem uitgekeken. Wat ze ook aan speelgoed toonden of aan kunstjes lieten zien, hij had altijd mooier, kon beter en wist veel meer.
Nu kan ik van mezelf zeggen, dat ik best wel een kindervriend ben, maar deze knaap maakte het me toch wel erg moeilijk om kindvriendelijk te blijven.
Op een stralende morgen, we lagen net heerlijk op het strandje te zonnen, speelden de kinderen op een vlot in een met kroos vol gegroeide vijver.
Vanuit de verte klonk een stem:" Ga d'r af, ik wil d'r op!"
De kinderen keken op en zagen Henkie, hengel in de hand, aan komen rennen.
"Nee!" riep mijn zoon terug," nou zijn wij d'r op!"
"O ja?" dreigde Henkie," je sodemietert d'r af of ik haal m'n vader!"
Zijn vader was een boom van een kerel, die demonteur was van zijn vak, beter bekend als 'sloper', een niet onvriendelijk mens, die eerder verlegen dan agressief was.
Maar als het om Henkie ging, sloofde hij zich uit om alle opdrachten van het tirannetje zo snel mogelijk uit te voeren.
"Mij best," zei mijn zoon," haal je vader maar, de mijne zit daar."
Hij wees in onze richting en ik veerde geprikt op, want ik zat niet te wachten op een confrontatie met de een man van het demontagebedrijf.
Maar Henkie was al weg om even later terug te keren aan de hand van zijn vader.
"He jongens," commandeerde hij," laat Henkie d'r ook eens op."
Het vlot dreef zo'n twee meter uit het riet en de kinderen waren bezig handen vol kroos uit het water te halen in opdracht van de beheerder, die bang was, dat er te weinig zuurstof in het water zou komen, wat weer schadelijk was voor de visstand in het plasje.
"Straks," zei mijn zoontje en ik voelde me verstrakken, want dit betekende een verharding van de standpunten.
"Geef mij je hengel eens, Henkie," zei de vader.
Hij zetten het driedelige bamboestokje in elkaar en probeerde daarmee het vlot naar de kant te trekken.
Mijn zoontje peddelde met de handen het vlot nog verder uit de wal tot grote woede van Henkie's pa.
Onder het roepen van een luide vloek sloeg hij de hengel op de handen van mijn zoon, die geschrokken door zoveel vijandschap van zo'n grote kerel, het ogenblikkelijk op een blèren zette. Nu is de maat vol, dacht ik, en ik stoof erop af.
Henkie's pa kreeg van mij een duw tegen zijn rug, terwijl ik riep:" Kun je wel, grote lummel!"
Maar door het duwtje in de rug raakte het grote sloperslichaam uit balans.
Met potsierlijk zwaaiende armen probeerde hij nog in zijn val de handen aan het vlot te klampen, maar miste dat op een haar.
Met een luide paniekschreeuw en een nog veel luidere plons kletterde hij in het water. Nou was die vijver niet zo diep, maar wel zeer modderig.
De grote sloperskop kwam met wijde angstogen bekroosd weer boven, wild maaiend en spattend met de armen.
Henkie was weggerend en stond op veilige afstand toe te kijken.
"Help!!" schreeuwde de man," ik kan niet zwemmen!!!"
Op die kreet vlogen mijn zoon en dochter, beide echte waterratten, het vlot af en het water in. Ze grepen hem ieder bij een arm en sjorden hem naar de kant. Gedrieën sleurden we hem op het droge.
Vele campingbewoners en dagrecreanten hadden het tafereel gadegeslagen en bedienden ons met luid-lachende gezichten van een klaterend applaus.
"Jongens!" riep ik extra hard," jullie hebben Henkie's vader gered!"
Allerlei mensen vielen me juichend bij. Ik was blij, dat er veel toeristen bij waren komen staan, want ik was niet gerust op de reactie van de man.
De demonteur bloosde onder zijn kroos en beende, onder het uiten van creatieve verwensingen, met grote stappen weg.
Toen gebeurde er iets wat niemand verwacht had.
Op het moment, dat pa bij Henkie kwam, haalde hij uit en verkocht zijn zoon een soejang tegen de oren, dat hij ervan suizebolde, onder het roepen van: :Jij ook met je rothengel!!"
Opnieuw klonk er enig handgeklap van enkele vakantiegangers.
Het jong was zo verrast, dat hij alleen maar ongelovig kijken kon.
Voor Pa genoeg reden om met de voet uit te halen voor een eclatante trap. Maar die miste doel, want met grote sprongen en onder het gillen van:"Mama, mama, help!!!!" was Henkie weggevlogen.
Moeder kwam op zo'n snelheid aangerend, dat ze waarschijnlijk een wereldrecord had kunnen vestigen.
Ze greep Henkie beet en keek in de richting van zijn panisch wijzende arm.
Toen ontwaarde ze haar man, die boos-benend in haar richting kwam. De kop bedekt met kroos en slierten waterplanten op de schouders.
De schrik op haar gezicht maakte plaats voor verbazing om vervolgens over te gaan in een steeds luider wordende lach, zo schaterend, zo aanstekelijk en zo welluidend, dat er niemand was, die zijn eigen lachen nog wenste te verbergen.
Haar man spreidde zijn armen ten hemel en gooide het hoofd in de nek.
Toen draaide hij zich om naar ons toe en maakte nogmaals hetzelfde gebaar.
Gewild of niet, maar tenslotte wist ook hij niets anders te doen dan gegeneerd mee te lachen.
Alleen Henkie stond te blèren als een gekwetste kleuter.
We liepen naar hen toe, want het begon nu toch wel een beetje zielig te worden en gezamenlijk kwamen we bij hun caravan.
Mijn zoontje had de hengel uit het water gehaald en duwde die Henkie in de handen.
"Hij is nog heel," bromde hij.
"Dank je," zei Henkie timide.
Even later dronken we een flesje bier op hun terrasje en was de stemming opperbest. Henkie speelde heel zoet met onze kinderen een spelletje kaart in de voortent.
"Kijk die kinderen nou eens zoet spelen," zei ik,"dus het kan wel."
"Ja," zei de sloper," soms heb je als ouders een duwtje in de rug nodig."
En met een knipoog van zijn kant hieven we ons flesje bier.
"Proost," zei ik.