De Zwarte vrouw

De Negerin

Ach, U kent het wel, zo'n gemiddelde Hollandse zomer. Af en toe zon en af en toe een wolk, soms grijs en dan weer blauw. Echt zo'n dag van truitje aan en truitje uit
De kampeerders zaten of lagen landerig te wezen op hun terrasjes in of voor hun tenten en caravans. Ze lazen roddelblaadjes en andere onzin.
De gitarist, drie tenten verderop, probeerde een nieuw akkoord te vinden.
Er heerste een merkwaardig soort rust op de camping. Een rust van het soort, waarbij je je afvraagt: is dit vakantiegevoel of is dit dreigende verveling? Een dag, waarop je niets verwacht, waarop je niets onderneemt, een dag als één lange siësta.
Maar toen gebeurde het. Zomaar ineens, zonder dat iemand het gemerkt had.
Het leek wel een wonder.
Ineens stond ze daar midden op het pad. Niemand had haar zien aankomen, ze was daar eenvoudig, alsof ze uit de hemel was neergedaald.
Een fluorescerend roze bikinibroekje en daaronder de lange ranke zwarte benen.
Zo lang, slank en rank, dat er geen einde aan scheen te komen.
Kaarsrecht met een welhaast koninklijke uitstraling, zo stond ze daar.
De kampeerders lieten de tijdschriften zakken en staarden naar dit wonder van gekrulde gitzwarte lokken, die over een roze topje vielen. In haar grote zwart glanzende ogen waren dia's te zien van verre stranden, azuurblauw water, wuivende palmbomen en vooral broeierige hitte.
De hele camping veranderde op slag.
De zon scheen heter te worden en de wolken kleurden roze als de bikini.
Vrouwen begonnen onrustig heen en weer te scharrelen en hielden haar waakzaam in de gaten.
Mannen moesten plotseling naar het toilet of gingen een krantje kopen, om maar even dicht langs dit mirakel van menselijke schoonheid te kunnen gaan, haar geur op te snuiven en die in het geheugen te griffen voor later, als ze met hun ogen dicht dit beeld weer probeerden op te roepen. Vanuit hun ooghoeken probeerden ze zich een beeld te vormen van wat er schuil ging achter dat spaarzame roze.
Maar echt rechtstreeks kijken durfden ze niet.
De meeste gebruinde vrouwen verbleekten van achterdocht en jaloezie.
Weg was de landerige rust van voorheen.
Bloeddrukken stegen en harten klopten sneller.
"Als je toch naar de plee moet, neem dan meteen het afwasteiltje maar even mee," snibde een vrouw tegen haar man en duwde hem tegelijkertijd het groenplastic afwasbakje in handen.
Maar hij kon het nog wel 'effe ophouwe', zei hij.
Toen zette ze zich in beweging met een gratie en een elegance van ongekende intensiteit. Ze leek wel zwevend te dansen.
Alle ogen volgen haar.
Waar ging ze heen? Wat ging ze doen?
Misschien wel naar het strand. Sommige mannen begonnen hun hengels te verzamelen en wilde een goed plaatsje gaan zoeken aan de waterkant, voor het geval dat.
Ze keek niemand aan, maar gleed voorwaarts. Ze schreed.
"Zeker een van het asielzoekerscentrum". zei de man met onvaste stem, het teiltje nog in zijn handen, om zijn vrouw te kalmeren.
"Ja, die hebben het goed van onze centen." zuchtte zijn buurman met rode wangen.
Alsof ze alles had gehoord, stond ze ineens stil en draaide zich langzaam om.
Het teiltje slikte tweemaal.
Haar ogen speurden naar de mannen.
Toen zweefde ze langzaam op hen af en de afwasman schoot de voortent in om plotseling iets te zoeken of zo.
Zijn vrouw posteerde zich voor de voortent en sloeg de volle witte armen stijf over elkaar, stak haar kin in de lucht en schraapte luid haar keel.
Als een indianenhoofdman stond ze voor haar wigwam, terwijl de man
zich met het teiltje verborg in de voortent.
"Mag ik U wat vragen?" vroeg ze vriendelijk in perfect Nederlands en met zo'n doordringende diepe stem, dat je het er warm van kreeg.
Alsof de klokken van Arnemuiden begonnen te zingen.
"Jawel," zei de vrouw onwillig.
"Ik zoek mijn zoontje Robin. Die zou hier ergens met een vriendje spelen
en dat vriendje heet Jan."
"Mijn zoontje heet Jan." zei de man van ernaast en kwam naar buiten naast de vrouw staan.
"Jantje!!" riep hij naar binnen," hoe heet dat gabbertje, dat bij je speelt?"
"Robin!" klonk een kinderstem
"Dat is mijn zoon." zei ze en het was of vlinders haar stem over de camping droegen.
"Hoe ken dat nou," zei de man," dat gabbertje is blank en u bent...eh.."
"Zwart? " vulde ze aan en ze lachte haar hagelwitte cocostanden bloot.
De man slikte wel driemaal achter elkaar.
Robin kwam aangehold.
"Mama!" riep hij en sprong haar in de armen..
Twee armpjes omknelden haar gracieuze hals.
Ze boog zich voorover naar de man, tot vlak bij zijn gezicht.
Hij rook haar parfum en dook onder in de poelen van haar ogen.
Zijn adamsappel danste de macarena, terwijl hij haar als gehypnotiseerd aanstaarde.
Ze keek hem diep en doordringend in de ogen, terwijl de man smolt als een waterijsje op heet asfalt en fluisterde als het ruisen van het gras:" Hij is geadopteerd, maar hij weet het zelf nog niet."