Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Hobbels op het bospad

Hobbels op het bospad

Het echtpaar liep rustig over het bospad, zachtjes keuvelend met elkaar. Wellicht spraken zij hun verbazing uit over het feit dat de bomen, gezien de tijd van het jaar, er nog zo mooi bij stonden. Ik zat een eindje verderop op een bankje, genietend van mijn sigaret en de stilte om mij heen.

Vlak voor mijn voeten schoot een eekhoorntje weg, zijn grappige oortjes gespitst. Ergens klopte een specht; misschien wel om binnen gelaten te worden na een ruzie met zijn vrouwtje, bedacht ik glimlachend. De ruisende bladeren, de geluiden van de bosbewoners en het zachte gekeuvel van het echtpaar, straalden rust en stilte uit. Een diepe melancholie overviel mij. Ik trapte mijn sigaret uit en drukte hem met de hak van mijn schoen diep in het zand; ik wilde voor geen goud brand veroorzaken in dit prachtige bos! Het echtpaar passeerde mij nu en hoewel de vrouw mij vriendelijk toeknikte, hoorde ik ineens aan haar stem dat het gesprek niet over de natuur ging.

‘’Nee Gerrit, zo gaat het niet langer.”
Nog geen vijf meter van mij vandaan hielden ze halt, ze stonden tegenover elkaar. De vrouw kruiste haar armen over haar boezem en groef haar hakken in het bospad en stond strijdlustig tegenover haar man. Nieuwsgierig wachtte ik op wat er komen ging.
“Ja, maar liefje, het is toch al over?”
De man haalde een hand door zijn dunne haar en keek wanhopig naar de hemel, alsof God hem even wilde helpen. Ik hoopte van niet, want de toon begon juist wat leuker te worden. In de stilte van het bos reikt het geluid verder.

Dus ik genoot met volle teugen en hoopte stiekem maar dat ik het gesprek kon blijven volgen. Bescheiden draaide ik mijn hoofd de andere kant op, wegkijkend van het stel maar mijn oren op scherp.
“Wie zegt mij, dat die toddebak jou met rust laat?” klonk het venijnig uit de mond van de vrouw.
‘’Het is over liefje, geloof me nou, we hebben niks meer met elkaar.”
Ah ja, het ging dus over vreemdgaan.

Als ze nou maar niet door zouden lopen, anders kon ik hier ook niet wijzer worden. Ze bleven staan, de vrouw keek schuin naar mij maar ik keek vol verbazing naar alles om mij heen, behalve naar die twee.
“Waarom bleef je gisteren dan zolang aan de telefoon met die trekletter?”

Ik begon de score te tellen, kon in ongevraagd een beetje scheidsrechteren. Een nul voor de dame. De man was nu aan zet.
“Weet ik het, trouwens, het was helemaal niet lang”, was de zwakke verdediging van de man.
“ O, stottert ze tegenwoordig, duurde het daarom zo lang aan de telefoon.”
Als de man hier geen goed antwoord op had, ja dan was het 2-0 voor de dame.

Plots werd de man ongeduldig en besloot nu ook zijn armen maar over zijn borst te slaan en ik zag twee kemphanen midden in dat bos. Wat zou het worden, 2-1?
“Nou moet je toch eens ophouden, ik krijg van jou de kans om het nog eens te proberen, je begint gelijk te zeiken over van alles en nog wat, kappen nou!” gebood de man.
Dat was een zwakke verdediging en ik wachtte vrolijk af.
“Als we het opnieuw gaan proberen, moet je ook stoppen met die ouwe teek niet meer te bellen.”
Drie nul dacht ik gelijk.
“Ouwe teek, nee alsof jij een zijderups bent!”
Oké, ik was sportief, ik gaf de man maar een puntje 3-1.
Het klonk niet echt overtuigend, maar vooruit het ging hier niet om de beker, maar ik denk dat het hier om een lang huwelijk ging.

En zo te zien waren beiden al in de meno en penopauze gearriveerd. Op dat moment vond ik het tijd voor mezelf om van het bankje te stappen en huiswaarts te gaan. Beiden keken naar mij terwijl ik opstond. En ik kon het niet laten terwijl ik langs hen liep en vriendelijk klinkend zei: ”Weet wat je hebt, laat wat je pakt en geniet beiden van een goede oude dag.”

Ik vond het wel wijs klinken, maar versnelde toch mijn pas. Stel je voor dat ik een knal voor mijn kanis kreeg wegens mijn bemoeienis met die twee.
Een tiental meters verder keek ik nog even achterom en zag tot mijn vreugde dat die twee heerlijk stonden te knuffelen. Laat ik maar geloven dat zij beiden mijn wijze woorden ter harte hadden genomen. Wie weet had ik ze zelf nodig in de toekomst...

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Leny Kruis

Geplaatst op

14-02-2015

Over dit verhaal

Ik zat niet echt op het bankje hoor.

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Afluisteren Echtpaar Ruzie Scoren

Reacties op ‘Hobbels op het bospad ’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd