Het verval van de Teten

In de tijd dat Breda nog niet bestond, maakten de Teten in de bossen die daar toen al wel waren de omgeving onveilig door iedere onverlaat die zo dom was om in de buurt te komen, te overvallen, uit te schudden of nog ergere dingen aan te doen wanneer het aan medewerking ontbrak. De Teten werden terecht gevreesd, er is zelfs nooit een kroniekschrijver zo driest geweest om ter plekke onderzoek te doen naar het reilen en zeilen van deze sibbe.
Toch zijn ze niet geheel vergeten, want op een van mijn fietstochten zocht ik een bankje om mijn boterham op te eten en op dat bankje zat reeds een heel oud mannetje, zo op het oog ruim 100+. Ik vroeg of hij geen bezwaar had dat ik naast hem kwam zitten om mijn middagmaaltje te nuttigen. Met een onverwacht heldere stem zei hij geen enkel bezwaar te hebben, in tegendeel verzekerde hij mij en zo zat ik daar, voor mij, een grote, niet al te oude kerk, achter mij een oude kerkhofmuur en naast mij een nog ouder mannetje.

Ik begon aan mijn boterham met kaas en omdat een mens toch iets moet zeggen zei ik na enige happen te hebben verwerkt: 'Ja'. Het bleef enige tijd stil, kennelijk de noodzakelijke bedenk tijd waarna hij zei: 'Ja, ja', duidelijk het begin van een typisch oude mannen gesprek, al scheelden wij misschien wel dertig jaar.
Even later vervolgde hij met, 'Ja, vroeger was het hier wel anders' en zo begon ons gesprek of eerlijk gezegd zijn verhaal.

Ik ben, zo zei hij, nog een echte oude Teet, de laatste, voegde hij er aan toe. Hij bemerkte mijn onwetendheid en voer voort met wat ik hier samenvat.
De Teten, aldus deze oude Teet, woonden daar in dat dorp al minstens een paar duizend jaar, zeker al voor de Romeinen, die volgens zijn grootvader door diens grootvader, de nieuwlichters werden genoemd, een stelletje ijzeren heinen riep die voortdurend en duidde ze met nog andere eretitels aan en die ouden vertelden dan hoe hun voorouders die indringers te slim af waren geweest en ook later werden de Franken, de Papen en die stijve Calvinisten, allemaal door de oude Teten te grazen genomen.
Hij boog zich naar mij toe en zei dat ze daar in dat dorp dachten dat er zoveel verzetsstrijders hadden gezeten toen de jongens van AH hier op visite waren, maar dat was niet zo, het waren de laatste Teten geweest die gewoon hun traditioneel handwerk weer hadden opgevat en hij zei: 'Weet je wat daar het handwerk aan was?' en hij boog zich nog dichter naar mij toe en liet zijn hand zien. Ik zag veel rimpels die met elkaar een hand vormden en een ring. Wat mij betreft niet meer dan een goedkope trouwring, maar hij draaide zijn hand om en toen zag ik daar aan de binnenkant een intens blinkend groen edelsteentje zitten, mooi ingelegd in een kleine gouden zetting. Hij keerde zijn hand weer vlug om en keek verrassend snel om zich heen. Weet wat dat is, fluisterde hij zacht en keek weer naar links en rechts en zei: Een Teetsche verdwijnnring, snap je'.

Eerlijk gezegd snapte ik daar niets van, stak het laatste stukje brood in mijn mond en kauwde aandachtig en keek na enige ogenblikken naar het oude baasje. Weg!, nergens meer te zien.
Links langs de muur niet, hij had links naast me gezeten, rechts niet, ook niet aan de overkant waar die kerk stond, dan had ik hem trouwens ook moeten zien. Een stokoud mannetje die met geen rollator vooruit leek te kunnen komen. Ik keek zelfs over de kerkhofmuur, die is niet al te hoog, geen oude Teet maar wel een verweerde grafsteen, 'Hier rust Egidius Widukind Teet, 1847 - 1947'.
Even later fietste ik langs het bord 'tot ziens in Teteringen'.

Guido van Geel