De Kapitein in het zand

Misschien weten sommige lezers van dit verhaal wat een mierenleeuw is, maar voor die andere lezers die dat niet weten, vertel ik het maar even. Een mierenleeuw is een insect dat enkele jaren als larve in het zand leeft. Onderin een trechtervormig kuiltje, alleen met zijn kaken steekt hij of zij uit het zand. Als er een mier zo dom is om over de rand van dat kuiltje te kijken of nog dommer er gewoon in loopt dan gooit die mierenleeuw een hap zand naar haar kop (die mieren zijn altijd werksters vandaar) er ontstaat dan een kleine lawine en zo raakt die arme werkster in de kaken van die leeuw. Uiteindelijk verpopt de larve zich en komt er naar verloop van tijd een volwassen insect tevoorschijn en dat is maar een doetje, een vegetarische juffer die bijna alleen aan seks denkt.
Zo nu weet iedereen het, dit als inleiding.

Tussen Dorst en Teteringen ligt een oefenterrein voor de kadetten van de Nederlandse strijdkrachten of van het ministerie van Oorlog of hoe je het ook noemen wilt, het heet zeer toepasselijk het Kadettenkamp. Daar is het waar al sinds onheugelijke tijden niet zeewaardige adelborsten leren wat zandhappen is.
Ooit heerste daar Capitein Zand die gewoon sergeant was, hij liet daar de vechtlustige bloem der natie tijgeren, kruipen, sluipen en afzien tot en met zwaar peigeren of nog erger.
Mannen maakte hij, mannen van Stavast, van Jan de Wit, van Jan Pieterzoon Coen en van andere vermetele vaderlanders om een wereld mee te veroveren, en dat deden ze in die tijd nog. (Zeur niet achteraf dat die lui niet deugden, want als je de hele geschiedenis de maat neemt met de waan van de dag van vandaag dan heeft er nooit iets gedeugd. Bedenk wel dat de jeugd 'van tegenwoordig' generatie op generatie verwildert en niet deugen wil. Dan kun je nagaan wat er aan ons deugt, amen.)
Dit gezegd zijnde, tegenwoordig laten wandelaars daar hun hondje uit, als de blafkees bij gelegenheid eens verder mag dan een blokje om. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te melden dat af en toe daar nog wel eens een stukje getijgerd wordt door de doetjes van de K.M.A. die tegenwoordig van plan zijn aan de knoppen van het geweld te zitten. Je ziet dan een stukje zand van ongeveer vijf bij acht meter onregelmatig verstoord, wat duidt op enig kruipwerk.
In de tijd van de Capitain was dat anders toen was dat minstens honderdtachtig meter lang, maar ook Capi's zijn niet onsterfelijk en zo kwam de dag dat hij was verscheiden. De kadetten moesten het doen zonder zijn gebulder en je weet waar geen dwang is, ligt de vadsigheid op de loer.
Maar toch niet helemaal want wat bleek, er zat iets in het zand. ze noemde dat 'de geest van de Capitein'. Steeds als iemand te hoog ging bij het tijgeren dan gooide iets of iemand een hap zand naar de slabak en riep iedereen meteen luid 'De Kapitein'. Zo bleef de Capiteeijn nog jaren leven en liet hij zich gelden maar alles slijt en de zandhazen doen maar wat tegenwoordig en er wordt ook niet meer met zand gegooid, ze vinden het niet meer van deze tijd, zoals ze dat zo vreselijk zeggen.
Misschien is de kadettenleeuw uiteindelijk uitgevlogen.

Guido van Geel