het meisje dat haar mate vond

Het is avond en ik loop door het bos. Dat is misschien niet de beste combinatie zou je denken. Het is misschien ook wel eng, maar ik hou ook van het bos. Ik had nu gewoon even rust nodig. Dit was mijn enige optie. Het was gister mijn zeventiende verjaardag, maar ik vierde het vandaag. Het was leuk, maar ook enorm druk. Ik was op een gegeven moment maar naar mijn kamer gegaan en was gaan lezen. Over weerwolven natuurlijk. Ik hou echt van weerwolven. Ik hoop stiekem ook dat ik een mate heb, maar aangezien ik een mens ben is die kans erg klein. Ik loop wat verder. Ik voel dat er iemand naar me kijkt, maar ik zie niemand. Ik haal mijn schouders op. Het zal wel. Ik hoor een tak breken. Ik verschrikt om me heen. Ik weet bijna zeker dat ik dat niet was. Nog steeds zie ik niemand. Mijn ademhaling versnelt. "Wie is daar?" vraag ik. De paniek in mijn stem moet duidelijk hoorbaar zijn. Ik zie iets bewegen, een gedaante die erg lijkt op een mens. De gedaante komt op me af. Ik loop achteruit. Met mijn rug bots ik tegen een boom aan. Ik vloek zachtjes. Stom bos dan ook met die bomen. De gedaante komt nog meer naar mij toe. Het licht van de maan komt net op dat moment door de wolken heen en schijnt op zijn gezicht. Het is een jongen. Hij is knap. Erg knap. Achter me hoor ik een geluid. Ik schrik me de pleuris en draai me snel om. Wat was dat? Een wolf komt op me af gelopen. Ik schrik en loop richting de jongen toe. De wolf gromt luid. De jongen gromt terug. Wat is hier aan de hand. Ik hoor iets en op de plaats waar net nog de wolf stond staat nu een jongen. Weerwolven! Ik ben aan de ene kant enthousiast maar aan de andere kant ook weer bang. Ik probeer weg te lopen, maar dan hoor ik iets wat ik al mijn hele leven heb willen horen.

Ik wordt wakker. Ik kijk om me heen. Ik ben niet thuis. Dit is niet mijn kamer. Ik hoor iemand aankomen. Ik sluit snel mijn ogen. Niet veel later gaat de deur open. "Doe je ogen maar open hoor. Ik kan aan je ademhaling horen dat je wakker bent." Ik doe mijn ogen open. Ik zie een jongen bij de deur staan ik kijk hem verward aan. Wie is dat? Er glijdt een flits van teleurstelling over het gezicht van de jongen. Wat is er toch aan de hand?
"Wie ben jij?" vraag ik. "Waarom ben ik hier?"
"Ik ben Ethan. Weet je echt niet meer wat er gisteravond is gebeurt?"
Ik schud mijn hoofd. "Ik weet alleen dat ik ben wezen wandelen in het bos.”
Ethan knikt. "Ik rook jouw geur en ging naar je toe. Toen stond je daar met die andere jongen. Ik kon zien dat hij geen goede bedoelingen had. Ik heb hem weg gejaagd. Jij bent toen je bewustzijn verloren dus bracht ik je hier heen."
Ik kijk Ethan met open mond aan. "Jij bent de weerwolf? Jij bent mijn mate?"