Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Anna's Brein

De kamer is niet groot en ook niet gezellig. Erin staat een bed met apparatuur aan de ene kant en een nachtkastje aan de andere. Twee ongemakkelijke stoelen aan weerszijden van het bed. Ik ben niet graag in dit vertrek, maar weggaan is geen optie, niet zolang Anna in dat bed ligt. De mensen die hier binnenkomen zien er allemaal hetzelfde uit, gekleed in een witte overall, een soort douchemuts op het hoofd en een mondkapje voor. Ach, in de loop van deze maanden ben ik ze toch gaan herkennen. Hoeveel maanden? Ik weet het precies: drie maanden én vijf dagen. Straks komt de moeder om Anna voor te lezen. Ik vroeg eens aan Anna of ze dat prettig vond. Ze was er onverschillig onder, zei dat moeder uit boeken voorleest die zijzelf leuk vindt. Ze luistert ook vaak niet. Luisteren was nooit haar sterkste kant. Ergens voor vechten ook niet.

De moeder komt, borstelt het gouden krulhaar van Anna dat uitgewaaierd over het kussen ligt. "Ze ligt er mooi bij'', zei eens iemand en de moeder werd pisgiftig.
'Zo praat je over een dode, in een kist. Mijn Anna lééft. Ze ademt zelf, dus ze leeft.'
Het boek wordt uit een gesealde plastic zak gepakt. Ik zie dat het nog steeds hetzelfde boek is. Al drie maanden wordt Anna uit dat boek voorgelezen. Nog een paar maanden en de moeder kan het boek uit haar hoofd opzeggen. Ik merk dat Anna niet luistert, ik luister dus ook niet.

Wij waren hier nog maar pas, toen Anna vroeg:
'Waarom ben je altijd hier? Iedereen blijft maar even en gaat dan weg. Ik weet dat jij hier altijd bent en alles ziet. Waarom doe je dat? Ben je familie?'
Ik aarzelde even, bezorgd dat mijn antwoord haar zou laten schrikken.
'Ja, in zekere zin ben ik familie. Ik sta dichter bij jou dan je vader en je moeder. Ik ben jij, Anna, ik ben dat stukje van jouw brein dat niet slaapt.'
De monitor naast het bed liet een heftige reactie zien. Meteen kwam een wit persoon binnen. Ah, de nachtzuster met het brede achterste. Die was de eerste die ik leerde kennen. Ze checkte het infuus en keek naar het beeldscherm dat weer het normale patroon liet zien.
'Ik wilde je niet laten schrikken,' zei ik.
'Is goed. Maar ...'
'Je begrijpt het niet zo goed.'
'Nee.'
'Wel, ik was al een deel van jou toen je nog niet eens geboren was. Ik ken je zoals jij jezelf kent en weet alles van wat je ooit gedaan hebt. Alleen die dingen die jij vergeten bent weet ik ook niet.'
'Ook over mijn vriendjes?'
'Ja, over alle vier en ook over Mike, je verloofde.'
'Ik heb een verloofde?'
'Je was met hem op vakantie in Zwitserland, skiën. Jullie waren van plan in het voorjaar te trouwen.'
'Dat is vreemd, ik herinner het mij helemaal niet. Hoe kan jij dat dan weten?'
'Ik ben geen dokter, maar ik geloof dat men dat een trauma noemt. Je herinnert je veel maar niet die laatste dagen, of weken. Je had een ernstig ongeluk. Mijn ik herinnert het zich nog wel. Jij weet het ook nog, maar wilt die herinnering niet. Hoe zou ik het anders kunnen weten?'
Ze negeert mijn vraag.
'Lig ik hier dan met gebroken botten? Kan jij me vertellen waarom ik hier ben? Ik voel nergens pijn.'
'Je had nog geen vinger gekneusd. Hád je maar een paar gebroken botten, dan was je hier snel weer weg. Je werd aangestoten bij het skiën, je tuimelde een heel stuk van de berg en je hoofd raakte een steen. Je bent hier omdat je sinds dat moment in een coma ligt. Je hersenen zijn beschadigd en je reageert nagenoeg op niets.'
'Kon ik niet skiën dan?'
'Oh jij wel, maar Mike niet. De macho verloofde, de uitslover, wilde wel maar kon niet. Hij was het die je liet vallen.'
'Oh. Was hij al eens hier?'
'Ja, één keer, hij huilde en zei wel tien keer "sorry". Daarna is hij niet meer geweest.'
Ik voelde haar langzaam wegzakken. Ze zal moe zijn, dacht ik. Ze heeft ook zoveel informatie gekregen.

Vier maanden en zes dagen. Anna wil vandaag niet praten. Ik begrijp dat wel. We hebben nooit over iets nieuws te praten, alleen over wat zij zich herinnert en dat is oud nieuws voor mij. Mike is na die ene keer nooit meer gezien in deze kamer. Ik zeg niets over hem tegen Anna, die zich hem nog steeds niet wil herinneren. Ze vraagt dus nooit naar hem. Soms voel ik me boos op haar. Ik denk dan: suffe luie muts! Denk, vécht en kom ermee klaar!
De moeder komt met het boek. De vrouw ziet er niet florissant uit, maar dat doet Anna ondertussen ook niet. Haar haren zijn dof, haar huid is bleek. Naar buiten om eens even de zon te voelen is uit den boze. Haar zwakke gesteldheid maakt haar ontvankelijk voor virussen en bacillen. Daarom ook die witverpakte mensen en een boek in een ziplock zak. Voorgelezen wordt er vandaag niet. De moeder grijpt de hand van haar kind, legt haar hoofd op het bed en snikt. Ze heeft nog niets gezegd, maar ik voel dat er slechts nieuws gaat komen. Onbegrijpelijk! Of misschien toch ook wel niet na al die maanden zonder enig teken van verbetering. Men heeft besloten dat genezing niet meer mogelijk is, dat het infuus zal worden verwijderd, evenals de sonde in haar buik. Ze zal niets voelen, maar langzaam de dood inglijden.
Ik ben van de kaart. Zijn het wel doktoren die zich hiermee bezighouden? Kunnen ze dan niet vermoeden dat een deel van Anna, dat deel van haar brein dat ik ben, nog leeft? Weten ze niet van dat allermooiste, waarvoor Anna zal willen leven? Ik ben gefrustreerd omdat ik het niet kán zeggen, ik heb immers geen stem die gehoord kan worden - alleen dan door Anna, maar is zij wel klaar voor dit nieuws?

Ik zie de nachtzuster binnenkomen. Wat heeft die hier nog te zoeken? Geen infuus, geen sonde, geen monitor, alleen een eens prachtige jonge vrouw die wegteert. Het is de nachtzuster met de brede achterkant. Ik weet nu dat ze Joyce heet. Ze knielt bij het bed van Anna en bidt. Ik weet dat Anna nooit een kerk vanbinnen zag, maar dit raakt me wel. Ik zie dat ze een kruisteken boven Anna's hoofd maakt. Ik voel me erg alert.
'Hé brein!’
'Dag mijzelf, wat denk jij ervan?
Ik voel een straaltje humor uit dat bewegingloze lichaam komen.
'Ik denk dat ik naar buiten ga. Ik ben deze kamer zo erg zat.'
'Hah, hoe denk je dat te doen?'
'Weet ik iets dat jij nog niet weet? Goh, dat zal dan de eerste keer zijn. Ik zal van dit bed opstaan, er zal een opening in de muur komen en daarachter zal een prachtige gang zijn met een helder licht aan het einde. Daarheen wil ik gaan.'
'Ah jasses Anna, zo stereotiep, een afgezaagde "ik ga naar de hemel scène", wanneer jij gaat moet ik met je mee. Sorry schoonheid, maar daar heb ik geen trek in.'
Ze zit op in het bed, mager, en het eens zo mooie haar verward.
'Ik heb zo genoeg van deze kamer, de hele toestand hier, ik heb niets om voor te blijven leven.'
Ze stapt uit het bed, strijkt even haar nachtjapon en haren glad.
Ze lacht lief naar me.
'Weet je, ik kan daar alleen kompleet heen. Kom, jij hoort bij me.'
De muur wijkt, er is inderdaad een gang met een helder licht aan het einde ervan.
Anna zet de eerste aarzelende stappen. Haar gezicht is kalm, een glimlach om haar lippen.
'Weet je brein, wanneer er niets meer is om voor te leven, dan is het goed om te gaan.'
Ik zie haar gaan richting de muur, stapje voor stapje.
Het deel van haar dat ik ben kookt opeens van woede. Ik neem een paar sprongen en sta voor haar, mijn armen uitgespreid.
'Stóp!, schreeuw ik. 'Jij denkt dat je iets weet dat ik niet weet?! IK weet iets wat jij niet weet, Anna. Niets om voor te leven zeg je?? Leg je handen op je buik.'
Ze aarzelt maar dan liggen haar handen op haar onderlichaam. Ze kijkt verward.
'Ja, je voelt het goed. In jou groeit het kind dat jij, samen met Mike, hebt gemaakt op de avond voor je ongeluk. Je draagt zijn kind. Sterf jij, dan sterft dat ook.'
Anna slaakt een schelle kreet. Het licht dooft, de muur sluit.

De nachtzuster vindt haar, leunend tegen de kussens, de handen in haar schoot en met een glimlach om de mond.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

26-08-2017

Over dit verhaal

Een brein met nog een sprankje leven

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Coma Ontwaken

Reacties op ‘Anna's Brein’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd