Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De bril

Voor zo lang als ik mij kan herinneren heb ik al een bril. Mijn ouders zorgden er altijd voor dat ik nooit zonder mijn bril de deur uitging. Na al die tijd is het een gewoonte geworden dat ik altijd een bril opheb. Zelfs nu ik op mezelf woon doe ik nog m’n bril niet af. Tot vandaag.

Ik had haast onderweg naar m’n werk. Ik was weer eens vergeten de tank van de auto bij te vullen dus moest ik met de bus. De bus was er al bijna dus ik moest rennen. Plotseling bots ik hard tegen iemand aan en we vallen allebei. Ik val achterover en land op mijn achterhoofd. Voor mijn ogen word het zwart en ik verlies even het bewustzijn.

Als ik weer bijkom merk ik dat het ineens veel drukker is om me heen. En dat ik mijn bril niet meer opheb! Tot mijn verbazing zie ik niet slechter zonder mijn bril. Ik ga opzoek naar m’n bril en vraag aan mensen die voorbij lopen of ze misschien even willen helpen. Elk van hen kijk me raar aan, zwaait een hand voor mijn ogen een loopt dan verward weer verder een zacht “ Nee, ik kan niet helpen” brabbelend. Van de persoon waar tegenop bostste is ook geen spoor te vinden. Uiteindelijk vind ik mijn bril weer terug en zodra ik om me heen kijk is het weer een stuk rustiger. Apart, denk ik bij mezelf. Ik kijk op m’n telefoon. O nee ik moet naar m’n werk! Haastig ren ik weer naar het busstation en wacht op de volgende bus. Bij m’n werk aangekomen verontschuldig ik me dat ik zo laat en ben en ga aan het werk.

Eenmaal weer thuisgekomen ben ik nieuwsgierig naar waarom ik een bril heb als ik die eigenlijk niet eens nodig heb. Ik besluit mijn ouders te bellen, maar die nemen niet op. Waarschijnlijk een avondje uit ofzo. Door alle nieuwsgierigheid zet ik een tweede keer mijn bril af. Ineens zie ik allemaal mensen in mijn huis! Wat doen jullie hier? En hoe zijn jullie binnengekomen?! Iedereen draait zich ineens naar mij toe. Ze lijken nogal geschrokken. “Kun je ons zien?” vraagt een man. “Ja” Er wordt druk gefluisterd. Ik snap er niks van. Waarom zou ik ze niet kunnen zien? Dan dringt het tot me door. “Wacht, jullie zijn toch geen geesten ofzo? Geesten bestaan niet!” zeg ik verward. Een oudere vrouw komt naar mij toe. “Ga maar even zitten meisje. Zo te zien hebben we nog wat uit te leggen.”

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Scylla

Geplaatst op

06-02-2017

Over dit verhaal

Hoi allemaal dit is mijn eerste verhaal en ik zou graag jullie reacties horen.

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Bril Geesten Paranormaal

Reacties op ‘De bril’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd