Het fruitvliegje

Mijn naam is Durak. Ik was een fruitvliegje en mijn voorpoten waren het langst zodat ik schuin omhoog gericht stond. Ik kon zowel mijn achterpoten als mijn vleugels onafhankelijk van elkaar bewegen en zelfs de hoek ten opzichte van het object waar ik verticaal aan vastkleefde, met het grootste gemak op een duizendste van een graad nauwkeurig veranderen. De mens is traag, wist ik, maar de gedachte van de man die zijn hand naar mij uitstrekte was meer dan dat. Hij was welwillend. Zijn hand die mij zo dicht genaderd had, bewoog stuntelig in het raakvlak dat loodrecht stond op de zichtlijn en daarachter, iets minder scherp, zag ik de ogen. Nieuwsgierig en vervuld met mededogen. De dood zou niet komen; een vitaliserende kracht kwam uit de vingertoppen, een vermogen dat ik mij vaag herinnerde, misschien uit een vorig leven. Dat ik hem zo dichtbij liet komen was misschien omdat mijn instinct mij vertelde dat hij te vertrouwen was. Maar tegelijkertijd vroeg ik mij af: ja, wat betekent dat nu eigenlijk, vertrouwen. Is de mens in het algemeen te vertrouwen? Ik wist in ieder geval dat de eigenaar van de hand te vertrouwen was. De plotselinge zweepslag of knijpsteek viel hier niet te verwachten. En ik genoot van de weldadigheid der deeltjes die uit de vingertoppen ontsproten en ik wist dat alleen iemand die dat beseft het leven zelf respecteren kan.
Terwijl ik zijn handen dit alles koortsig zag intypen, af en toe het enorme hoofd naar mij toe bewegend, wist ik… hij zal zich niet kunnen beheersen. Hij moet weten hoe het is om een fruitvliegje fijn te slaan. Het kleine trekt het grote aan en hij duldt dit soort leven in zijn woning niet.
Ik vloog weg en zag hem verwonderd kijken naar de lege plek op het object dat hij een computerscherm noemde. De lome, trage bewegingen van zijn pupillen die nu eens stuurs, dan weer geanimeerd keken, brachten mij niet van mijn stuk. Waar ik vandaan kom heet onze soort Drosophila en is de benaming ‘fruitvliegje’ een belediging. Maar omdat het in dit geval blijkbaar een bekommerd man betrof, besloot ik genadig te zijn. Ik scheerde enige malen langs zijn naar glucose riekend gelaat maar bemerkte al spoedig dat hij geen oog meer voor mij had. Ik vloog naar het Dohwa en voelde eigenlijk voor het eerst dat ik een insect was! Een vliegje; het sóórt vlieg maakte mij niet eens zoveel uit. Maar ik voelde duidelijk hoe de massa van mijn exoskelet ten opzichte van de mij omringende luchtdeeltjes een voordeel had: gewicht. Ik woog minder dan het lichtste stofdeeltje dat als mens in mijn oog terecht kon komen, en eerlijk gezegd vervulde dit mij met bevreemding. Maar het gestroomlijnde pantser, nogeens versterkt door wat mensen chitine noemen, bracht mij in zo’n staat van vervulling, dat ik nu pas de bewering durf te doen, dat dit verhaal zonder mij niet tot stand had kunnen komen. Men moet zich realiseren, dat ik op de wind gemakkelijk een snelheid van 100 km per uur wist te behalen en bovendien bekend stond om mijn hoeken. De hoeksnelheid was in mijn wereld iets verschillend van die der mensen zodat de winst snel behaald was (eenduizendste Labda was toen nog niet uitgevonden). Nu is onze kracht onze kwantiteit dus ik bleef wat rondcirkelen rond deze idioot die dacht dat een relatie met een insect werkelijk reëel van aard kon zijn.
Om kort te zijn kon ik het niet laten. Ik riep de hulp in van een jonge strontvlieg om hem eens op zijn stuk te zetten. Met behulp van een niet nader te bevatten chemische code wist ik de strontvlieg exact dezelfde manoeuvres te laten uitvoeren als ík had gedaan. Het gestuntel dat volgde blijve hier onvermeld. Maar van het vermogen om onderscheid te maken tussen de gevolgen van mitose en de processen die tezamen meiose bepalen kon geen sprake zijn…
En terwijl hij vergeefs wild om zich heen sloeg, maakte ik een hoek, zo scherp, dat ik even, twee milliseconden hooguit, mijn gekromde exoskelet zag oplichten. Zowaar mijn naam Durak is.