Conjurist Rituals (De naschokken)

Terwijl mijn schreden door de regen de Scheenbeenschenkel van het Geraamtenerf overstaken passeerde ik de fantoom van Heeron Vlo. (de Scheenbeenschenkel is een pad die langs de geraamtes naar beneden en naar boven loopt, een pad die klaarblijkelijk is bezaaid met en gemaakt is van scheenbeenderen, in heel Rozendor zijn er Scheenbeenschenkels)
Ik was even vergeten hoe helblauw de ogen van Heeron Vlo waren, echter, toen ik zijn fantoom zag, werd ik wit en kwam de zon op, en ik haalde vrijwel meteen mijn twee vogelveren tevoorschijn, de zon scheen neer op de twee veren zodat de vederen de gloed weerkaatste in de schemer waar Heeron ’s fantoom zich bevond. ‘’de toverkracht van twee toverstaven in je hart en ziel’’ zei de fantoom van Heeron Vlo, maar ik antwoordde hem niet terwijl ik de twee slagpennen herhaaldelijk in tegengestelde richting tot elkaar kruiste; waardoor mijn eigen zielenvogel werd opgeroepen en met zijn vleugels klapte op hetzelfde ritme waarmee ik de vogelveren kruiste, waardoor de sterren en de maan zich begonnen te verplaatsen, en de grond waarop ik stond veranderde in een stromende rivier van wind die mij droeg naar een draaikolk, waar ik in verdween. Nu wist ik het vrijwel zeker, het was Heeron die de donkere bezweerder heeft afgestuurd op Eravon. Gelijktijdig met het geluid van de donder werd ik de andere kant van de draaikolk uitgestoten en viel op de kust van het eiland van Eravon en ik, en keek omhoog naar de komeet die geruisloos langs de hemel raasde. Terwijl ik de twee gevederde botjes opborg onder de bijenkorf, zag ik hoe Eravon ’s bezeten bast in zijn graf heen en weer werd geschud door de boze geesten die de donkere bezweerder op hem had afgeroepen, de ogergeesten in de vorm van wilde honden van verslindend vuur beten in en trokken zijn ziel en lichaam van de ene kant naar de andere kant van het graf. Eravon ’s gemaskeerde gelaat was gesluierd door de zwarte schaduw over zijn apathische aangezicht en dat schouwspel schiep aanzienlijke afstandelijkheid die dan wel weer werd getakeld door een traan; dat deel van de geest die de akelige afranseling permanent poogde te ontvluchten, ik kon Eravon niet helpen helen, niet van de naschokken van de onooglijke ogergeesten en niet van de bittere bezetenheid. Dit stond volledig vrij van mijn magie, mijn ontwarende ogen begeesterd door de nattige nevel, de mistbank benevelde de geraamtes. Een hulpvaardige hand uitsteken naar Eravon werd mij ongekend onmogelijk gemaakt, de verdoemenis die gepaard ging met de druppeling van de blauwe regen dwongen mijn schouders tot hangen en vroren mijn handen en voeten, armen en benen onder een loodzware laag van isolerend ijs. Verdrijven van de ontembare ogergeesten was ondenkbaar. Een heilwens was waarlijk weinig waard, in tegendeel!, de geestkrachten dwongen mijn handen om mijn eigen gezicht vast te pakken en de laag ijs op mijn handpalmen vroor zich vast aan mijn aangezicht.
Met mijn voeten naar binnen gekeerd liet ik me maar machteloos, maar met medelijden meeslepen met moedernatuur ’s meest meedogenloze marteling.