Nummer 19

U ziet mij iedere dag, maar loopt aan mij voorbij alsof ik hier niet sta. Ach, het maakt me niets meer uit, nu. Oh ja, vroeger wel, toen ik hier pas was neergezet en ik zo trots was op mijn lange, ranke, lijf, op mijn prachtige hoofd, Ja. zelfs het nummer dat ik kreeg: 19, was mijn trots -- de 1 voor het lijf, de negen voor mijn hoofd. Oh zeker, symboliek is ons niet vreemd. En ja, ik ben nog steeds trots op mezelf.

Ik ben essentieel; ik zeg het zonder verwaandheid. Ik schep veiligheid in het donker, licht voor de zoekende, en een houvast aan de dronkenlap. Kijk, dat ze me soms ook gebruiken om hun oude fiets aan vast te leggen ... tja, ook mijn bestaan heeft zo kanten die mij minder goed bevallen.

Mijn collega, nummer 20, staat op de hoek van de straat. Ook een fraai uiterlijk, maar er zit toch een behoorlijk mankement aan: auto tegenaan gereden. Zielig, maar zo staat hij er al weer een paar jaar; zijn hoofd staat ook niet meer zo fier. Ik ben zo blij, dat dit lot mij bespaard is -- alhoewel, die ene vrouw op nummer 165 mij toch bijna eens te grazen heeft genomen. Blinde hoek, wellicht?

Pardon? Oh, u vraagt of ik die vrouw goed ken. Ja, natuurlijk, ik sta al 30 jaar bij haar naar binnen te kijken; ken dus haar dagelijkse doen; ik heb haar zien zorgen, rouwen, veel zien werken aan haar PC. Ze leeft met een kat; de mannen die bij haar over de vloer komen ken ik uiteraard ook. Familie voornamelijk; ze is nogal een eenling, deze grote fiere vrouw. Trots is ze ook, zou ik zeggen; altijd schouders naar achteren en kin omhoog. Ze werkt nog steeds veel, al kan ik natuurlijk niet zien wat ze schrijft; zo ver reikt mijn licht niet.

Ik heb haar ook zien veranderen, al is dat nog niet zo lang geleden. Ik zie haar graag zoals ze nu is; haar groene ogen, opgemaakt, stralen; haar mond altijd een prachtig rood, net als haar lange nagels. Ik hoor haar ook zingen -- oh, als ik het kón zou ik zachtjes op haar zang meebewogen hebben. Ik hou van haar stem.

Naast haar: buren -- rijtjeshuis, dus buren aan beide kanten. Die van links zijn jong, met 2 tieners; die van rechts zijn oud en ziek. Zij van 165 brengt de ouden iedere week een bloemetje -- een troostbloemetje noemt ze het. Aardig hoor, vind ik, maar dat vinden de beide oude mensen ook. De oude dame is aan haar laatste levensfase begonnen.

In al de jaren dat ik hier sta, vanaf het moment dat ik uit de fabriek kwam en kerels met ruwe handen mij van een vrachtwagen tilden en in de grond zetten, heb ik al het menselijk leed en plezier in deze rustige wijk meegemaakt; dat wil zeggen: in het stuk van deze straat dat ik kan overzien. Overdag is er geen ontkomen aan -- dan zie ik alles, van ambulances tot kinderen op de fiets naar school, veel honden die uitgelaten worden, moeders met kinderwagens, een lijkwagen -- ja, ook voor nummer 165. Ze stapte voorin bij de chauffeur; geen volgauto's. Heel apart, dacht ik; ze brengt haar overleden man alléén weg, nog een klein stukje samen, tot aan het crematorium.

Ik kan u zeggen: het is maar goed dat ik niet verder dan 20 meter kan zien in het donker. Voor een lantaarnpaal is het kijken naar dagelijkse sores soms al niet te pruimen.