De Tentakel

Er komt een tentakel uit mijn mond. Hij is zo dik als de arm van een volwassen man en ook zo lang ongeveer. Ik moet mijn mond dus voortdurend opengesperd houden, wat mij een behoorlijke kaakkramp bezorgt.

De tentakel heeft zich om Anna's hals geslagen en het uiteinde verdwijnt in haar truitje tussen haar borsten. Zij lijkt dit niet echt erg te vinden. Ikzelf zou zoiets nooit doen. Vooral niet omdat we elkaar nog maar net ontmoet hebben.
Ook de rest van de bezoekers van het café slaat er geen acht op. Drie mannen drinken bier aan de bar. Zij kijken wel om af en toe, maar volgens mij is het ze meer om naar Anna's truitje te doen dan om mijn tentakel.
Anna leunt met haar ellebogen op tafel. "Kun je er niet mee naar de dokter gaan?" zegt ze.
Ik wil haar zeggen dat ik dat al gedaan heb en dat de dokter mij niet kon helpen, maar de tentakel belemmert mij het spreken en ik stoot alleen maar keelklanken uit.
"Hm," zegt Anna.

Hoe de tentakel precies in mijn mond terecht is gekomen, weet ik niet. Zes weken geleden zat hij er opeens toen ik wakker werd.
Eerst schrok ik natuurlijk wel. Het was vooral de ziltige vissmaak die mij tegenstond en het glibberige van de koude huid, waar ik met mijn tong langs moest likken. De zuignappen zaten onder mijn pyjamajasje aan mijn borst geplakt en ik moest hard trekken om ze los te krijgen. Ik had allemaal rode kringen op mijn huid.

Toen ik naar beneden kwam waren mijn ouders erg verdrietig. Ik stond daar in mijn pyjama tegenover ze met dat ding uit mijn mond.
"Het zal zijn eigen schuld wel zijn," bromde mijn vader. Mijn moeder haalde een zakdoekje uit haar mouw en veegde haar tranen af.

Later, op het werk moest ik bij de manager komen. "Dit gaat zo niet, Lolo," zei hij en hij verwees me naar de afdeling personeelszaken. Daar hebben ze een ander baantje voor me gezocht. Ik breng nu de interne post rond en moet een petje op van het facilitair bedrijf. Maar ik vind dat niet erg. Eigenlijk ben ik blij dat ik überhaupt nog een baan heb.

"Wil je nog wat?" vraagt Anna. Ik knik. Zij pakt de twee glazen, het mijne met een rietje, van tafel en loopt naar de bar. Haar zwarte haar komt tot aan haar billen en schommelt met haar pas.
Ik vroeg haar op de chat of het een date uit medelijden was. Ze wist het namelijk al, van de tentakel, omdat ik mijn profielfoto had aangepast, je kan maar beter eerlijk zijn op zo'n dating site. Ze schreef terug dat dat echt niet zo was.
De man die het dichtst bij haar zit aan de bar, draait zich om op zijn kruk. "Lekker met je vriend op stap?" lacht hij en steekt dan zijn tong uit zijn mond en laat hem kronkelen. Anna draait zich af en komt terug met de bierglazen. "Eikel," zegt ze als ze gaat zitten, "trek het je niet aan, ok?" De tentakel streelt haar wang.
Drinken is nog een hele toer. Ik moet het rietje in mijn mondhoek langs de tentakel wurmen en dan mijn lippen om het koude vlees sluiten en proberen te zuigen. Ik verslik mij vaak, daarom heb ik altijd doekjes bij me. Ook moet ik zeggen dat bier mij nog maar matig smaakt, door de constante zoute vissmaak in mijn mond. Maar ik wil de date niet bederven en het is fijn een beetje aangeschoten te worden samen met haar.

Ze vertelt over haar vader, die verdronken is in de Middellandse zee toen zij op vakantie waren. Ze was nog maar vier. En ze vertelt over haar werk, dat ze haat. "Het liefst zou ik op een camping werken, ergens in Frankrijk," zegt ze, "ga je mee?"
Ik glimlach en knik.
"Dat zou fantastisch zijn, jij en ik," haar ogen glunderen, "dan kunnen we samen een programma maken voor de kinderen en jij maait het gras en ik ga koken."
Meent ze dat echt? Toen ik hier al zat in het café, ik was een half uur te vroeg, was ik erg zenuwachtig. Wie wil er nou iets met zo iemand als ik? En toen ze binnenkwam schrok ik zo van haar schoonheid, vooral van haar grote, donkere ogen, dat ik mijn blik neersloeg en tegen mijzelf zei: vergeet het maar Lolo.
Ze zakt achterover op haar stoel en veegt over haar wangen. "Ik ben een beetje aangeschoten, glimlacht ze. Ze heeft blosjes en haar mascara is een beetje uitgelopen.
De tentakel vermaakt zich door bierviltjes van tafel te pakken en te verkruimelen tussen zijn zuignappen.

Als we naar buiten gaan draait de tong-man zich weer naar Anna om. "Ik weet heel goed waarom je hem leuk vindt," zegt hij, "hahaha."
Anna keurt hem geen blik waardig en ook ik werk me zo snel mogelijk langs hem heen.
"Hoempa, hoempa, hoempa," fluistert hij in mijn oor.

Buiten glittert het licht van de lantaarnpalen in het zwarte water van de gracht. Tussen de fietsen pak ik haar vast en sla mijn armen om haar heen.
Ze kijkt mij aan. Glimlacht.
"Wat?" zegt ze.
De tentakel zit ongemakkelijk en groot tussen ons in.
Ze kijkt naar beneden, brengt haar neus er naartoe. "Hij ruikt wel lekker anders."
"Hng?" zeg ik.
Ze knikt.
Dan maakt ze zich van me los. "Ik moet gaan, Lolo."
Als ze op haar fiets zit, komt ze nog even bij me staan. "Daag," zegt ze, "ik vond het leuk met je, echt waar." Dan geeft ze één kus op mijn wang en één op mijn tentakel.
Haar achterlicht doet het maar half, zie ik als ze wegrijdt.