Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De geur van regen

Als ik buiten kom, ruikt alles naar regen. Zachtjes klik ik de deur in het slot, en pak mijn fiets. ‘De geur van regen,’ ik hoor je stem het nog zeggen, ‘die geur ruikt zo perfect. Zo zomers, en toch zo koel. Zo allesomvattend.’ Ik mis je. Ik mis je zo. Ik fiets alleen vandaag. Geen behoefte aan mensen. Het is de eerste keer dat ik naar school ga. Nadat je dood ging dan. Op school slaan mensen hun armen om mee heen. Ze condoleren me, met het verlies van mijn beste vriend. Ze zeggen dat ze hem ook missen. Dat het kut is. Dat het oneerlijk is. Ik probeer de woorden niet toe te laten in mijn hart, en negeer de tranen die opkomen. Waarom jij? Het is nog erger dan al die mensen denken. Het is niet alleen dat ik mijn beste vriend ben verloren, het is ook nog eens dat ik degene ben verloren waarvan ik het meeste hield. Mijn alles. Alleen weet jij dat niet. Het zou onze vriendschap in de weg staan. Ik denk terug aan alle dingen die we samen hebben gedaan. Als ik je dat had verteld, dan had je niet elke middag bij mij achterop gezeten, keihard fietsend om de trein te halen. Dan had je niet zo relaxt naast me op mijn bed gezeten, luisterend naar onze favoriete band. Dan had je me niet op je schouder in slaap laten vallen, die dag na kamp. Dan hadden we niet… dan was alles anders geweest. Er dringt niet veel van me door van de lessen. Af en toe sta ik op, loop met de stroom mee naar een nieuw lokaal, en ga weer zitten. Ze begrijpen me wel. Dat zeggen ze in ieder geval steeds. Maar hoe kan iemand begrijpen hoe veel pijn dit doet? Net voor de pauze krijg ik een smsje van je moeder. Ja, ik heb haar nummer. Ze gaf het me na je begrafenis, voor als ik haar misschien nodig had. Of zij mij. Eigenlijk durf ik het niet te openen. Bang voor wat er in staat misschien, is dat gek? Uiteindelijk lees ik wat er staat. Ze vraagt of ik tijd heb om even langs te komen na school, ze wil iets laten zien. De bel voor de pauze gaat, en in een paar seconden besluit ik nu maar meteen te gaan. Ik leer toch niets op school. En ik ben gewoon nieuwsgierig. Als ik snel mijn spullen pak, haal ik precies de trein. Jouw trein. Ik zeg tegen twee vriendinnen dat ik ziek ben, en race weg. Voor ik het weet sta ik voor jouw huis. Ik weet de weg goed, hoe vaak ben ik niet met je mee geweest? Ontelbaar vaak… Even staan je moeder en ik zwijgend tegenover elkaar, en dan beginnen we allebei te huilen. ‘sorry’ snift ze. Aan de keukentafel haalt ze een boekje tevoorschijn. ‘Ik heb drie bladzijden gelezen, en toen wist ik dat het voor jou moest zijn.’ Ze wijst naar de trap. ‘Als je wilt, mag je wel even naar zijn kamer?’ Ik neem het aanbod aan. Natuurlijk. Ze snapt dat ik even alleen moet zijn, gelukkig. ‘Begin met de laatste bladzijde!’ roept ze me nog na als ik de trap op loop. Aarzelend loop ik je kamer binnen. Het bed, waarop we zo vaak hebben zitten praten, of films keken. Het bureau, waar je op zat, en je schrijfsels voordroeg. Je kon zo goed schrijven, zo treffend, zo perfect. En zoveel beter dan ik. Het nachtkastje, je bijbel er nog op. IK MIS JE, schreeuwt mijn hoofd, ik mis je zo! Voorzichtig ga ik op het randje van je bed zitten, en sla het boekje open, achterin. Als ik de eerste woorden heb gelezen, kan ik niets meer zien. Door een waas van tranen zie ik alleen nog dansende letters voor me. Ik houd van haar. Waarom wordt ik verliefd op mijn beste vriendin? Zou ze ook van mij houden? Ik durf het haar niet te vragen, bang om onze vriendschap te slopen. Stel dat ik doodga. Wat moet er dan? Zou ik er dan spijt van hebben dat ik haar niks verteld heb? Het is geschreven op de dag voordat je naar het ziekenhuis ging. Je had erge buikpijn. Twee dagen later stierf je. Ik houd van haar. De woorden staan zwart op wit. Je hield van me. Meer dan gewoon vrienden. Je moeder komt binnen. Ze gaat naast me zitten, en kijkt me aan. ‘Je houdt ook van hem hè?’ ik knik. Wat kan ik anders doen. Een paar uur later fiets ik mijn straat binnen. Het boekje in een tasje aan mijn stuur. Onder aan die laatste bladzijde stond; maar als ik doodga, ben ik bij Jezus. Ik hoop dat iedereen een feestje viert hier. In de hemel is er geen kans om te missen. Lieve Merel, als je dit ooit leest, vergeet me niet, maar het is beter dan… Ik weet dat je gelijk hebt. Dat je anders na die operatie misschien wel verlamd was, dat je nooit meer zou kunnen lopen. En dat het is de hemel gewoon veel fijner is. Je voelde het aankomen, flitst er dan door mijn hoofd. Als ik mijn fiets neerzet, ruik ik regen. 'De geur van regen is zo perfect,' hoor ik je in mijn hoofd, 'het beschrijft alles, tranen, en lachen.' En ik weet dat het waar is.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Rianne

Geplaatst op

09-06-2013

Geef uw waardering

Er is 6 keer gestemd.

Social Media

Tags

Dagboek Dood Leven Missen Regen Vrienden

Reacties op ‘De geur van regen’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd