Dinsdag 23 november 1999
Het is dinsdagavond en het regent in Amsturia, de hoofdstad van het Land Van Iedereen. De aan lager wal geraakte Joop van Teil zoekt zijn vertier in muziekcafé Het Franse Pelikaantje. Een oude zanger uit Canada zingt er een lied over zijn bezoek aan de liefde, vanachter een scheefstaande piano. Aan de witte pleistermuur hangt een klein vierkant schilderij van een jongen naast zijn pony. Een Franse weduwe met donkerblond haar roept dronken naar de zanger wiens stem schor klinkt, alsof hij schuurpapier heeft gegeten. Joop bestelt een biertje aan de bar. Een tengere vrouw die lijkt op een vorstgevoelige witte lelie schenkt hem een glas van het schuimend vocht.
Joop is tot over zijn oren verliefd op de overbuurman en dat wil Joop vieren. Jeroen de overbuurman weet nog van niets maar dat mag de pret niet drukken. Het is fijn om op afstand verliefd te zijn, voor de ander het weet of ooit te weten komt. Het is veilig want je hoeft je nek niet uit te steken. Joop geniet intens van de sfeer in Het Franse Pelikaantje. Een aangeschoten blondine probeert hem te versieren. Joop laat het over zich heen komen, hij blijft vriendelijk, maar gaat niet op het flirten in. Hij is verliefd en viert dat in Het Franse Pelikaantje.
Ondertussen in de Percussiestraat, is Jeroen een verhaal aan het schrijven. Volgend jaar
in de nieuwe eeuw komt er een verhalenrubriek op de website van De Androgyne hamster, en
dan mogen er mensen korte verhalen met maximaal 250 woorden op de website plaatsen.
Hij leest zijn korte verhaal nog eens over:
Zelfportret
Plotseling sta je daar met een zevental andere mensen die er niet zelfverzekerd uitzien, in een tochtig atelier waar de ratten over de vloer lopen, achter een gammele ezel met de verfkwast in de hand. Er zijn geen mensen die je zou willen schilderen, geen gezichten uit het verleden.
De opdracht is een zelfportret maar de ogen die de verf vormen lijken niet op jouw ogen, de mond is de mond van een ander, de oren horen niet zoals jouw oren. Je kijkt om je heen en ziet dat het bij de anderen niet anders is. De ogen van de buurvrouw, de minister van sociale zaken en de heilige orkestboon komen voorbij maar ze zien niets, doen nergens indrukken op. De oren van de bekende volkszanger, de slager, de banketbakker, ze horen niets op het linnen doek.
De schilderijen laten geschilderde gezichten zien van onbekende Nederlanders. Jouw eigen zelfportret, jouw zelfgemaakte kunstwerk van verf op linnen lijkt nog het meest op het gezicht van een wereldvreemde aap zo moet de juffrouw van de schilderkunst erkennen. De ogen staren je aan of je weer terugkeert naar de wildernis. De oren horen jouw gemompel niet. De neus ruikt geen twijfel. Je kijkt naar de andere schildersartiesten. Je ziet hoe ze vrolijk worden, wijn inschenken, de kwasten wassen.
Jeroen Splinterman, Dinsdag 23 november 1999, De Percussiestraat, Amsturia.
...
Reacties op ‘Dinsdag 23 november 1999’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Tips voor een Oost-Afrikaans avontuur: een gids voor ontspannend safari plezier
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000