Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Dinsdag 23 november 1999

Het is dinsdagavond en het regent in Amsturia, de hoofdstad van het Land Van Iedereen. De aan lager wal geraakte Joop van Teil zoekt zijn vertier in muziekcafé Het Franse Pelikaantje. Een oude zanger uit Canada zingt er een lied over zijn bezoek aan de liefde, vanachter een scheefstaande piano. Aan de witte pleistermuur hangt een klein vierkant schilderij van een jongen naast zijn pony. Een Franse weduwe met donkerblond haar roept dronken naar de zanger wiens stem schor klinkt, alsof hij schuurpapier heeft gegeten. Joop bestelt een biertje aan de bar. Een tengere vrouw die lijkt op een vorstgevoelige witte lelie schenkt hem een glas van het schuimend vocht.

Joop is tot over zijn oren verliefd op de overbuurman en dat wil Joop vieren. Jeroen de overbuurman weet nog van niets maar dat mag de pret niet drukken. Het is fijn om op afstand verliefd te zijn, voor de ander het weet of ooit te weten komt. Het is veilig want je hoeft je nek niet uit te steken. Joop geniet intens van de sfeer in Het Franse Pelikaantje. Een aangeschoten blondine probeert hem te versieren. Joop laat het over zich heen komen, hij blijft vriendelijk, maar gaat niet op het flirten in. Hij is verliefd en viert dat in Het Franse Pelikaantje.

Ondertussen in de Percussiestraat, is Jeroen een verhaal aan het schrijven. Volgend jaar
in de nieuwe eeuw komt er een verhalenrubriek op de website van De Androgyne hamster, en
dan mogen er mensen korte verhalen met maximaal 250 woorden op de website plaatsen.
Hij leest zijn korte verhaal nog eens over:

Zelfportret

Plotseling sta je daar met een zevental andere mensen die er niet zelfverzekerd uitzien, in een tochtig atelier waar de ratten over de vloer lopen, achter een gammele ezel met de verfkwast in de hand. Er zijn geen mensen die je zou willen schilderen, geen gezichten uit het verleden.

De opdracht is een zelfportret maar de ogen die de verf vormen lijken niet op jouw ogen, de mond is de mond van een ander, de oren horen niet zoals jouw oren. Je kijkt om je heen en ziet dat het bij de anderen niet anders is. De ogen van de buurvrouw, de minister van sociale zaken en de heilige orkestboon komen voorbij maar ze zien niets, doen nergens indrukken op. De oren van de bekende volkszanger, de slager, de banketbakker, ze horen niets op het linnen doek.

De schilderijen laten geschilderde gezichten zien van onbekende Nederlanders. Jouw eigen zelfportret, jouw zelfgemaakte kunstwerk van verf op linnen lijkt nog het meest op het gezicht van een wereldvreemde aap zo moet de juffrouw van de schilderkunst erkennen. De ogen staren je aan of je weer terugkeert naar de wildernis. De oren horen jouw gemompel niet. De neus ruikt geen twijfel. Je kijkt naar de andere schildersartiesten. Je ziet hoe ze vrolijk worden, wijn inschenken, de kwasten wassen.

Jeroen Splinterman, Dinsdag 23 november 1999, De Percussiestraat, Amsturia.





...

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

mobar

Geplaatst op

13-12-2015

Geef uw waardering

Er is 8 keer gestemd.

Social Media

Tags

1999 Amsturia Boek Joop Straat Tekst

Reacties op ‘Dinsdag 23 november 1999’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd