Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Vincent neemt de trein 1: Ward

Ik ben Vincent. Ik woon in Herenthals. Ik neem elke dag de trein naar school in Leuven. Maar mijn verhaal doet er niet zo toe. Dat van Ward daar in tegen.
Ik ken Ward niet. Ward is de persoon waarnaast ik momenteel op de trein zit. Hij ziet er een pak ouder uit dan mij. Zijn haar is al stilletjes aan naar de grijzere kant aan het afdwalen. Hij leest momenteel de krant. Niet dat metro gazetje waar altijd de eerste pagina vanaf is gescheurd, en de kruiswoord raadsels al van zijn opgelost, behalve dat ene woord waar niemand op kan komen op een maandag ochtend. Nee, Ward had zelf een krant mee. Hij zit nog maar pas naast mij. Sorry, ik ben je aan het verwarren, we zijn allebei al een poosje aanwezig in dezelfde coupé, maar hij is nog maar net rechtgestaan van zijn plaats, en naast mij komen zitten.
Ward slaat zijn krant dicht. “Goeie dag, jonge man” zegt hij met een hese, doffe stem. “Dag meneer” antwoord ik hem. Een zeker stilte is voor een paar seconde voelbaar, dus ik vraag maar gouw: ”Staat er iets interessants in?” en ik wijs naar de krant. “Het gebruikelijke” zegt hij, en hij vervolgt: “Olie prijzen omhoog, lonen omlaag, staking overal, en ’t is allemaal maar weer de schuld van die rotzakken van ’t parlement”. Ik zou het niet weten, ik lees eigenlijk amper de krant, maar ik sla toch maar een lachje uit, alsof ik herken wat hij zegt. Hij vraagt naar waar ik aan het gaan ben met de trein. Ik vertel hem dat ik naar school aan het gaan ben. Dat wordt natuurlijk gevolgd met dat ding dat iedereen altijd doet, waar ze vragen naar m’n studie richting, en hoelang die opleiding duurt, en in welk jaar ik dan zit, en of ik veel herexamens moest doen, en zo voort. Ik snap niet waarom iedereen dat steeds vraagt. Het is niet dat ze iets aan die informatie hebben. ‘t Is eerder een soort beleefdheidsdingetje. Na die gebruikelijke vragen, stel ik aan hem ”En u meneer? Waar gaat u dan naartoe?” “Naar een familie feest” antwoord hij. Ik ben oprecht geïnteresseerd en vraag hem wat dan wel de gelegenheid zou zijn van zo’n feestje. Zeker omdat hij er al zo vroeg naar op weg is.
“Een begrafenis” zegt hij. Ik weet niet hoe ik moet reageren. ’t Is alsof iemand een mop verteld, maar is snapte de punchline niet. Alleen kan ik deze situatie niet oplossen door er gewoon luid mee te lachen. “Hoe… eum…” zeg ik al struikelend over mijn woorden: “Hoe is dat een feest?” Hij antwoord: “Omdat het de begrafenis is van mijn vrouw”. Wat hij daar zegt vermenigvuldigt zo maar even het aantal vragen dat ik in mijn hoofd had over zijn situatie, maar ik durf geen er van te stellen. Stilte heerst weer, waarop hij terug inpikt: “Heb je ooit al eens een lief gehad?” Ik vertel hem dat de laatste keer dat ik een vriendin had, in de lagere school was, en dat ze mij had laten zitten voor Bert, omdat hij een mooiere tekening had gemaakt in haar vriendenboek. Ik praat nog steeds soms met haar. Maar die Bert vind ik nog altijd een rotzak. Hoe dan ook, ik heb dus eigenlijk nog nooit een echte relatie gehad. “Dan snap ik dat je zo reageert” zegt Ward. Hij gaat verder: “Jij denkt dat met een meisje samen zijn, alleen maar rozengeur en maneschijn is. Verliefd in mekaars ogen kijken, bloemetjes cadeau doen met Valentijn, en handjes vasthouden terwijl je door het park wandelt. Ik kan je zeggen vriend, het is niet altijd zo”. Hij gaat verder over hoe zijn relatie al jaren in de knoop zat. Zij had een drank probleem, met daar bovenop geen werk, dus ze zoop al Wards geld op. Ze verbrak ook het verband dat hij had met hun kinderen en kleinkinderen. Zo vond hij kort voor haar dood een stapel brieven die ze verborgen hield van hem. Ook had ze achter zijn rug, al zijn nageslacht hun nummers geblokkeerd in zijn telefoon. De begrafenis zou de eerste keer zijn dat hij ze na lange tijd terug ziet. Ik had graag nog de rest van zijn verhaal gehoord, maar we kwamen net aan zijn halte. Ik was aangedaan van wat ik net gehoord had, ik had tranen in m’n ogen.
Ward had me nooit gezegd wat zijn naam was. Hij had enkel zijn krant laten liggen. Die lag open op een artikel: “Man vrijgesproken na moord op vrouw”. Het was iets over huishoudelijk geweld, en een zekere Ward.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

JeroenEch

Geplaatst op

19-08-2015

Over dit verhaal

Ik ben Vincent. Ik woon in Herenthals. Ik neem elke dag de trein naar school in Leuven. Maar mijn verhaal doet er niet zo toe. Dat van Ward daar in tegen... Ik ken Ward niet.

Foto's

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Kort Moord Plottwist Trein Vincent Ward

Reacties op ‘Vincent neemt de trein 1: Ward ’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd