Hun.

Stil, stil….. Wat is stil?
Langzaam lopen de mensen voorbij, voor over gebogen, diep denken, chagrijnig mompelend naar de gene voor zich. Maar allemaal zijn ze op weg. De ene sneller dan de andere maar allemaal onderweg. Waarheen zijn ze op weg? Naar hun verlangens? Nee…. Wie heeft er nou nog verlangens? Hooguit hoop, hoop is al meer dan genoeg. Verlangens die heb je in een omgeving met vrolijkheid, geen vrolijkheid hier. Hier heeft grijs de overhand, grijs met een beetje wit. Wit van de bomen die het kleine beetje vrolijkheid laten verdwijnen door hun minderheid. Grijs straalt af van de mensen hun tassen val geladen, met grijs. Al hun hoop wat zij bezitten weg gemoffeld in een tas.

Stil kijk ik naar mijn schoenen. De geur van de mensenmassa is overal. Gezelligheid gemengd met haast. Veel haast, haast omdat…. Waarom haast, voor de hoop? Is hoop dan wel hoop of? Kans, dat is het eerder een kans of toch hoop? Kans om de hoop om te zetten naar, een leven. Het leven met als bedoeling? Wat is de bedoeling, waarom zijn wij hier? Is het omdat “god” dit zo heeft gewild of worden wij gevormd door atomen die spontaan uit het niets zijn ontsprongen? Beide vreemd, beide onaangenaam. Niemand weet het, geen rijke zakenman, zelfs geen oude geleerde die met zijn dokters titel de natuurwetten trotseert… Niemand is op het gebied van begrijpen van het leven de overwinnaar.

Gehaast sta ik weer op. Mijn koffiepauze is haast over en ik verlaat de grijze menigte. Door naar binnen te gaan voel ik mijn hoop weer diep wegzakken, weg in de leegte van mijn verlangens. De deur, die voelt alsof hij mij niet naar binnen wil laten, is koud en doet denken aan de winter. De winter waarin kou juist aangenaam is. Nu niet, nu is het een straf die je lichaam moet verdragen. Verdragen omdat je hoop zoekt. Deze hoop met zijn warme lichten en euforische gevoelens, ga ik die ooit vinden of blijf ik altijd maar bij de middenklasse?

Mensen zien mij niet staan. Ze denken dat ik het niet zwaar heb en verwachten dat ik alles voor hun doe. Hun gedachten gaat vast uit van een nietsnut als ze tegenover mij staan. Vaag ergens achterin hun hoofd wordt er stil gedacht: ‘is het misschien teveel gevraagd?’ Maar hier schenkt dit soort mens niks aan. Niks, het aantal dat overeen komt met de hoeveelheid hun verhalen mij iets uitmaken. Altijd vertellen over hun verlangens en hun hoop. De rest wordt weggecijferd, alleen hun zijn het ultieme ras. Zonder hun weekend verhalen zal de maatschappij in elkaar donderen. Hun, alleen hun en hun.