De nacht is nog maar net begonnen (2)

En toch gebeurde het. Het was mijn oom die vertelde dat mijn oma, waar ik zielsveel van hield, een herseninfarct kreeg. Na drie lange en droevige weken overleed mijn oma na 86 jaar lang genieten. Mijn klasgenoten kreeg dit door en begon mensen over te halen om me hiermee te pesten.

Uiteindelijk toen het pesten wat was weggeëbd, kreeg ik het gevoel dat deze stilte niet lang zou gaan duren. Het gevoel dat ik de prooi ben en niet kan terugvechten als ik het niet zou verwachten. Dit gevoel werd binnen een anderhalve maand bevestigd. Ik was vaak in de auto omdat 8 km fietsen voor mij te zwaar was. Hierdoor kwam er weer een golf van pesterijen over me heen.

Elke nacht huil ik mezelf in slaap. Ik huil van verdriet door het gepest wat de volgende dag weer opnieuw begint. Ik huil van blijdschap omdat ik weer een zware dag heb overleefd. Ook deze nacht lig ik weer te denken over waarom ik deze wereld niet zou verlaten.

Voor de zoveelste keer denk ik weer waarom Hij me heeft gestraft met deze vreselijke gebeurtenissen. Heb ik me dan zo misdragen? Heb ik Hem niet genoeg geëerd? Waarom moet ik zoveel verdriet hebben als ik niets heb gedaan wat tegen de geboden in spreekt? God, zeg alstublieft waarom.