De oude vrouw in de bus

“Weet u hoe ik bij restaurant de Valck kom?”, vragend kijkt ze de buschauffeur aan.
“Ik denk dat u het best uit kunt stappen bij Tunneltje de Bilt, m’vrouw.”
“FOUT! Je moet eruit bij de Amersfoortseweg en dáár kun je overstappen op een bus die stopt, vlák voor restaurant de Valck – een vrouwelijke buschauffeur wist me dat vanmorgen te vertellen.”
“Nouja", spreekt de glad kale buschauffeur, "je ken niet alles weten hè?”
“Dat blijkt”, zegt de oude dikke vrouw met haar geruite jasje. De bus manoeuvreert met chirurgische precisie tussen de oude stadswanden richting het centrum van Utrecht. “Neude”, zegt de houterig klinkende navigatievrouw door de intercomspeakers. “Hét Neude”, herhaalt de vrouw met een geforceerd bescheten stemmetje alsof ze hare majesteit de koningin imiteert. Voor een verkeerslicht stopt de bus, en op de rijstrook ernaast voegt een rode, sportieve personenauto keurig in. De vrouw steekt corrigerend haar wijsvinger in de lucht. “Jij mag wel eens wat vrolijker kijken jongeman! Je denkt misschien dat je het zwaar hebt, maar wacht jij maar tot je zo oud bent als ik!’. Ik kijk in de binnenspiegel en merk op dat ik grinnikend word aangekeken door de rood aangelopen buschauffeur die klaarblijkelijk alle zeilen bijzet om zich geen schaterlach te laten ontglippen. Even kijk ik op de monitor waar we ons bevinden. “We staan er niet op hè?”, vraagt de vrouw. “Nee mevrouw”, zeg ik, “wij staan er niet op.” Dan valt het haar op dat ik zit te schrijven. Met een brede glimlach die de rimpels in haar gelaat opstuwen tot een soort grote rozijn voel ik dat ze naar me kijkt. “Ben je goed in spelling?”, vraagt ze me. In alle bescheidenheid zeg ik haar dat ik denk van wel. Volgens de vrouw is er niemand die nog iets om onze taal geeft – behalve zij en ik natuurlijk. Dan gebeurt het: ze vraagt of ze mag lezen wat ik schrijf. “Natuurlijk mag u dat”, antwoord ik vriendelijk, “maar tot mijn grote spijt moet ik er nu uit!”. De oude vrouw probeert de conversatie alsnog in stand te houden en vraagt of ik studeer. Ik vertel haar kort over mijn studie en druk ondertussen op de vierkante rode stopknop naast me. “Goed van je!”, zegt ze. Met een aanmoedigende toon in haar stem vertelt ze me dat ik het wél af moet maken, want die jeugd van de laatste tijd prutst volgens haar maar wat aan. Ik zeg haar dat het met mij wel goed komt en ren de bus uit. Ik kon haar dit toch onmogelijk laten lezen…