Chantal

Ik wachtte op de bus. Niets vreemds aan, dacht ik zelf. Het leek een doodnormale dag. Ik genoot van het schitterende weer en een muziekje. En toen kwam zij. Ze ging pal voor me staan, keek me aan met een grijns van oor tot oor en zei iets tegen me. Ik trok de oordoppen uit mijn oren en vroeg haar wat ze zei. “Ik ben Chantal! Hoe heet jij?” vroeg ze, terwijl ze haar hand naar me uitstak. Al handenschuddend vertelde ik haar mijn naam. Terwijl zij van plan leek mijn hand nooit meer los te laten reageerde ze: “Mooie naam! Mooie pet! Mooie jas! En wat een mooie trui!”. Ik bedankte haar voor de complimenten en vroeg of ze zich altijd netjes voorstelde aan iedereen die ze op straat tegen kwam. En dat deed ze.

Wat zou het mooi zijn wanneer iedereen zo geïnteresseerd zou zijn in wildvreemde mensen, dacht ik. Wat is het jammer dat het erop lijkt dat je daar een chromosoom te veel voor moet hebben.

Ondertussen stond het meisje nog steeds recht voor me. Soms kneep ze haar ogen tot kleine kiertjes, want de zon scheen fel en ik stond er met mijn rug naartoe. Haar neusvleugels begonnen te trillen. Ik zag het aankomen maar kon net niet op tijd wegstappen: ze niesde met open mond, recht in mijn gezicht. Ik voelde de druppels langs mijn gezicht lopen. “Oh sorry”, zei ze. Met de mouw van haar trui veegde ze hardhandig over mijn gelaat. Een beetje ontdaan was ik. Wist even zo gauw niet wat ik moest doen. Chantal wel. Ze pakte mijn oordoppen uit mijn hand en hield ze tegen haar muts. “Vind je het mooi?”, vroeg ik. Even was het stil. “Heb je Jan Smit?” vroeg ze. “Nee, ik heb geen Jan Smit.” Ze keek me aan alsof ík gek was. “Doe dan maar Jannes!” Ik vertelde haar dat ik ook geen Jannes had en vol van verbazing vroeg ze me waarom niet. “Ik vind dat geen mooie muziek!” Ik drukte me zo diplomatiek mogelijk uit. Ze gooide mijn oordopjes van zich af en liep stampvoetend weg…