Vergeten in het duinzand

Daar liepen we met de handen van de wind, zomaar droomverloren te stotteren als gehandicapte weesjongens, met snotterende neuzen. Het was de eerste keer dat we de zee in volle glorie zouden zien, en met onze korte benen leek de weg daar naar toe oneindig, alsof er een buitenaards verlangen zich in onze zielen had gevestigd. Een verlangen dat door de woeste golven in een keer zou worden weggevaagd wanneer we niet uitkeken, en stiekem naar de populaire hitparade muziek zouden blijven luisteren.
Woody Guthrie, dat was jouw held, en je was er trots op dat je diens muziek zo goed kende. Je overtuigde me dat het nuttig zou zijn, als we wat langer in de duinen zouden blijven om er te praten over de waarheid, die inhield dat er heel veel mensen leugenachtig waren, en als dwazen door het leven gingen.

Het gesprek verliep zo voortvarend, met jouw gevoel voor humor, en de manier waarop je soms de woorden beklemtoonde. Even dacht ik dat je mij wilde versieren, met een veel vrijer gevoel voor emoties dan ik tot dan toe had gekend.

Het zal achteraf wel de dag zijn geweest, en het gevoel van wind en zon, waardoor we zo grenzeloos begonnen te praten. En misschien was het anders verlopen wanneer jij niet iets was vergeten in het duinzand, maar de woorden zonder liefde gingen uiteindelijk nergens heen.

Je schreef me drie maanden later een brief, over een droom nooit teruggevonden, en ik zag drie jaar later jouw foto in de krant. Je had een zeldzame ziekte bij apen ontdekt, en was getrouwd met een Japanse vrouw, die in haar eigen land beroemd was.