Broodakker – proloog

Onzichtbare band

De slimme en elegante Kees Broodakker met zijn lange blonde haren en heldere blauwgroene ogen en ik, Bjarne Gosse, een kop kleiner met bruine ogen, waren geen vrienden. We werden verplicht om naast elkaar te zitten in de saaie houten schoolbanken. We zaten op een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Vaste plaatsen waren daar verplicht. Altijd naast dezelfde jongen, ieder doordeweekse dag van de week. Hij was een keurige jongen, die Kees, meestal nette kleren. Alleen zijn merkwaardige zenuwtrekjes konden af en toe verraden dat hij onzeker was. Dan trilde hij met zijn linkerhand of keek hij snel heen en weer met zijn ogen.

We haalden hogere cijfers dan de andere leerlingen van de klas, Kees Broodakker en ik, Bjarne Gosse. Niet in de laatste plaats vanwege de slimheid van Kees. Kees Broodakker was namelijk een meesterlijke goochelaar in het laten verschijnen en weer laten verdwijnen van duidelijke spiekbriefjes, die onze prille kennis van een geheugen voorzagen. Het gaf ons op de een of andere manier een onzichtbare band, tijdens de saaie doordeweekse dagen op de strenge school waarop wij zaten. Af en toe kwam de zon achter de wolken vandaan, dan leken de haren van Kees nog blonder. Alsof ik door zijn zenuwtrekjes heen kon kijken en kon voelen wie Kees werkelijk was, zo voelde de onzichtbare band met Kees, met wie ik niet bevriend was.